Ο Αλέξης Τσίπρας συγκάλεσε μια καρικατούρα Κεντρικής Επιτροπής, ψεκάστε-σκουπίστε- τελειώσατε, εντελώς αναντίστοιχη του θεμελιακού γεγονότος της σοκαριστικής καθίζησης του κόμματος. Τους μάζεψε για να τους μιλήσει, χωρίς να επιτρέψει την καθαρτήριο διαδικασία της συζήτησης. Με πρόταση της γραμματέως Ράνιας Σβίγκου, το σώμα αποφάσισε λήξη εργασιών, παρά την αντίθετη εισήγηση του Νίκου Βούτση.
Στην ταχύρρυθμη κομματική μάζωξη η ατμόσφαιρα αντανακλούσε αμηχανία, κατήφεια και αποθάρρυνση. Ο Αλέξης κήρυξε λήξη του πένθους. Αλλά το πένθος είναι βιωματική κατάσταση, δεν αποβάλλεται με εντολές κομματικού καθήκοντος. Τα χειροκροτήματα στην ομιλία του Προέδρου ήταν αναγκαστικά και διεκπεραιωτικά. Δεν εννοούμε ότι σήμαιναν αμφισβήτηση του προσώπου. Αντανακλούσαν το συλλογικό πένθιμο κλίμα.
Το κλίμα αντιλήφθηκε και ο προσφάτως… αριστερός (και Νεοδημοκρατικός «γενίτσαρος»), Βαγγέλης Αντώναρος. Έγραψε στο twitter με κατσιφάρειο πνεύμα: «Καλά δεν ντρέπονται κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, στρογγυλοκαθισμένα στις πρώτες σειρές, να αρνούνται στην ουσία να χειροκροτήσουν τον Αλέξη Τσίπρα; Πιστεύουν ότι θα βρίσκονταν εκεί αν δεν ήταν ο ίδιος στην κορυφή;» (βέβαια το συγκεκριμένο tweet ενσαρκώνει και τη λαϊκή φράση «Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα». Ο Αντώναρος μαλώνει τους Συριζαίους για μη σεβασμό στον πρόεδρό τους!).
Κατά τα άλλα η ομιλία Τσίπρα είχε λίγο από όλα. Λίγη αυτοκριτική, λίγη ενθάρρυνση, λίγη γενναιότητα, λίγη παρρησία, λίγη παρηγοριά, αλλά αρκετή επίθεση σε ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, καθώς και παραμονή στο κεντρικό προεκλογικό αφήγημα. Οι δραστικές λύσεις αναβάλλονται για μετά τις εκλογές το Ιουνίου.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να κατανόησε λίγο την απεχθή εικόνα που εκπέμπει το κόμμα του, μιλώντας για συμπεριφορές που «κόστισαν πανάκριβα», και επισημαίνοντας ότι ορισμένοι αναλώνονται σε αμετροέπεια και αντιπαραθέσεις, μη έχοντας καταλάβει το μήνυμα της λαϊκής ετυμηγορίας.
Προσδιορίζοντας της αιτίες της ήττας, ως πρώτη ανέφερε ότι η ΝΔ κατάφερε να επιβάλει την ατζέντα του φόβου, αλλά σε αυτό βοηθήθηκε «από τα κόμματα της ήσσονος αντιπολίτευσης που είχαν κύριο μέτωπό τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ».
Και στη δεύτερη αιτία πάλι φταίχτες είναι ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ «που εξαιτίας της άρνησης των άλλων προοδευτικών δυνάμεων, αντικειμενικά δεν μπορούσε να περπατήσει η στρατηγική της απλής αναλογικής και της κυβέρνησης προοδευτικής συνεργασίας… γι’ αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε μια στρατηγική ήττα της Απλής Αναλογικής και ταυτόχρονα ήττα της στρατηγικής μας για την Απλή Αναλογική».
Και ως τρίτη αιτία προσδιόρισε την εικόνα του κόμματος η οποία δεν εξέπεμπε συνοχή, ευθύνη, συγκρότηση όπως και «οι άστοχες δημόσιες τοποθετήσεις μας κόστισαν πανάκριβα» (βλέπε Κατρούγκαλος).
Και τι κάνει για όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Τίποτα. Εξαπολύει τα τρολ του να ρίχνουν κατάρες, να εκπέμπουν φράσεις αφρώδους μίσους, να κατηγορούν τον λαό ως ηλίθιο, βολεμένο, κυρ Παντελή, γλείφτη της εξουσίας, παραδομένο, ραγιά, και άλλες βρισιές που η αρρωστημένη φαντασία εφευρίσκει. Ενώ ο πρώην βουλευτής Νίκος Ξυδάκης θεωρεί ότι ο λαός διακατέχεται από το σύνδρομο της Στοκχόλμης (όπου οι απαχθέντες όμηροι ερωτεύονται τους απαγωγείς) ! Και με αυτά νομίζουν ότι εκφράζουν τη λαϊκή αγανάκτηση!
Η λαϊκή σοφία λέει ότι είναι δύσκολο να μάθεις σε γέρικο σκυλί νέα κόλπα. Συμβαίνει και στα παρηκμασμένα κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφηύρε νέα επιχειρήματα για να διαπεράσει τη συμπαγή εκλογική υπεροχή της ΝΔ. Επιμένει σε αυτά που προκύπτουν από το δικό του φαντασιακό, από αυτά που προβάλει ο ίδιος ως φόβους του, νομίζοντας ότι αποτελούν και φόβους του λαού.
Όπως είπε «κάθε πολίτης, ό, τι κι αν ψήφισε, μπορεί να κατανοήσει αυτό που δεν δείχνουν να κατανοούν τα μικρότερα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Αλλά κατανοεί και επιδιώκει η Δεξιά. Ότι αν επαναληφθεί αυτός ο συσχετισμός στην κάλπη της ενισχυμένης αναλογικής θα έχουμε μια απολύτως παντοδύναμη και ανεξέλεγκτη κυβέρνηση».
Με ποια λογική νομίζει ότι ο πολίτης φοβάται μια κυβέρνηση που θα είναι «απολύτως παντοδύναμη»; Για τον πολίτη παντοδύναμη κυβέρνηση μπορεί να σημαίνει - και σημαίνει- απουσία ασταθούς πολιτικού σκηνικού, ενιαίο κυβερνητικό πρόγραμμα, συγκροτημένη πολιτική διαρθρωμένη σε προγραμματικό πλαίσιο με κλιμάκωση στον χρόνο, κ.λ.π.
Δηλαδή για τον πολίτη «ό,τι και αν ψήφισε», μια παντοδύναμη κυβέρνηση μπορεί να είναι αντίθετο των προειδοποιήσεων Τσίπρα. Να είναι το ποθούμενο σταθερό πλαίσιο για να διαμορφώσει τη ζωή του. Άλλωστε οι παντοδύναμες κυβερνήσεις, όπως αυτές του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου ή του Κώστα Σημίτη, ήταν αυτές που έκαναν έργο. Και όσες δεν έκαναν, δεν έφταιγε το γεγονός ότι ήταν παντοδύναμες.
Όσο για το «ανεξέλεγκτες», γι’ αυτό υπάρχουν η Δικαιοσύνη, οι αντιπολιτεύσεις και οι ελεγκτικές εργασίες της Βουλής. Η δημοκρατία έχει μεριμνήσει.
