Ο «μακιαβελισμός» είναι σοβαρή θεωρία σύμφωνα με την οποία μια κυβέρνηση μετέρχεται κάθε μέσο για την προστασία της χώρας της - ήτοι θα μπορούσε να θεωρηθεί και ηθικά δικαιωμένη.
Στα καθ’ ημάς στη μορφή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λαμβάνει τη μορφή του ερασιτεχνικού αμοραλισμού, όπου χρησιμοποιείται κάθε μηχανορραφία για την προστασία του κόμματος και του ηγέτη του.
Η «απλή και άδολη αναλογική» όντως ήταν διαχρονικό αίτημα της Αριστεράς, αλλά η εξουσιαστική βουλιμία του Αλέξη Τσίπρα την ενεργοποίησε μόνο όταν είδε τα ποσοστά να φθίνουν και να χάνει τον πρωθυπουργικό θρόνο. Όσο τον εξυπηρετούσε την αποδεχόταν.
Στην αρχή την έθεσε ως δόλωμα στην αείμνηστη Φώφη. Νόμιζε ότι το ΠΑΣΟΚ θα άδραχνε την ευκαιρία και θα την ψήφιζε προκειμένου να μεγιστοποιήσει την κοινοβουλευτική του δύναμη και να μετάσχει της εξουσίας.
Στον σχεδιασμό του Αλέξη, διά της απλής ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαθίστατο στην εξουσία, ο ίδιος θα γινόταν ισόβιος Πρωθυπουργός, και η ΝΔ ως συνήθως θα έψαχνε για αρχηγό. Η Φώφη διακρινόμενη από θεσμική υπευθυνότητα, απορρέουσα από τη χρόνια κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ, διέγνωσε τον κίνδυνο της αστάθειας για τη χώρα, και δεν προσφέρθηκε να μεταβάλει το κόμμα της σε βαστάζο του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι η εφαρμογή της μετατέθηκε για τώρα, ενώ ο Τσίπρας άρχισε και τις εκπτώσεις. Από την «προοδευτική κυβέρνηση» μετέπεσε στη «προοδευτική διακυβέρνηση» και στη συνέχεια στη «προοδευτική συγκυβέρνηση». Τελευταία εφηύρε την «κυβέρνηση ανοχής», αλλά αφού «έφαγε πόρτα» από ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, και ΜέΡΑ25, τη λησμόνησε. Χθες μίλησε εμμέσως για «κυβέρνηση ειδικού σκοπού».
Δεν το μηχανεύτηκε χθες βεβαίως. Επωάζετο από καιρό στα παρασκήνια. Το είχε εκφράσει και τον Απρίλιο μιλώντας για κυβέρνηση «Εκτακτης ανάγκης, έστω περιορισμένου χρόνου». Απλώς τώρα το συγκεκριμενοποίησε (αυτά συμβαίνουν όταν έχεις ανδρωθεί και εκπαιδευτεί στους διαδρόμους του συνωμοτισμού και των κομματικών μηχανορραφιών, και δεν έχεις την αναστολή να τις μεταφέρεις σε επίπεδο χώρας).
Χθες στη διακαναλική συνέντευξή του απαντώντας σε σχετική ερώτηση, δεν απέκλεισε «εκ των προτέρων» να προκύψει μια συζήτηση κυβέρνησης Ειδικού Σκοπού την επομένη των εκλογών, αλλά στόχος του, είπε, δεν είναι αυτός.
Ο Ανδρουλάκης, που αν εξαιρέσει κανείς το «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» (και ασχέτως αν δέχεται κανείς τις υπόλοιπες όποιες θέσεις του), είναι γεγονός ότι δεν πολιτεύεται με ακρότητες και παραλογισμούς, όπως οι Τσίπρας και Βαρουφάκης, απέκλεισε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Όπως είπε «Αυτά που λέει ο κύριος Τσίπρας είναι όπλο για τον Μητσοτάκη. Δεν αφορούν μια ολιστική ατζέντα για τα θέματα της χώρας. Ουσιαστικά αυτά κάνουν τον Τσίπρα χορηγό του κυρίου Μητσοτάκη».
Και έχει δίκιο. Όσες ρηξικέλευθες παραθεσμικές κερκόπορτες προσπαθεί να μηχανευτεί ο Τσίπρας για να επιβιώσει μέσω δολιχοδρομιών, τόσο δημιουργούν ανησυχία στη δημόσια σφαίρα για τη σταθερότητα της χώρας, και ενισχύουν τον Μητσοτάκη.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αναφερόμενος στον Βαρουφάκη άφησε βαριές αιχμές. Χαρακτήρισε τον αρχηγό του ΜέΡΑ25 ως alter ego του Μητσοτάκη, και διετύπωσε την απορία για τις «Δήμητρες», αν είναι συνενωμένοι ή απλώς έκανε ένα δώρο στον κ. Μητσοτάκη.»
Με τις ίδιες φράσεις όμως θα μπορούσε να απεικονίσει εαυτόν. Κάθε φορά που προσπαθεί να σκάψει παραδρόμους για να υπονομεύσει τον Μητσοτάκη, τόσο ενισχύει την ανησυχία και υπονομεύει τη δική του εναπομείνουσα σοβαρότητα, με αποτέλεσμα να ενισχύει τον Πρωθυπουργό!
Μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού δεν θα είχε στόχο μόνο τις υποκλοπές (υπόθεση που ήδη βρίσκεται στη Δικαιοσύνη, άρα δεν θα είχε να προσθέσει επ΄ αυτού). Άλλωστε και επί αυτού διαφωνούν οι ενδιαφερόμενοι. Ο Ανδρουλάκης ως πιο θεσμικός μιλάει για Εξεταστική Επιτροπή, ο Τσίπρας πάει κατευθείαν στην Προανακριτική.
Ο κύριος στόχος είναι διττός. Απαξίωση της ΝΔ («θέλουν να μας στείλουν φυλακή για να σώσουν τις καρέκλες τους» είπε ο Μητσοτάκης), κάτι δηλαδή που δεν κατόρθωσε με τη Νοβάρτις. Κυρίως όμως θα είναι η επαναθέσπιση της απλής αναλογικής, για να ξαναμπούμε στον αέναο φαύλο κύκλο της αναζήτησης συμμάχων «προοδευτικής συγκυβέρνησης».
Εάν αυτό θα δημιουργήσει προβλήματα στην οικονομία, εάν θα φέρει προσκόμματα στην πορεία της χώρας, εάν ενδεχομένως θα καθυστερήσει επενδύσεις και την ανάπτυξη, είναι ελάσσων μπρος στην ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να άρχει - όχι μέσω της καθαρής λαϊκής επιδοκιμασίας, αλλά μέσω των κουτοπόνηρων επινοήσεων του Αλέξη.
