Του Γιάννη Σιδέρη
Εθιμοτυπική περιοδεία στην Ευρώπη θα κάνει ο πρόεδρος Obama, ελάχιστα πριν το λυκόφως της προεδρικής του θητείας.
Η ελληνική κυβέρνηση έδωσε διπλωματική μάχη προκειμένου να περάσει και από τη χώρα μας, με διττό στόχο:
Αφενός να ρετουσάρει την εικόνα της «αναβαθμισμένης διεθνούς παρουσίας της χώρας», που συνετελέσθη επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι - θεωρούν στο Μαξίμου - η έμπρακτη απάντηση στις κατηγορίες της αντιπολίτευσης, ότι επί της παρούσας κυβέρνησης έχει υποβαθμιστεί το διεθνές status μας.
Αφετέρου και πλέον ζωτικό, να ενταχθεί η συμβολή Obama στο οπλοστάσιο της ελληνικής κυβέρνησης, για τη μείωση του χρέους. Ο αμερικανός πρόεδρος, ούτως ή άλλως είναι σύμμαχος της κυβέρνησης στο θέμα, ενώ μεγάλη είναι και η παρεμβατική του δύναμη στο ΔΝΤ – αν και το τελευταίο μικρή σημασία έχει, αφού και το ΔΝΤ είναι υπέρ της μείωσης.
Βέβαια, η ειλικρινής προσπάθεια του προέδρου Obama να συμβάλει στη μείωση του χρέους, συνοδεύεται από δύο προβλήματα τα οποία την καθιστούν κατά τι ανίσχυρη: Το πρώτο ότι είναι απερχόμενος, άρα μειωμένης ισχύος. Δεν είναι άνευ λόγου που οι αμερικανοί θεωρούν κάθε πρόεδρο στους τελευταίους μήνες της θητείες του ως… «κουτσή πάπια», ένας ιδιωματισμός του «εύκολου στόχου» - «lame duck».
Το δεύτερο είναι ότι η αμερικανική πλευρά αρκείται σε παραινέσεις, χωρίς - να μπορεί εκ των πραγμάτων - να συνδράμει οικονομικά. Είναι γνωστή και δημοσιευθείσα η αιδήμων σιωπή του αμερικανού υπουργού Οικονομικών J. Lew απέναντι στον γερμανό ομόλογό του W. Schaeuble, κατά την τηλεφωνική τους συνομιλία για τη σωτηρία της Ελλάδας, τον Ιούνιο του 15. Με τη λέξη σωτηρία ο αμερικανός εννοούσε την απομείωση του χρέους, για να εισπράξει την απάντηση από Schaeuble: «Δώστε και εσείς 50 δισ για να σωθεί η Ελλάδα». Εκεί ολοκληρώθηκε η… σωτήριος παρέμβαση του αμερικανού υπουργού.
Ωστόσο δεν είναι άνευ νοήματος μια οποιαδήποτε παρέμβαση και πίεση. Το ενδιαφέρον των αμερικανών είναι ειλικρινές, πηγάζει από την ανησυχία τους για την γεωπολιτική αστάθεια της ευρύτερης περιοχής (το ότι έκαναν ότι μπορούσαν για να τη αποσταθεροποιήσουν , δεν αφορά το παρόν κείμενο), και θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να εισέλθει σε αυτό το ντόμινο. Μια απομείωση του χρέους θα λειτουργήσει σταθεροποιητικά
Αυτό βέβαια είναι και βασικό επιχείρημα στο οποίο στηρίζεται η κυβερνητική αισιοδοξία. Δευτερευόντως, ελπίζει ότι ο απερχόμενος πρόεδρος θα θέλει να εγγράψει και αυτή την επιτυχία, της απομείωσης του ελληνικού χρέους, στο απολογιστικό «βιογραφικό» του.
Πέραν αυτών αναμένουν και την έντονη συμβολή του στο προσφυγικό, μετά και από τις δηλώσεις Obama στην συνάντησή του στο Λευκό Οίκο, με τον ιταλό M. Renzi: «Η Ιταλία, η Ελλάδα και η Γερμανία, δεν θα έπρεπε να σηκώσουν μεγαλύτερο βάρος από τα άλλα κράτη».
Το χρέος στις συζητήσεις Τσίπρα στις Βρυξέλλες
Το χρέος - και εξ αντανακλάσεως η ποσοτική χαλάρωση και η δεύτερη αξιολόγηση - θα είναι το… δέρας των συνομιλιών που θα έχει ο κ. Τσίπρας στις Βρυξέλλες, στο περιθώριο των συνομιλιών της συνόδου Κορυφής.
Ο έλληνας πρωθυπουργός θα έχει ξεχωριστές συναντήσεις με την γερμανίδα καγκελάριο An. Merkel, τον γάλλο πρόεδρο Fr. Hollande, τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής J. C. Juncker, και τον πρόεδρο του ευρωκοινοβουλίου M. Schulz.
(σ.σ. Γράφουμε εξ αντανακλάσεως τα υπόλοιπα, πλην του χρέους, γιατί η δεύτερη αξιολόγηση είναι ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης και η ποσοτική χαλάρωση συνάρτηση της βιωσιμότητας του χρέους).
Οι κύριες εργασίες της Συνόδου έχουν ως αντικείμενο ένα ακόμη καυτό για μας θέμα, το προσφυγικό, καθώς και τις κυρώσεις στη Ρωσία και τις διατλαντικές συμφωνίες (TTIP, CETA και TISA).
Στο προσφυγικό είναι γνωστές οι ελληνικές θέσεις περί δίκαιας κατανομής. Όσον αφορά στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, η ελληνική πλευρά προτίθεται να αντιταθεί λεκτικώς - ουσιαστικά απλώς για να καταγραφεί η αντίθεση - τονίζοντας ότι η λογική των κυρώσεων δεν είναι αποτελεσματική, και δεν θα δημιουργήσει κλίμα ελπίδας για αποκλιμάκωση, ενώ θα επαναλάβει ότι ένα διεθνές σύστημα ασφάλειας δεν μπορεί να αφήσει απ'' έξω τη Ρωσία.
Τέλος για τις διατλαντικές συμφωνίες, ισχύει το… εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν. Η Γερμανία είναι υπέρ των συμφωνιών, δεδομένου ότι η υπέρογκη και εξωστρεφής βιομηχανική της παραγωγή θα βρει νέα πεδία εξάπλωσης, η Γαλλία αντιτίθεται για να προστατέψει τις δικές της επιχειρήσεις - που δεν έχουν τον εξωστρεφή δυναμισμό των γερμανικών - από την επέλαση των διεθνών γιγάντων, αλλά και τη γεωργική της παραγωγή.
Η Ελλάδα, που ιδεολογικά είναι κατά των συμφωνιών, αλλά δεν θα εισακουστεί ιδιαίτερα, θα στοιχηθεί πίσω από τους Γάλλους, για την τιμή των όπλων, προτείνοντας πάντως το… μεσοβέζικο αλλά μάλλον λογικό, «να παγώσουν λίγο οι συνομιλίες, για να δούμε τι θα γίνει στις αμερικανικές εκλογές».
