Θα γελάει σαρκαστικά με όσους θεώρησαν την αποχώρησή της από τον αγώνα για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ ως «διπλωματική ασθένεια» επειδή είχε μηνύματα ότι υπάρχουν μειωμένες ελπίδες να κερδίσει. Ήταν πολύ περήφανη για να καταφύγει σε τέτοια φτηνά κόλπα, πολύ αγέρωχη για να αφεθεί να την απομακρύνει από την πολιτική η ασθένεια, και πολύ μαχήτρια για να τα φυγομαχήσει πριν αναμετρηθεί στην τελική μάχη με τους συντρόφους της, συνυποψήφιους.
Έφερε στους ώμους της ένα όνομα γνωστό όνομα που συγκινούσε τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, ήταν η προίκα της για την είσοδό της στον πολιτικό στίβο, αλλά αποδείχτηκε άξια φορέας του ονόματος.
Μέσα από την ευγενική, χαμογελαστή, βελούδινη συμπεριφορά της προς τους άλλους, έκρυβε μέσα της ατόφιο ατσάλι. Θεωρούσε χρέος της «εφ ω ετάχθη» να ξαναστήσει το διαλυμένο, συκοφαντημένο κόμμα της, και το προσπάθησε με πρωτόγνωρο πείσμα και αυταπάρνηση, ενώ ο καρκίνος την κατέτρωγε εσωτερικά.
Θέλησε το κόμμα να εξαπλωθεί, μέσα στον χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς να αναγεννηθεί από τη σύνθεση με άλλες όμορες δυνάμεις. Γι αυτό πρωταγωνίστησε στη δημιουργία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που σχηματίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και κινήσεις πολιτών.
Λόγω μικροπολιτικών στοχεύσεων και επουσιωδών ηγετισμών, η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν στέριωσε, αλλά η Φώφη με ευελιξία και σταθερή απόφαση να στεριώσει ο πολιτικός της χώρος δημιούργησε το ΚΙΝΑΛ, που διηύθυνε και πυγμή και ακαταπόνητη ενεργητικότητα. Ακατάπαυστα ως το τέλος...
