Του Γιάννη Σιδέρη
Δομικό ανασχηματισμό είχε ανακοινώσει δομική… ανακύκλωση έκανε δημιουργώντας μια μεγάλη, έως πλαδαρή κυβέρνηση, η οποία έχει τρία χαρακτηριστικά:
Ενίσχυση του μεγάρου Μαξίμου, διάθεση να λειανθούν οι συγκρούσεις με τους δανειστές και πλήρης υποταγή στην εξουσία της εκκλησίας (Ο Σημίτης κάπου θα χαμογελά σαρδόνια).
Έναν ανασχηματισμό «αφυδατωμένο» και φτωχό στην παρουσία νέων προσώπων, στεγανός σε οποιαδήποτε φιλόδοξη διεύρυνση. Το κυβερνητικό σχήμα αντί να ανοιχτεί σε όμορους χώρους, να απορροφήσει εκπροσώπους κοινωνικών και πολιτικών τάσεων και τάξεων, κλείνεται στον εαυτό του, αναβαθμίζοντας την παρουσία των ΑΝΕΛ, αφού τα δύο κόμματα από πάντα έμοιαζαν, ως το ένα αντεστραμμένο είδωλο του άλλου - με εξαίρεση βέβαια την παράξενη υπουργοποίηση της κας Κονιόρδου, στη θέση της υπουργού Πολιτισμού. (Στρατηγέ, τι γύρευες στην Λάρισα, εσύ ένας Υδραίος;» Ν. Εγγονόπουλος).
Το μέγαρο Μαξίμου ενισχύεται με τους υπουργούς Επικρατείας Αλ. Φλαμπουράρη, Χρ. Βερναρδάκη και Δ. Τζανακόπουλο (και κυβερνητικός εκπρόσωπος), καθώς και τον υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ Δημήτρη Λιάκο. Το πως θα δράσει ένα πολυκέφαλο συντονιστικό κέντρο, θα φανεί εν τη πράξει. Ωστόσο σε πολιτικό επίπεδο, η σημειολογία τόσων υπουργών, καταδεικνύει ότι ο πρωθυπουργός συγκεντρώνει δύναμη στο πρόσωπό του (έστω στο θεσμό που εκπροσωπεί) και θα λειτουργεί περισσότερο συγκεντρωτικά, στο εξής.
Αν θα λειτουργεί και πιο αποτελεσματικά και πιο συνεκτικά είναι αμφίβολο, καθώς κάθε δράση προϋποθέτει ένα επεξεργασμένο ρεαλιστικό σχέδιο διευθέτησης των προβλημάτων της χώρας, και κάτι τέτοιο δεν έχει εκπονηθεί. Το μόνο συνεκτικό σχέδιο, σε επίπεδο οικονομίας, παραμένει και για την παρούσα κυβέρνηση το μνημόνιο, με τις ανάλογες επιπτώσεις στην κοινωνία.
Οι συγκρούσεις με τους δανειστές σαφώς θα λειανθούν. Η απομάκρυνση του κ. Σκουρλέτη από το καυτό θέμα της ενέργειας που αποτελούσε σημείο τριβής και δυσαρέσκειας των δανειστών, καθώς και η είσοδος στην κυβέρνηση του κ. Πιτσιόρλα, είναι μήνυμα προς όλους ότι πλέον κυβέρνηση θα ακολουθήσει τον μνημονιακό μονόδρομο, αφού οι λοξοδρομήσεις μόνο αστοχίες – και ατυχίες – επέφεραν. (ο κ. Πιτσιόρλας δεν είναι ξένο σώμα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένας από αυτούς, παλαιός σύντροφός τους, απλώς με πιο ευρείς ανιχνεύσεις όσον αφορά τους οικονομικούς προσανατολισμούς της χώρας).
Σε πολιτικό επίπεδο πάντως, η κυβέρνηση δείχνει ασμένως την υποταγή της στους δανειστές, χωρίς ωστόσο να παύει να καταγράφεται μια αντίφαση:
Στο υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης, τη θέση καταλαμβάνει ο κ. Δημήτρης Παπαδημητρίου. Πρόκειται για έναν επιφανή επιστήμονα της οικονομικής κοινότητας.
Μόνο που αν δεν είναι... συνωνυμία - που δεν είναι - πρόκειται για τον πρόεδρο του αμερικανικού Οικονομικού Ινστιτούτου Levy ο οποίος στην Αυγή της 27ης Απριλίου του 2015, δήλωνε, μεταξύ άλλων: «Είναι σαφέστατο ότι οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται για την επανεκκίνηση οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα μας (…) Αν η ασφυξία των δανειστών συνεχιστεί στη χώρα μας χωρίς βοήθεια για ανάπτυξη, οι εναλλακτικές είναι περιορισμένες. Αυτές συμπεριλαμβάνουν τους δρόμους που αναφέρατε, όπως το παράλληλο χρηματοπιστωτικό σύστημα, IOUs κ.λπ. εντός του ευρώ και εθνικό νόμισμα με έξοδο από το ευρώ.
Μόνο ο δημόσιος τομέας -το κίνητρο του οποίου δεν είναι το κέρδος αλλά η κατάπαυση ανεργίας και φτώχειας- γίνεται αναγκαστικά η κινητήρια δύναμη παραγωγής».
Δεν κρίνουμε εδώ τις απόψεις του κ. υπουργού. Απορία διατυπώνουμε, πως με τέτοιες απόψεις, σε συνδυασμό με την οικονομική αποδυνάμωση που έχει επέλθει στα οικονομικά του δημοσίου, θα υπηρετήσει τις απόψεις του και θα επιφέρει την ανάπτυξη – εκτός αν τις ξεχάσει για χάριν της καρέκλας.
Τρίτο και όχι έσχατο, η υποταγή της κυβέρνησης στην εκκλησία, με την απομάκρυνση του Νίκου Φίλη. Μια υποταγή που δεν είναι απλώς έξω από το αξιολογικό σύμπαν και την κοσμοθεωρία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αναμένεται να επιφέρει και σεισμικές δονήσεις στον κομματικό μηχανισμό το ΣΥΡΙΖΑ.
Εντάξει ο μηχανισμός αυτός δεν αποτελεί κάποιο αξιόλογο μέγεθος, (υποδεκαπλάσιος αριθμός των οργανωμένων μελών του ΠΑΣΟΚ της εξουσίας είναι), αλλά ήταν αυτοί που στήριξαν με αυταπάρνηση, που έμειναν πιστοί με παρ' όλες τις απογοητεύσεις, τις υποταγές, τις οπισθοδρομήσεις, τα λάθη, τις διαψεύσεις. Και είναι σε αυτούς που θα επιστρέψει για στήριξη η ηγεσία, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου να εγκαταλείψει την εξουσία.
Στο συνέδριο του κόμματος, οι Φίλης και Σκουρλέτης, ειδικά ο πρώτος, αποθεώθηκαν. Δεν ήταν ηγετικές προσωπικότητες προ συνεδρίου. Απλώς στα πρόσωπά τους ο σύνεδροι - καλώς ή κακώς - βρήκαν την απεικόνιση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, αυτού που θα αντιστεκόταν, τον ΣΥΡΙΖΑ του «Όχι».
Και αν για τις μνημονιακές πολιτικές υπήρχε η χρεία της ανάγκης, για την υποταγή στην εκκλησία δεν χωρούσε - κατ΄ αυτούς - καμιά δικαιολογία. Πέραν φυσικά της παλαιοκομματικής ψηφοθηρίας στην οποία αποβλέπει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχε και η χρεία της στήριξης από τον συγκυβερνήτη Πάνο, αλλά στον αγωνιστικό τους ενθουσιασμό, (όταν στο συνέδριο τους αποκάλεσε συντρόφους, και τους θύμισε έναν από τους ιερούς τους τόπους, τον Γοργοπόταμο), δεν κατάλαβαν ότι υπάρχουν και εναγκαλισμοί που πνίγουν.
Και να πει κανείς ότι ο Φίλης έκανε καμιά αριστερή πολιτική… έναν αστικό εκσυγχρονισμό εν έτει 20126, επιχείρησε…
ΥΓ: Υπάρχει βέβαια και ο ρόλος του κ. Νίκου Παππά αναβαθμισμένος, δείχνει αν συγκεντρώνει πάνω του την ευθύνη της προαπαγάνδας.
