Του Γιάννη Σιδέρη
Με καταβύθιση στο παρελθόν της αντιπολιτευτικής φραστικής του δριμύτητας προσπάθησε να αντιμετωπίσει ο Πρωθυπουργός τη νέα κατάσταση που διαμόρφωσε η πρόταση μομφής κατά Πολάκη, που μετέτρεψε σε ψήφο εμπιστοσύνης.
Ακριβώς όπως τα ίδια έκανε και με τα μέτρα που ανακοίνωσε εσπευσμένως προχθές, και τα οποία είχαν θεσπίσει οι Σαμαροβενιζέλοι. Χρειάστηκε να διαβούμε την έρημο επί πέντε χρόνια για να φτάσει να αναγγέλλει δοξαστικά τα μέτρα του 14!
Τώρα σε ένα ριμέικ εκείνων των παλιών ομιλιών, ανακάλυψε ότι το σχέδιο Μητσοτάκη είναι ακριβώς το σχέδιο που έριξε τη χώρα στα βράχια, που οδήγησε στην κοινωνική λεηλασία και τη χρεοκοπία το 2010-2014. Που είχε ως αποτέλεσμα την πρωτοφανή οικονομική αιμορραγία, την κοινωνική διάλυση, την απόγνωση εκατομμυρίων ανθρώπων, την ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού.
Να σημειώσουμε ότι το όποιο σχέδιο Μητσοτάκη θα κριθεί μόνο εν τη πράξει, όπως κρίνεται και κάθε κυβέρνησης, όπως κρίθηκε και το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Ως εκ τούτου δεν ασκούμεθα σε προβλέψεις. Ανάλογα με τα αποτελέσματά του, θα επιδοκιμαστεί ή θα αποδοκιμαστεί από τον λαό.
Ωστόσο είναι πολιτική πειρατεία εις βάρος του λαού, να μην αναγνωρίζει ακόμη τις αιτίες της χρεοκοπίας, και να τις διαστρεβλώνει προκειμένου προπαγανδιστικά να τις αποδώσει σε ένα θεωρητικό προς το παρόν σχέδιο Μητσοτάκη. Με τον τρόπο αυτό λειτουργεί παραπλανητικά και όχι καθοδηγητικά προς τον λαό, όπως υποτίθεται οφείλει εκ της ιδεολογίας της να κάνει η Αριστερά.
Πάλι καλά βέβαια που αναγνώρισε ότι είχαμε έλλειμμα 15%, γιατί ούτε αυτό αναγνώριζε, πριν οι πολιτικές του ανάγκες τον ωθήσουν να ρίξει προκάτ γέφυρες στην Κεντροαριστερά. Εξαιτίας αυτής απαρνήθηκε τους καραμανλικούς της κυβέρνησης, όταν είδε ότι η θωπεία τους έπαψε να εξυπηρετεί τον διεμβολισμό της ΝΔ.
Ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του αναλώθηκε πάλι σε πληθώρα καλολογικών στοιχείων, για χαμένη αξιοπρέπεια του λαού (την οποία προφανώς ανόρθωσε με την υποταγή του στους δανειστές και το 3ο μνημόνιο), για ανθρωπιστική κρίση (τότε που τα παιδάκια λιποθυμούσαν στα σχολεία και οι γέροι αυτοκτονούσαν, αλλά τώρα δεν έχουμε στατιστικά αυτοκτονιών!), για απάνθρωπες πολιτικές, για κοινωνική διάλυση, απόγνωση εκατομμυρίων ανθρώπων.
Παράλληλα αναβίωσε και όλες τις κατηγορίες παντός καιρού, της Αριστεράς κατά του ΔΝΤ, για λεηλασία των λαών και ακρωτηριασμούς των κοινωνιών. Δεν είναι ατεκμηρίωτος αυτός ο λόγος της Αριστεράς όσον αφορά χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ξέχασε όμως ότι στο ΔΝΤ μπήκαν και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Κύπρος, και δεν βγήκαν ούτε λεηλατημένες ούτε ακρωτηριασμένες.
Επόμενο ήταν. Εκεί δεν είχαν ΣΥΡΙΖΑ να βρίζει προδότες και γερμανοτσολιάδες και να αντιστέκονται στην παραμικρή μεταρρύθμιση. Γι αυτό και βγήκαν από το ΔΝΤ και προοδεύουν. Αλλά ακόμη και αν ήταν έτσι, γιατί υπέγραψε τρίτο μνημόνιο και δεν είπε στο ΔΝΤ το 2015 «να πάει καλιά του», κατά την έκφραση Φλαμπουράρη στα τηλεπαράθυρα;
Ο λόγος του κ. Τσίπρα, ήταν μείγμα καταγγελιολογίας και συναισθηματικολογίας. Δεν επιδέχεται ανάλυσης. Ηταν καταφυγή στο προκυβερνητικό παρελθόν, γιατί το κυβερνητικό αντίστοιχο δεν τον ευνοεί. Ακόμη και αυτό που προέβαλε, και το έχουν κάνει καραμέλα οι κυβερνητικοί, περί ελεύθερης πρόσβασης των ανασφάλιστων στα νοσοκομεία, μέτρο των Σαμαροβεμιζέλων ήταν.
Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε δεινή κατάσταση πολιτικής μοναξιάς. Εξ αυτού και επιτέθηκε στους Πασόκους χαρακτηρίζοντάς τους δεκανίκια της ΝΔ. Δεν στάθηκαν δικό του δεκανίκι.
Παράλληλα απολογήθηκε επιθετικά για το περίφημο κότερο Παναγοπούλου, γιατί η υπόθεση αυτή του άνοιξε πληγή – εξ ου και χαρακτήρισε τον Μητσοτάκη Στέφανο Χίο της πολιτικής.
Η θελκτικότητα που άσκησε στον Πρωθυπουργό η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας δεν θα είχε δημιουργήσει ανήκεστο βλάβη στον κ. Τσίπρα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δημιουργήσει ένα φαντασιακό κόσμο: Στη μια πλευρά είναι οι πάναγνοι, από γεννήσεως αποκαθαρμένοι, και στην άλλη οι δεξιοί, μιαροί εκ γενετής, τους οποίους πας αριστερός ή λαϊκός άνθρωπος οφείλει να μισεί.
Τις κοινωνικές σχέσεις που - κακά τα ψέμματα - οι άνθρωποι της εξουσία έχουν με τους μύστες τη εξουσίας του πλούτου, ο κ. Τσίπρας τις είχε ενοχοποιήσει μέχρι δαιμονοποιήσεως. Μιλούσε εισαγγελικά στις τηλεοράσεις για «ομοτράπεζους των εφοπλιστών», ώσπου έγινε και ο ίδιος ομοτράπεζος, και η πραγματικότητα του έβγαλε ειρωνικά τη γλώσσα.
Κατά το κλισέ του Μιτεράν, ότι πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Και όταν συμβολοποιείς ενοχοποιητικά όποιες σχέσεις θεωρείς ανάρμοστες, συμβολοποιείς ενοχικά και τις δικές σου αντίστοιχες.
Ο κ. Τσίπρας προς το δικό του κοινό δεν πληρώνει τη δραματική οικονομική του αποτυχία. Το κοινό του έχει αποφανθεί οριστικά. Φταίνε οι άλλοι. Αντιθέτως πληρώνει τον φαντασιακό ιεροεξεταστικό κόσμο που δημιούργησε. Από κει οι ομοτράπεζοι των εφοπλιστών, από εδώ εμείς οι αγνοί αριστεροί με τα εναλλακτικά κάμπινγκ νεολαίας, που έχουμε ταξικό μίσος για τους ομοτράπεζους των εφοπλιστών.
Και τώρα το κοινό του δυσκολεύεται να δικαιολογήσει αυτόν που είχε χρέος να μισεί!
