Η Νίκη Κεραμέως παρουσιάζει μια παράξενη και αξιοσημείωτη για έλληνα πολιτικό προσωπική ανθεκτικότητα (ασχέτως αν έχει την κάλυψη Μητσοτάκη). Ανέλαβε ένα έργο και το υπηρετεί με επιμονή και προσήλωση… ζηλωτή.
Και άλλοι υπουργοί Παιδείας προσπάθησαν να ανατρέψουν τα κακώς κείμενα (π.χ. Μαριέτα Γιαννάκου, Άννα Διαμαντοπούλου), αλλά οι συγκρούσεις τους ήταν πεπερασμένου χρόνου και το έργο τους αποδείχτηκε πρόσκαιρο, όχι εξ ιδίας ευθύνης, αλλά επειδή ο φόβος του πολιτικού κόστους και η πίεση φίλιων οργανωμένων συντεχνιών, τα ακύρωσαν.
Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ο νόμος της Άννας Διαμαντοπούλου επί Γ. Παπανδρέου. Πέρασε στη Βουλή με 255 ψήφους! Με τέτοια πλειοψηφία φαινόταν άτρωτος. Και όμως κατά την επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, άρχισε σταδιακά να ξηλώνεται. Η χαριστική Βολή δόθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο Γαβρόγλου το 2017. Τότε μάλιστα, πέντε από τους βουλευτές που είχαν ψηφίσει τον νόμο, ψήφισαν και την κατάργησή του!
Τώρα εντύπωση κάνει η μακροβιότητα της υπουργικής θέλησης. Άθελά της η Κεραμέως διεξάγει θα λέγαμε και ένα «πείραμα»: Κατά πόσο υφίσταται αυτό το περίφημο πολιτικό κόστος, μπρος στο οποίο η κυβερνήσεις υποχωρούν πελιδνές.
Αν δηλαδή οι οργανωμένες συνδικαλιστικές, συντεχνιακές ή κοινωνικές μειοψηφίες, έχουν πράγματι τόση δύναμη ώστε οι αντιδράσεις τους να εκπροσωπούν, να έχουν την επιδοκιμασία ή έστω την ανοχή, μεγάλων τμημάτων της κοινής γνώμης. Αυτό για την Κεραμέως θα φανεί στις εκλογές.
Και ίσως να αποδειχθεί ότι το περίφημο πολιτικό κόστος είναι ένα πουκάμισο αδειανό. Πέρασαν άλλωστε οι εποχές που οι συνδικαλιστές ήταν «περσόνες» και αποκτούσαν πολιτική δύναμη με αποτέλεσμα να μπαίνουν και στη Βουλή – τόσοι μπήκαν, του δημοσίου πάντα, γιατί ο ιδιωτικός τομέας χειμαζόταν ήδη από τις αρχές του 2000, όταν οι εργαζόμενοι μετατράπηκαν σε «απασχολήσιμοι».
Πάντως, ο πρώτες ενδείξεις από τις οιμωγές και τις απειλές των συνδικαλιστών της ΔΕΗ για τη μετοχοποίηση, πέρασαν σε «άκρα του τάφου» αδιαφορία από την κοινωνία. Είχαν κάνει τόση κατάχρηση εξουσίας με το να κατεβάζουν διακόπτες όποτε γούσταραν, που πλέον η κοινή γνώμη δεν δείχνει καμιά αλληλεγγύη.
Χθες η Κεραμέως κατέθεσε νέα αγωγή, αυτή τη φορά κατά της ΑΔΕΔΥ για την απεργία που έχει κηρύξει τη Δευτέρα στα σχολεία, επειδή οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν στην αξιολόγηση. Τελικά, η απεργία κρίθηκε παράνομη και καταχρηστική. Η ΑΔΕΔΥ την είχε προκηρύξει για να καλύψει τους συνδικαλιστές, επειδή η προηγούμενη που είχαν κηρύξει οι ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΕΕΠΑ και ΟΙΕΛΕ, κρίθηκε παράνομη.
Η υπουργός καταγγέλλει ότι πρόκειται για μεθόδευση, καθώς η εν λόγω απεργία-αποχή, γινόταν για τους ίδιους ακριβώς λόγους και με τα ίδια ακριβώς αιτήματα στην απεργία που κρίθηκε παράνομη μόλις πριν έξι ημέρες. Παράλληλα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν ασκήσει έφεση στην απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών που έκρινε παράνομη την απεργία-αποχή τους, και το υπουργείο Παιδείας άσκησε αντέφεση!
Δεν σχολιάζουμε αυτό το νομικό γαϊτανάκι. Δημοκρατία έχουμε, δικαίωμα και των δυο πλευρών είναι να προσφεύγουν στα νόμιμα.
Ούτε καν σχολιάζουμε επί της ουσίας το θέμα της αξιολόγησης. Από θέση αρχής είμαστε υπέρ. Άλλωστε και εμείς οι ίδιοι αξιολογούμαστε από τους αναγνώστες μας σε καθημερινή βάση, και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα από τους εργοδότες τους το ίδιο.
Απλώς μας απασχολεί το ερώτημα κατά πόσο η αμετάπειστη συμπεριφορά της Κεραμέως ενέχει πολιτικό κόστος. Αντιδρούν στην αξιολόγηση οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και κάποιο τμήμα των εκπαιδευτικών, αυτοί που έμαθαν ότι άπαξ και προσλήφθηκαν «ο μήνας έχει εννιά». Δεν αντιδρούν όλοι οι εκπαιδευτικοί.
Αλλά πέραν των τελευταίων, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το ποσοστό τους, υπάρχει η μεγάλη μάζα των γονιών. Πληρώνουν τους φόρους τους, ενδιαφέρονται για την προκοπή των παιδιών τους, και απαιτούν μια όσο το δυνατόν καλύτερη εκπαίδευση, με εκπαιδευτικούς πρόθυμους στη δουλειά τους και επαρκείς στην ειδικότητά τους.
Οι περισσότεροι άλλωστε εκ των γονιών αξιολογούνται στη δουλειά τους, και δεν κατανοούν γιατί δεν θα πρέπει να ισχύσει το ίδιο και στους εκπαιδευτές των παιδιών τους. Και οι γονείς αυτοί είναι η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων, ενώ οι συνδικαλιστές έχουν μαζί τους μόνο όσους αρνούνται την αξιολόγηση, είτε δ' ιδίους λόγους, είτε από πολιτική αριστερή άποψη. Μαζί τους και τα κόμματα της Αριστεράς. Όμως πολλοί ψηφοφόροι της Αριστεράς (και δη του ΣΥΡΙΖΑ), δεν συμφωνούν με τη θέση των κομμάτων τους.
Θέλουμε να πούμε ότι η ουσιαστική κόντρα ίσως δεν είναι μεταξύ Κεραμέως και συνδικαλιστών. Ίσως, αποβεί μεταξύ των συνδικαλιστών εκπαιδευτικών και της κοινωνίας. Οι εκλογές θα δείξουν.
