Του Τάσου Ευαγγελίου
Δύο θέματα αναδείκνυαν ως αντιπολίτευση οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα και η δυσαρμονία λαού και κυβέρνησης.
Το μεν πρώτο αποτελούσε μόνιμη επωδό για κάθε απόφαση που ελάμβανε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά με τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να δηλώνει ότι αντιβαίνει σε αυτό που η πλειοψηφία επιθυμεί.
Κάνοντας λόγο για λαϊκή κυριαρχία αμφισβητούσε κάθε απόφαση και κάθε προσπάθεια που γινόταν στον τομέα της οικονομίας και των μεταρρυθμισεων, με τον Αλέξη Τσίπρα και από πίσω τον Πάνο Καμμένο να υποστηρίζουν πως δεν μπορεί να εφαρμοστεί λόγω της αντίθεση της κοινής γνώμης.
Η επίκληση της κοινής γνώμης ήταν μόνιμη. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν επέτρεπε την προώθηση επενδύσεων όπως για παράδειγμα αυτή του Ελληνικού της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και των ΕΛΠΕ.
Το κοινό περί δικαίου αίσθημα επέβαλε και τις απειλές προς τους υποψήφιους επενδυτές και τις προειδοποιήσεις να μη τολμήσουν να έρθουν στην Ελλαδα και να βάλουν χρήματα διότι η επόμενη κυβέρνηση, αυτή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα έφτιαχνε, θα ακύρωνε όλες τις συμφωνίες σχίζοντας το μνημόνιο και επαναφέροντας τον λαό στην εξουσία.
Η δυσαρμονία λαού κυβέρνησης ήταν το παράλληλο σύνθημα. Στηρίχθηκε κυρίως στις δημοσκοπήσεις που έδειχναν την Κυβέρνηση Σαμαρά, δηλαδή τη Ν.Δ. Και το ΠΑΣΟΚ να υπολείπονται σε ποσοστά όταν άρχισε η εφαρμογή μνημονιακών μέτρων στο πλαίσιο της προσπάθειας να οδηγηθεί η χώρα σε μια αναπτυξιακή πορεία.
Αλέξης Τσίπρας αλλά και Πάνος Καμμένος παρότι την περίοδο εκείνη δεν είχαν αποφασίσει να συμπορευθούν, (αυτό έγινε μετά τις ευρωεκλογές του 2014) επικαλούνταν τις δημοσκοπήσεις ζητώντας επιτακτικά εκλογές.
Υπάρχει δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα ήταν η μόνιμη επωδός που συνοδευόταν και από τις απειλές προς επενδυτές αλλά και προς το σύνολο των βουλευτών της τότε συγκυβέρνησης καθώς και τις καταγγελίες περί καταστρατήγηση και αδιαφορία ως προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Και μετά έγιναν κυβέρνηση. Συγκυβέρνηση αλλά με πλήρη ταύτιση. Σε όλα. Και στα καλά και στα άσχημα. Υπέγραψαν ένα σύμφωνο συμβίωσης που προβλέπει ως είθισται και στους καλούς γάμους να τους χωρίσει το... τέλος.
Ξέχασαν όμως το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ή μάλλον το εκτιμούν κατά το δοκούν. Κυρίως ως προς τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Όταν μια απόφαση δεν αρέσει στη σημερινή συγκυβέρνηση αντιβαίνει στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. Όχι στις θέσεις τις απόψεις και τις δεσμεύσεις της, αλλά στο κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Σε ό,τι αφορά δε τις αποφάσεις της, το τρίτο μνημόνιο, τα μέτρα, τις περικοπές των συντάξεων και των μισθών, του αφορολόγητου και των φόρων δεν υπάρχει, δεν υπολογίζεται. Είναι αριστερή κυβέρνηση και άρα ο λαός δεν διαφωνεί μαζί τους. Άλλωστε ο λαός δεν ξέρει και πολλά. Τους το είπε ξεκάθαρα η συγκυβέρνηση στο δημοψήφισμα του 2015.
Δεν υπάρχει όμως και δυσαρμονία λαού κυβέρνησης. Οι δημοσκοπήσεις πλέον είναι φωτογραφίες της στιγμής. Δεν δείχνουν την πραγματικότητα και ως εκ τούτου πλέον δεν μπορούν να υποστηρίξουν οποιαδήποτε δυσαρμονία.
Τι μπορεί να ξέρει άλλωστε καλύτερα ο απλός λαός. Και φυσικά ποιος μπορεί να διανοηθεί να χρησιμοποιήσει τα συνθήματα της πρώτης φορά Αριστερά;
