Έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πανθ’ ορά…
Επί ημέρες οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ στα κοινωνικά δίκτυα βυσσοδομούσαν, όχι για τον παιδεραστή Μίχο, αλλά για σύνολη την κυβερνητική παράταξη ότι είναι «κόμμα παιδοβιαστών» (παρεμπιπτόντως το «παιδοβιαστές» είναι «new speak» άσχετων που νόμιζαν ότι η λέξη επέτεινε τον βαθμό αποτροπιασμού, την στιγμή που η καταγγελία της παιδεραστίας δεν είναι μια απλή λέξη. Είναι έγκλημα!).
Δημιούργησαν και το ανάλογο hashtag επιρρίπτοντας στο ένα τρίτο του λαού που ψήφισε το κυβερνών κόμμα την κατηγορία. Και αν ήταν μόνο οι αφιονισμένοι οπαδοί, μικρό το κακό. Όμως προχώρησαν και βουλευτές (Βαγενά, Μαμουλάκης κ.α.), που δείχνει ότι η γραμμή της συλλογικής ενοχοποίησης και ευθύνης πήγασε από τα υψηλά καθοδηγητικά κλιμάκια.
Άρχισε τότε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ η πίεση να δοθούν στη δημοσιότητα τα ονόματα των 213 φερόμενων ως εμπλεκομένων, πριν δηλαδή διερευνηθεί και αποδειχθεί η συμμετοχή τους από την δικαιοσύνη, και πριν απαγγελθούν κατηγορίες. Να δοθούν προς άγραν δημοσίου λιντσαρίσματος από το πλήθος! Και δεν ήταν μόνο τα troll που το ζητούσαν αλλά και το Γραφείο Τύπου (εκπροσωπεί όλο το κόμμα και τον Πρόεδρο). Την ίδια στιγμή εξυπνακίστικα η γραμματέας της Κ.Ο. Ολγα Γεροβασίλη ανήρτησε: «Το ονοματάκι του κυρίου 53χρονου συλληφθέντα στα Σεπόλια;».
Αλλά επειδή ως γνωστόν «karma is a bitch»! Τους έλαχε και στο δικό τους μαγαζί στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης και υποψήφιο μέλος της Κ.Ε (άρα με… ελεγχθέν το ποιόν του πριν θέσει υποψηφιότητα !). Το οποίο μέλος όχι μόνο κανόνιζε συνεύρεση με τη 12χρονη, αλλά διέσπειρε το τηλέφωνό της και σε άλλους τρεις ενδιαφερόμενους! Ο ίδιος όμως σε έξαρση υποκρισίας αναρτούσε στα κοινωνικά δίκτυα το δακρύβρεχτο στόρι του Αλέξη: «Το κορίτσι του Κολωνού είναι δικό μας παιδί. Και έχουμε ευθύνη…». Υπό το βάρος της… της ευθύνης προφανώς ο σύντροφος διαμοίρασε το τηλέφωνό του «δικού τους παιδιού» σε υποψήφιους παιδεραστές!
Το εντυπωσιακό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τον διέγραψε πάραυτα υποπίπτοντας σε διττό σφάλμα. Τον ενοχοποίησε πριν αποφανθεί η δικαιοσύνη. Και αν - ως υπόθεση εργασίας - είναι αθώος, ποιος θα αποκαταστήσει την τιμή του, αφού το όνομά του διέρρευσε; Δεύτερον αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπέρ της γνωστοποίησης των 213 παραγνωρίζοντας τις ποινικές διαδικασίες, γιατί δεν δημοσιοποίησε το όνομα του στελέχους που διέγραψε;
Και όταν οι οπαδοί τους είδαν πως τα αγριόχορτα φύτρωσαν και στα δικά τους χωράφια, και όταν είδαν το επαίσχυντο hashtag «νδ_παιδοβιαστές» έδωσε τη θέση του στο εξίσου επαίσχυντο «συριζα_παιδοβιαστές», ακόμη και τότε δεν κατάλαβαν το μέγεθος της ανηθικότητας αυτού που πρώτοι ήρξαντο, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι (της ηγεσία τους δηλαδή). Και αντί κατανόησης και συγγνώμης, άρχισαν τις σχετικοποιήσεις:
«Μα μόνο μίλησε δεν έκανε πράξη» (έστω και αν κανόνιζε ραντεβού), «μα δεν ξέρουμε αν μιλούσε με την 12χρομνη ή τον Μίχο» (ο ίδιος πάντως νόμιζε ότι μιλούσε με τη 12χρονη), «μα τον διαγράψαμε» (τον δίκασαν δηλαδή χωρίς να αποφασίσει η δικαιοσύνη). Και όταν είδαν ότι αυτά δεν είχαν ιδιαίτερη πειθώ, γύρισαν στο… κόστος του ποδηλάτου του Μητσοτάκη (μέχρι και ο αγαπημένος τους Αντώναρος τουιτάρισε για το κόστος). Αλλά επειδή και αυτό φάνηκε γελοίο, κατέφυγαν στα παλιά γνωστά και αγαπημένα για γερμανοτσολιάδες και προδότες! Πάντα στην αμήχανη αιώρηση χρειάζεται δοκιμασμένο καταφύγιο...
Αν κάτι διαπιστώθηκε από την όλη υπόθεση είναι ο χυδαίος λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος προέρχεται από έλλειψη παιδείας. Σκοτεινές υποθέσεις ψυχής, ατομικές διαστροφές που δημιουργούν προβληματικές κοινωνικές συμπεριφορές, τις κομματικοποιούν αναίσχυντα. Άβυσσος η ψυχή, αφού ακόμη και το δικό τους στέλεχος που διεγράφη, είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία από μη συριζαίους που τον ήξεραν.
Αυτή η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ οριοθετεί το σύνορο του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Για κάποια κρίσιμη μάζα του μεσαίου χώρου, το σύνορο δεν είναι η οικονομική πολιτική και ας βαυκαλίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το πολιτισμικό χάος που τους χωρίζει.
Πριν 150 χρόνια ο Ντοστογιέφσκι στους «Δαιμονισμένους», έβαζε μια τραγική φιγούρα σε μια γραπτή του εξομολόγηση προς κάποιον μοναχό (τον Τύχωνα), να αναφέρει μια σειρά εγκλήματα στα οποία περιλαμβάνεται και ο βιασμός ενός κοριτσιού μόλις 11 ετών. Ο ήρωάς του περιγράφει τη βαθιά εσωτερική ευχαρίστηση που βιώνει όταν ενσυνείδητα συμμετέχει σε επαίσχυντες πράξεις.
Θέλουμε να πούμε ότι αυτά ανήκουν στην αρμοδιότητα της δικαιοσύνης, και των ειδικών επιστημόνων ψυχής. Και όχι στα ελαφρολαϊκα κομματικά γραφεία τύπου, που δίνουν γραμμή στα troll και εκχυδαΐζουν τη δημόσια σφαίρα.
