Το πρόβλημα της οικουμένης είναι διαφορετικό βέβαια, από αυτό που κατατρύχει τη βαλκανική δημοκρατία μας. Το πρόβλημα είναι ότι το φάντασμα ενός νέου μεσαίωνα ανατέλλει στον πλανήτη.
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε απόφαση-ορόσημο του 1973 που αναγνώριζε το συνταγματικό δικαίωμα μιας γυναίκας να κάνει έκτρωση. Δεν είναι που αφαιρέθηκε το δικαίωμα των γυναικών να τους ανήκει το σώμα τους.
Είναι που η ήττα αυτή έχει κοινωνική αντιστοίχιση τόσο βαθιά και εκτεταμένη, που ξεπερνάει τη μεζούρα της τρέχουσας πολιτικής, εάν ευνοήθηκαν δηλαδή οι ρεπουμπλικάνοι. Είναι κυρίως επειδή αυτό συνέβη στις ΗΠΑ των κινημάτων απελευθέρωσης, στις ΗΠΑ που μας έδωσαν γεύση από «Φράουλες και Αίμα» των κάποτε επαναστατημένων αμερικανικών πανεπιστημίων. Στις ΗΠΑ των Χίπις, του ελεύθερου έρωτα και του συνθήματος «κάνε έρωτα όχι πόλεμο», της μαριχουάνας, της αμφισβήτησης, του Μπομπ Ντίλαν, της Τζόαν Μπαέζ, και άλλων.
Το κυριότερο είναι πως οι εξουσίες του πλανήτη οδεύουν σε αυστηροποίηση και ανελευθερία. Πριν δυο χρόνια μόνο το 13% των πολιτών του πλανήτη ζούσε σε χώρες με δημοκρατία, από το 42% που ήταν το αντίστοιχο πριν δέκα χρόνια. Δεν κηρύχτηκαν χούντες ξαφνικά πλην της Μυανμάρ. Αυστηροποιήθηκαν τα καθεστώτα (δες Τουρκία, Ρωσία). Ο αυταρχισμός εξαπλώνεται σε βαθμό που το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει υπό αυταρχικά καθεστώτα.
Παράλληλα κερδίζει έδαφος η υπονομευτική της δημοκρατίας αντίληψη, ότι τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν οικονομική αποτελεσματικότητα υπέρ των πολιτών τους, έναντι των δημοκρατιών. «Περήφανα» φλάμπουρα σε αυτή την αντίληψη, η κομμουνιστική Κίνα, το Βιετνάμ, η Ρωσία, οι χώρες του Κόλπου. Αυτές οι χώρες λέει προκόβουν γιατί δεν τις «υπονομεύει» το «σαράκι» των απεργιών, των δικαιωμάτων, των ελευθεριών.
Και σε πολλές από τις δυτικές δημοκρατίες συναινεί ο λαός στην καταστολή. Δεν ξέρουμε αν έχει κουραστεί από την «πολλή» δημοκρατία που τη θεωρεί τόσο αυτονόητη ώστε να μη την σέβεται και να μην τη θεραπεύει. Η αν επηρεάζεται θυμικά από το αντίπαλο δέος. Και αυτό δεν είναι ο νουνεχής δημοκρατικός πολίτης («Κυρ Παντελής» εις την νεοελληνικήν, κατά τους πυρέσσοντες αριστερούς ριζοσπάστες του διαδικτύου) ή είναι ο πλέρια επιθετικός δικαιωματισμός του εθνομηδενισμού και των φυλετικών και κοινωνικών ταυτοτήτων που θρυμματίζει το ενιαίο των κοινωνών (Γαλλία).
Σε αυτό το παγκόσμιο σκηνικό της φρενήρους τεχνολογικής ανάπτυξης με παράλληλη βύθιση στη σκοτεινιά μιας μεταμοντέρνας φεουδαρχίας, εμείς ζούμε τις δικές μας τρικυμίες. Η μία σοβαρή, αφορά την τουρκική επιθετικότητα η οποία δεν αφορά μόνο το Αιγαίο, αλλά και τις ζώνες μακροπρόθεσμης γεωπολιτικής επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο. Και δι’ αυτής της αύξουσας τουρκικής επιθετικότητας αναδεικνύεται ένας νέος διαχωρισμός. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον γέφυρα Δύσης – Ανατολής Είναι σύνορο απόκρουσης του ασιατικού δεσποτισμού (αυτό που λέει ο Τσίπρας «προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης). Μόνο που δεν το επέλεξε η Ελλάδα.
Η δεύτερη είναι τρικυμία εν ποτηρίω. Σύμπαν το πολιτικό και μηντιακό σύστημα, με ειδήσεις ή «ειδήσεις», έχει κάνει μονοκαλλιέργεια τις εκλογές. Και φυσικά ελληνοποιεί τα παγκόσμια προβλήματα. Το κουπόνι για τα καύσιμα ας πούμε τους θυμίζει δελτίο Κατοχής (έστω και αν η ισχυρή Γερμανία συνιστά στους πολίτες αυτοσυγκράτηση ακόμη και στο air condition). Η άνοδος του πληθωρισμού ερμηνεύεται κατά το δοκούν ως διοικητική ανικανότητα. Η υπεράσπισή των συνόρων από την αυθαίρετη είσοδο (την οποία όλες οι χώρες πλέον ενστερνίστηκαν), ως αύξων ρατσισμός.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια περιδίνηση που αναμένεται να συνεχιστεί, ενώ η Ελλάδα ως ελαφρύ οικονομικό καρυδότσουφλο θα υποστεί τις συνέπειες (εδώ -γερμανικά - καράβια χάνονται, βαρκούλες τι ζητάτε). Στη νέα εποχή που προέβαλε χρειάζεται κυβέρνηση φρέσκιας λαϊκής εντολής για να την διαχειριστεί. Ως εκ τούτου δεν κατανοούμε τα θέματα τυπολατρικής θεσμικότητας που προβάλλονται, περί εξάντλησης της τετραετίας. Ουδέποτε οι ελληνικές κυβερνήσεις σεβάστηκαν την θεσμικότητα τετραετούς διακυβέρνησης όταν τις εξυπηρετούσε. Ναι ήταν λάθος, αλλά δεν είναι η κατάλληλη εποχή να ξεκινήσει τώρα η ευταξία της θεσμικότητας.
Άλλωστε το περιρρέον κλίμα έχει ήδη δρομολογήσει εκλογική αναμονή. Εάν η κυβέρνηση επιμηκύνει την παραμονή της έως την Άνοιξη, θα είναι πανταχώθεν βαλλόμενη. Και το πρόβλημα δεν είναι η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Είναι το αρρωστημένο οικονομικό και πολιτικό κλίμα που θα κληθεί να διαχειριστεί από το Φθινόπωρο ως την Άνοιξη.
Για τον γράφοντα είναι δευτερεύον ποιος θα εκλεγεί (βέβαια για να μην κοροϊδευόμαστε κατά τα φαινόμενα θα εκλεγεί η ΝΔ, έστω και με κυβερνητικό εταίρο). Αλλά το πρώτιστο είναι ότι στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν («νέα κατάσταση νέα καθήκοντα» που έλεγε και ο κομμουνιστής προπάτωρ), η χώρα χρειάζεται μια νέα αρχή με άρτι ψηφισθείσα κυβέρνηση. Για τα προβλήματα που έρχονται χρειάζεται συστοίχιση. Και επειδή αυτή δεν πρόκειται να επιτευχθεί, ας επιβληθεί δι’ εκλογών.
