Το παραμυθάκι της δήθεν εξόδου την 21η Αυγούστου πέρασε, ο πολυαναμενόμενος «δομικός» και «σαρωτικός» ανασχηματισμός έγινε, με την Κατερίνα Παπακώστα και την Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου να βρίσκουν τη θέση τους δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα. Ό,τι είχε να δώσει επικοινωνιακά το Μέγαρο Μαξίμου σε αυτά τα θέματα το έδωσε και ουδείς ασχολήθηκε πέραν του μικρόκοσμου αυτών που εισέρχονται στο νέο κυβερνητικό σχήμα και αυτών που φεύγουν.
Η βασική πολιτική της συγκυβέρνησης δεν αλλάζει δεδομένου ότι στα λεγόμενα κορυφαία υπουργεία η ηγετική ομάδα παρέμεινα ανέπαφη με τον υπουργό Εξωτερικών, Νίκο Κοτζιά, να έχει προαναγγείλει την παραμονή του φεύγοντας ήδη από τη Δευτέρα για Κίνα και τους παίκτες στο εσωκομματικό πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ να αναγκάζουν τον Αλέξη Τσίπρα να παραχωρήσει το κόμμα στον Πάνο Σκουρλέτη και τους 53+ του Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Η κυβέρνηση είναι σε αποδρομή. Το τελευταίο δεκαήμερο αυτό φάνηκε ξεκάθαρα αφού το διάγγελμα Τσίπρα και όσα ακολούθησαν, σε συνδυασμό με την υποδοχή που έτυχε ο πολυθρύλητος ανασχηματισμός δεν προκάλεσαν καμία... αναστάτωση στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και κυρίως δεν άλλαξαν την ατζέντα.
Μόνη λύση για το Μαξίμου η ΔΕΘ και η άνοδος του Πρωθυπουργού με ένα καλάθι παροχών και υποσχέσεων προς τους πολίτες, ειδικά προς την τάξη που ο ίδιος και το επιτελείο του όπως όλα δείχνουν, επιδιώκουν να προσεγγίσουν κάνοντας λόγο ακόμη και για «ταξικό μέτωπο» σε μια προσπάθεια επαναφοράς διλημμάτων της προ του 2015 εποχής.
Την ίδια στιγμή προσεύχονται να μην υπάρξουν δημοσκοπήσεις μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου και ταυτόχρονα προσπαθούν να αποτρέψουν, με τη γνωστή μέθοδο της διασποράς σεναρίων συνωμοσίας, μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που θα αμαυρώσουν το τελευταίο επικοινωνιακό τους χαρτί που είναι η αναπαλαίωση του προγράμματος Θεσσαλονίκης.
Η ΔΕΘ για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η τελευταία γραμμή άμυνας. Ή θα αποκτήσει έστω και μια ελπίδα ανάταξης και επανασυσπείρωσης μέσω των παροχών και της επίθεσης που θα εξαπολύσει κατά της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη προκειμένου να πολώσει το πολιτικό κλίμα, ή, όταν δει τις δημοσκοπήσεις που θα ακολουθήσουν, θα επιλέξει κατά πόσο θα αφήσει πίσω του καμένη γη προετοιμάζοντας το δρόμο για την επιστροφή στις πλατείες των... αγανακτισμένων.
Το ενδεχόμενο να ανοίξει το δρόμο για να αλλάξει η χώρα σελίδα με μια νέα κυβέρνηση φαντάζει μακρινό, τουλάχιστον από όσα έχει μέχρι σήμερα να επιδείξει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το έχουν κατ επανάληψη δηλώσει τα στελέχη της αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Το δυστύχημα για τη χώρα είναι πως σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια. Εκτός προστασίας των δανειστών οι αγορές περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες το πρώτο στραβοπάτημα και όσο και αν υποστηρίζει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος πως δεν υπάρχει πρόβλημα για τα επόμενα τρία χρόνια, όλοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Όπως τον έκρουαν και στον Ταγίπ Ερντογάν, όπως το κάνουν και για την Ιταλία.
Μια παραμονή αυτή της κυβέρνησης στην καρέκλα της εξουσίας που θα συνδυαστεί με την μικροδιαχείριση των εσωκομματικών της υποθέσεων κινούμενη όπως μέχρι τώρα με μικροκομματικές και μικροπολιτικές σκοπιμότητας θα σημάνει όχι την αλλαγή σελίδας προς το καλύτερο αλλά την επιστροφή στη χειρότερη περίοδο της χώρας την τελευταία οκταετία.
