Ειλικρινής στην στήριξή του στον Παύλο Πολάκη, ο υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Πειραιά, Νίκος Μπελαβίλας, έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι «ο Παύλος αψύς, ενοχλητικός, παρορμητικός είπε φανερά ότι πολλές και πολλοί από εμάς λέμε κρυφά, κατ’ ιδίαν και μαζί μας ολόκληρος ο ελληνικός λαός».
Ας εξαιρέσουμε την… εξ αποκαλύψεως ακράδαντη πεποίθηση ότι τα λέει ολόκληρος ο ελληνικός. Η Αριστερά, ακόμη και στην εποχή του 4%, θεωρούσε ότι μιλάει εκ μέρους ολόκληρου του ελληνικού λαού. Είχε, φαίνεται, την εξουσιοδότηση της ιστορίας. Και απλώς αυτό που πολλοί και πολλές έλεγαν κρυφά, ο Πολάκης είχε την ανερμάτιστη οίηση να τα λέει φανερά.
Περίσσεψαν οι αναλύσεις ότι ο Τσίπρας κατανόησε πως έχει φτάσει στα όρια της αριστερής εξάπλωσης και ο εξοβελισμός Πολάκη είναι η θυσία της Ιφιγένειας στην κίνηση αναδίπλωσης προς την κεντροαριστερά. Προσωπικά, τον θεωρούμε αρκετά έξυπνο ώστε να κατανοεί ότι και η εκ της κεντροαριστεράς πηγή έχει στερέψει. Όσοι εκ των κεντροαριστερών ήταν να βρεθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ήδη βρεθεί. Η σπασμωδική κίνηση της τελευταίας στιγμής με αποκλεισμό Πολάκη από τα ψηφοδέλτια, δεν κάνει τη διαφορά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και τους επόμενους δύο μήνες θα παραμείνει τοξικό ανορθολογικό κόμμα, με ή χωρίς Πολάκη.
Θα μπορούσε η κίνηση να σημαίνει ότι ο Τσίπρας έχει αποδεχθεί την ήττα στις επερχόμενες εκλογές και επενδύει στη διαμόρφωση του μετεκλογικού τοπίου. Αμφιβάλουμε ωστόσο και για το εάν μετεκλογικά θα μπορέσει να διαμορφώσει την επιθυμητή εικόνα του ορθολογικού πολιτικού κεντροαριστερού οργανισμού. Δεν μπορείς να μάθεις σε γέρικο σκυλί νέα κόλπα, και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναπτυχθεί με συγκεκριμένη νοοτροπία η οποία δεν αλλάζει κατ’ εντολήν.
Κατ’ αρχάς δεν είναι ενιαίο κόμμα. Έχει ζωή είκοσι χρόνων αλλά ως το 2012 είχε περίπου ομοιογενή ιδεολογική καταγωγή των ομάδων που τον συναποτελούσαν. Το μεγάλο μπόλιασμα έγινε το 2012 όπου συγχωνεύτηκαν οι συνεργαζόμενες συνιστώσες, των οποίων η ιδεολογική καταγωγή ανιχνεύεται σε έναν πολύχρωμο γαλαξία αριστερισμού. Από τον χώρο του αναρχισμού, του τροτσκισμού, του μαοϊσμού, των εξεγερσιακών και αντιπαγκοσμιοποιητικών κινημάτων, της ακτιβιστικής οικολογίας κ.α.
Τους ένωσε ο Τσίπρας σε ενιαίο κόμμα πριν δώδεκα χρόνια, αλλά δεν τους ενοποίησε ιδεολογικά. Το ενοποιητικό στοιχείο υπήρχε εν τη γενέσει του, και ήταν άλλο: Η κοινωνική εχθροπάθεια, το μένος κατά αντιπάλων, η αίσθηση του ιστορικού δικαίου στις όποιες αποφάσεις τους, κρίσεις και επικρίσεις.
Έτσι μεγάλωσαν, έτσι νίκησαν επειδή τους ευνόησε η συγκυρία. Δεν γνωρίζουν άλλο τρόπο να πολιτευθούν. Ούτε φυσικά ο ίδιος ο Τσίπρας. Όσο και να προσπαθούν, είναι δέσμιοι της κουλτούρας τους. Φαίνεται η διαφορά στα τηλεοπτικά παράθυρα μεταξύ των μετριοπαθών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της αφιονισμένης καταγγελίας παντός καιρού στην οποία επιδίδονται οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Η ταυτότητα του κεντροαριστερού δεν επικυρώνεται δια δηλώσεως. Εκφράζεται ως απόρροια αντίστοιχης πολιτικής και πολιτισμικής κουλτούρας.
Ας εστιάσουμε για παράδειγμα στις δύο τελευταίες δοκιμασίες που πέρασε η χώρα:
Στα γεγονότα του Έβρου στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν εναντίον της υπεράσπισης των συνόρων στην επέλαση εργαλειοποιημένων από τον Ερντογάν μεταναστών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Νίκος Φίλης που πίστευε ότι το κόμμα έπρεπε να είναι εκεί και να συμπαρίσταται στους μετανάστες εναντίον των ελληνικών αμυντικών κρατικών αρχών! Και ο βουλευτής Βαρεμένος πρόσβαλε τους κατοίκους του Έβρου λέγοντας ότι υπερασπίζονται τις βίλες τους.
Το έτερο η πανδημία. Ο Πολάκης μένοντας για καιρό ανεμβολίαστος, εξυπηρετούσε τον ΣΥΡΙΖΑ να κλείνει το μάτι και να συγκεντρώνει την εν μέρει συμπάθεια των εκ πεποιθήσεως ανεμβολίαστων. Αλλά ήταν μόνο ο Πολάκης;
Δεν ήταν ο Τσίπρας που τον Νοέμβριο του 2020, δυο μόλις μήνες πριν έρθουν τα πρώτα εμβόλια, έλεγε στη Βουλή για «ένα εμβόλιο που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί»; Και κατηγορούσε τον Μητσοτάκη ότι κάνει εμπόριο ελπίδας «υποσχόμενος και μάλιστα δωρεάν», το μη ανακαλυφθέν εμβόλιο;
Δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχε στις πορείες για τον Κουφοντίνα εν μέσω πανδημίας; Δεν ήταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που μιλούσαν για άγρια καταστολή της νεολαίας όταν η αστυνομία εμπόδιζε τις μπυροκατανύξεις στις νυχτερινές πλατείες ή στα γεγονότα της Ν. Σμύρνης; Πόσο φέρθηκε σαν υπεύθυνος ηγέτης ο Τσίπρας, και προσπάθησε να τα περιορίσει; Ακόμη και πρόσφατα για την καταδίκη Παππά δεν αποδέχτηκε την απόφαση του δικαστηρίου και δήλωσε ότι θα τον δικάσει ο φυσικός του δικαστής, ο λαός.
Θα αλλάξουν μυαλό όλοι αυτοί; Αμφιβάλουμε. Ο Τσίπρας και το κόμμα του δεν μπορούν να γίνουν κεντροαριστερά. Δεν έχουν την παιδεία και τη νοοτροπία γι' αυτό.
