Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην πρώτη τετραετία της ήταν μια… τυχερή κυβέρνηση! Της έτυχαν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Όπως η επιχείρηση μαζικής εισβολής στον Έβρο, την οποία αντιμετώπισε με παραδειγματική (και ξαφνιαστική) επάρκεια. Στο «καπάκι» ήρθε η πρωτόγνωρη πανδημία, την οποία με τη βοήθεια της τεχνολογίας (τη συνδρομή Πιερρακάκη για να ακριβολογούμε) αντιμετώπισε, ξεπερνώντας την τεχνολογική και διοικητική αρτιότητα προηγμένων ευρωπαϊκών κρατών.
Ήταν τυχερή γιατί ήρθησαν από την ΕΕ οι αυστηροί δημοσιονομικοί κανόνες, δίνοντάς της τη δυνατότητα να μοιράσει αφειδώς χρήμα στον λαό, το οποίο φυσικά και καλώς μοίρασε. Υπήρξαν πληττόμενοι και παινόμενοι μικροεπιχειρηματίες και εργαζόμενοι, που έβλεπαν τα έσοδά τους να καταρρέουν, και το μέλλον να ανατέλλει ανησυχητικό.
Η ανωτέρω ωστόσο διαχείριση έδωσε ψευδή εικόνα για την πληρότητα, επάρκεια και αρτιότητα, τόσο της ίδιας της κυβέρνησης, όσο - και κυρίως - του κρατικού μηχανισμού. Ένας κρατικός μηχανισμός που πόρρω απέχει από το ιδεατό που φωτογράφισαν τα τότε επιτεύγματα και οι κυβερνητικές ψευδαισθήσεις.
Η δολοφονία του φιλάθλου της ΑΕΚ Μιχάλη Κατσουρή, ήταν σαφώς ένα απείρως λυπηρό γεγονός που όλους μας πλήγωσε. Όμως αποτύπωσε παράλληλα τη διαχρονική γύμνια των υπηρεσιών δημόσιας τάξης. Την εγκαθιδρυμένη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, τη βολική συνείδηση του «ου μπλέξεις» (ακριβώς για να μην βρεθείς μπλεγμένος). Παράλληλα τη θεσμικώς κεκτημένη γνώση πως ό,τι και αν συμβεί, υπάρχουν οι ΕΔΕ που διενεργούνται από συναδέλφους, φίλους και κολλητούς, και θα τη βγάλουμε καθαρή.
Όταν το αστυνομικό ρεπορτάζ καταγράφει την έλλειψη στοιχειώδους κεντρικού σχεδιασμού, την απουσία επικοινωνίας μεταξύ συναρμοδίων υπηρεσιών, τη διχογνωμία μεταξύ επαρχιακών υπηρεσιών και κεντρικής διοίκησης, τις διαταγές που καθυστέρησαν να εκδοθούν, τα κατεπείγοντα σήματα που δεν διαβάστηκαν, τους αστυνομικούς που περιπολούσαν αλλά πήραν εντολή να επιστρέψουν στη βάση τους πριν φέρουν εις πέραν την αποστολή τους, σημαίνει ότι κάτι γαγγραινώδες κατατρώει τη διοίκηση της Αστυνομίας.
Το αστυνομικό ρεπορτάζ καταγράφει μια ανεπανάληπτη κωμωδία. Η Ιντερπόλ Μαυροβουνίου έστειλε σήμα για τους Κροάτες χούλιγκαν στις 10 το πρωί. Από το αρχηγείο εστάλη στις περιφερειακές υπηρεσίες στις 2.44 μ.μ. (μη βιαστούν κιόλας). Αρκετοί από τους αξιωματικούς υπηρεσιών όπως φαίνεται από το σύστημα «Police On line», το διάβασαν μετά τις 7 μ.μ. ή δεν το διάβασαν καθόλου. Ορισμένοι από αυτούς φέρεται να προέβησαν ετεροχρονισμένα (δηλαδή την επομένη της δολοφονίας) σε ενέργειες προκειμένου να καλύψουν την αδράνειά τους (Γιάννης Σουλιώτης / Καθημερινή).
Δεν μεμφόμαστε την Αστυνομία ως σώμα, αλίμονο. Ακόμη και για όσα καταμαρτυρούνται κατά καιρούς εναντίον της, για τα άσχημα εξουσιαστικά και τραμπούκικα, δεν τα αποδίδουμε μόνο στις εύκολες καταγγελίες «επαγγελματιών διαμαρτυρομένων» της Αριστεράς.
Χωρίς βεβαίως να λείπει και η πολιτική εργαλειοποίηση εκ μέρους τους, συχνά ο διαμαρτυρίες είναι δικαιολογημένες, όσον αφορά σε επεισόδια που συμβαίνουν λόγω ελλιπούς εκπαίδευσης. Δεν απολαμβάνει τεχνικής και ψυχολογικής εκπαίδευσης, οπότε είναι λογικό στο παιγνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» που παίζεται στη συγκρουσιακή αγριότητα των δρόμων, οι αστυνομικοί να αφήνουν να προβληθεί και ο προσωπικός τσαμπουκάς, αντί της θεσμικής συμπεριφοράς. Νέα παιδιά βρίσκονται στο δρόμο.
Εξ αυτού θεωρούμε λαθεμένο και αφελές το ερώτημα «Τι αστυνομία θέλουμε». Υπονοεί ότι ορθώνεται το δίλημμα αν θέλουμε σκληρή αστυνομία ή όχι. Μα σε όλο τον κόσμο και σε όλα τα καθεστώτα (και τα κομμουνιστικά ου κατέρρευσαν) η Αστυνομία ήταν σκληρή (ο γράφων υπήρξε αυτόπτης σε ανελέητο ξύλο στη λεωφόρο Μαλεκόν της Κούβας επί Φιντέλ). Αλλά και σε πολλές δημοκρατικότατες ευρωπαϊκές χώρες είναι σαφώς σκληρότερη της ελληνικής. Όσοι το αμφισβητούν ας ταξιδέψουν.
Οπότε το δίλημμα δεν είναι αν θέλουμε σκληρή ή όχι αστυνομία. Το δίλημμα που προβάλλει είναι αν θα είναι εκπαιδευμένη ή όχι. Και η πρόσφατη εμπειρία με την κάθοδο των Κροατών χούλιγκαν, η διαχείριση της παρουσίας τους και το θανάσιμο αποτέλεσμα, δείχνει την έλλειψη συγκρότησης, εκπαίδευσης και - κυρίως - αμβλυμμένης αίσθησης καθήκοντος.
Και ναι αυτό ενσταλάζεται και με την εκπαίδευση, πέραν των διδασκαλιών. Η εκπαίδευση δημιουργεί συνείδηση. Από την άλλη δεν μηδενίζουμε. Η Ελληνική Αστυνομία έχει εγγράψει τεράστιες επιτυχίες στη διαλεύκανση ποινικών υποθέσεων.
Η Αστυνομία ήταν το ερέθισμα λόγω επικαιρότητας. Ο κρατικός μηχανισμός παραμένει καθηλωμένος στην παλιά ευωχία παρελθόντων δεκαετιών. Συνήθως αντιδρά στα νέα μέτρα, ως αυτοσυντήρηση καθώς αδυνατεί να επιταχύνει και να αποδεχθεί τις νέες νόρμες που απαιτεί η εποχή.
Δεν έχει καιρό η κυβέρνηση για να επιλέξει επιλογές ραθυμίας. Παρά το 40,5% των εκλογών, αυτό μπορεί εύκολα να εξανεμιστεί καθώς η κοινή γνώμη είναι «ανεμόεσσα». Ή θα αναδιατάξει εδώ και τώρα το κράτος (επωμιζόμενη το κόστος των όποιων συγκρούσεων), ή το αναξιόπιστο κράτος θα την παρασύρει στον πυθμένα, από τον οποίο δεν θα εξέλθει εύκολα.
