Σε έναν στρόβιλο αλλαγής στόχων βρίσκεται ο Νίκος Ανδρουλάκης, και δεν φταίει το «μιντιακό κατεστημένο» - καθώς μετά τον Τσίπρα και τον Βελόπουλο, ανακάλυψε και αυτός τον κοινό εχθρό.
Στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή πριν μια εβδομάδα είχε δηλώσει: «Να στείλουμε τη Νέα Δημοκρατία στην αντιπολίτευση, έχουμε χρέος για μια προοδευτική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή». Ήταν απολύτως λογικό η τοποθέτηση αυτή να εκληφθεί ως κάθετη άρνηση να συμμετέχει σε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ ακόμη και χωρίς τον Μητσοτάκη αρχηγό, ενώ ως τότε το πρόβλημα μιας τέτοιας συνεργασίας, εντοπιζόταν στο πρόσωπο Πρωθυπουργού. (Ούτε ο Μητσοτάκης ούτε ο Τσίπρας θα δουν από μας πρωθυπουργία).
Αφού ήθελε τη ΝΔ στην αντιπολίτευση και την συγκρότηση «προοδευτικής κυβέρνησης» ήταν λογικό να εκληφθεί ως διάπλατο άνοιγμα της πόρτας για συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ (γιατί με τη ΝΔ στην αντιπολίτευση, άλλος τρόπος συγκρότησης κυβέρνησης δεν υπάρχει). Με τη ρήση αυτή έδωσε τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να τον κατηγορήσει για συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου έδωσε τον τόνο:» Η τροχιά συμπόρευσης Ανδρουλάκη και ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται ταχύτατα και κλιμακώνεται. Η πρόταση του κ. Ανδρουλάκη για το αύριο της χώρας είναι ουσιαστικά η συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τους κυρίους Τσίπρα και Βαρουφάκη».
Ο γράφων είναι από τους ελάχιστους που δεν πίστεψε σε αυτή την εκδοχή. Απλώς ο Ανδρουλάκης ευρισκόμενος σε δεινή θέση ανάμεσα στις συμπληγάδες των δύο και πιεζόμενος συντριπτικά από το διαρκές ερώτημα με ποιους θα συνεργαστεί, πετάει πομφόλυγες για να ξεφύγει, αφού δεν -μπορεί να- έχει συγκεκριμένη απάντηση. Ο ίδιος έχει πει ότι την απάντηση θα την διαμορφώσουν τα ποσοστά των κομμάτων.
Άλλωστε ξέρει ότι μια συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία, θα είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του ΠΑΣΟΚ και αφομοίωσης του στον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν πήρε το ΠΑΣΟΚ να το παραδώσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Και σωστά δεν πιστέψαμε την ερμηνεία της φράσης ως έκκληση συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πέντε ημέρες μετά, στην ομιλία του στην Κ.Ο. του κόμματος άλλαξε στόχο: «Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στην αξιωματική αντιπολίτευση, τόσο θα μένει στην εξουσία η ΝΔ. Γι’ αυτό να μας δώσει ο λαός ισχυρή εντολή να ανατρέψουμε την ιδιότυπη ομηρία του προοδευτικού κόσμου της χώρας» (δηλαδή να γίνει το ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση και να άρει την ιδιότυπη ομηρία του προοδευτικού κόσμου)!.
Η μέγιστη αντίθεση δεν αφορά βεβαίως τις κατηγορίες σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά είναι καθημερινά και αλλάζουν στην πολιτική. Η μέγιστη αντίθεση αποκρυσταλλώνεται στην τεράστια αλλαγή στρατηγικής μέσα σε πέντε ημέρες!
Εξηγούμε: Στην ΚΕ η προτροπή να σταλεί η ΝΔ στην αντιπολίτευση και να συγκροτηθεί μια προοδευτική κυβέρνηση, αφορούσε τις αμέσως επόμενες εκλογές. Αντιθέτως, η διαπίστωση ότι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στην αξιωματική αντιπολίτευση, τόσο θα μένει η ΝΔ στην εξουσία, σημαίνει επιδίωξη να γίνει το κόμμα του αξιωματική αντιπολίτευση. Έτσι όμως αποδέχεται ότι η ΝΔ θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ αξιωματική αντιπολίτευση, και ο στόχος παραπομπής της στην αντιπολίτευση αναβάλλεται για τις μεθεπόμενες εκλογές!
Δικαίως οι πράσινοι οπαδοί βρέθηκαν εν πλήρει συγχύσει. Αυτοί βέβαια θα ψηφίσουν από ιδεολογία ή συναίσθημα. Μια τέτοια αλλαγή θέσεων όμως, αυτό το ήξεις αφήξεις, τους αφοπλίζει στην προπαγάνδιση των θέσεων του κόμματος ενόψει εκλογών. Πολύ περισσότερο που όχι μόνο η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι ίδιοι καλούνται στο καφενείο να απαντήσουν «με ποιους θα πάνε» αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία. Καιρός για την ηγετική ομάδα να λύσει το πρόβλημα η κάθε καινούρια θέση να αναιρεί την προηγούμενη.
Φυσικά λάθος ήταν και η αντίδραση στην υπόθεση Καϊλή. Δεν φταίει το «μιντιακό κατεστημένο» που «παρερμήνευσε σκόπιμα» αυτό που είπε περί «δούρειου ίππου», όπως είπε. Το «μιντιακό κατεστημένο» ερμήνευσε σωστά ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήθελε να αποτινάξει την ευθύνη του σκανδάλου από το κόμμα του και να την μεταθέσει στη ΝΔ. Ήταν όμως καταστροφικό λάθος. Γιατί όταν την αυτοτελή παράνομη ενέργεια ενός προσώπου την καδράρεις σε φόντο κάποιου κόμματος, η κοινωνική πλειοψηφία θα την δει στο φόντο του δικού σου κόμματος, αφού δική σου ευρωβουλευτής ήταν.
