Κάποτε η Αριστερά είχε εκπαιδευτικούς σαν τον Δημήτρη Γλυνό, τον Γιάννη και τη Ρόζα Ιμβριώτη. Στις μέρες μας έχει καθηγητές που πιστεύουν ότι η αριστεία είναι ρετσινιά…
Κάποτε φρόντιζε να μορφώνεται και είχε ποιότητα: Διαβάζουμε σε ανάμνηση: «Στη μεγάλη σκηνή των Σερραίων στον 4ο όρμο της Γιούρας, την πρώτη βραδιά της εξορίας στο νησί, ακούστηκε ξαφνικά, μέσα στο βαθύ σκοτάδι, η βαριά φωνή ενός κρατούμενου να απαγγέλει τον Δωδεκάλογο του Γύφτου του Κ. Παλαμά. Μετά άρχισε τις αναλύσεις. Την επομένη άρχισαν οι αναλύσεις των «Αθλίων» και ιστορικών γεγονότων όπως η Οκτωβριανή επανάσταση. Πλήθυναν οι διδασκαλίες και σε άλλες σκηνές»…
Κάποτε, το ΕΑΜ δημιουργούσε σχολεία στις περιοχές που ήλεγχε - και αυτά είναι γεγονότα άσχετα με την πολιτική άποψη που έχουμε, ο καθένας τη δική του, για την τότε γεωπολιτική στόχευση του ΚΚΕ, τις αιτίες, τις επιπτώσεις και τα δράματα του εμφυλίου, κλπ.
Κάποτε είχε νεολαία που φώναζε «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα». Στις μέρες μας θέλει να μπαίνουν στα ΑΕΙ ακόμη και με λευκές κόλλες. Στις μέρες μας η Αριστερά έχει νεολαία που κάποια στιγμή τάχθηκε… αγωνιστικά και υπέρ του δικαιώματος στην αντιγραφή στις εξετάσεις (όχι ότι η νεολαία της ΝΔ την απέφευγε, όπως συνέβη προ ολίγων ετών στην Πάτρα, αλλά τουλάχιστον δεν την θεωρητικοποίησε ως φοιτητική… αλληλεγγύη).
Τώρα για την περιφρούρηση των πανεπιστημίων από ειδικό αστυνομικό σώμα, ξανακάνει βουτιά στο παρελθόν. Μουχλιασμένη, ακίνητη στην επικράτειά του, αφού μόνο από κει μπορεί να αντλεί επιχειρήματα, και από κει να εμπνέεται για απαντήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι με το μέτρο αυτό… αναβιώνει το «Σπουδαστικό της Ασφάλειας» - που έδρασε κατά την μετεμφυλιακή εικοσαετία, παρακολουθούσε συνελεύσεις, κατέγραφε και φακέλωνε τους φοιτητές και τις απόψεις τους (όχι ότι αν είχε νικήσει η Αριστερά δεν θα έκανε τα ίδια και χειρότερα. Υπάρχει πλέον η γνώση του ζόφου στο πρώην Ανατολικό μπλοκ).
Καταγγέλλει επίσης την κυβέρνηση ότι προχωρά σε ένα επικίνδυνο βήμα για τη Δημοκρατία, τις Ακαδημαϊκές ελευθερίες, σε συνήχηση με τους 900 πανεπιστημιακούς που συνυπέγραψαν την αντίθεσή τους. Από κοντά και το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ, ζητούν την επιστροφή του πανεπιστημιακού ασύλου, ως χώρου ελεύθερης διακίνησης και έκφρασης των ιδεών. Λες και η απλή περιφρούρηση με τον έλεγχο εισόδου και την αποτροπή ποινικών παραβάσεων, θα τα καταργήσει. Ορθώνουν φαντάσματα.
Μόνοι τους οι πανεπιστημιακοί έχασαν την έξωθεν καλή μαρτυρία. Θα πρέπει να εξηγήσουν πως - εμφορούμενοι από ιδεοληψία ή φόβο - αντιμετώπισαν τα 350 καταγεγραμμένα περιστατικά βίας που έλαβαν χώρα στο ελληνικό πανεπιστήμιο μεταξύ 2011 -2017, σύμφωνα με την έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Σύμφωνα επίσης με έρευνα της Europol για το 2018, η Ελλάδα ήταν πρώτη στην Ευρώπη σε περιστατικά πανεπιστημιακής βίας (Η Europol την ονομάζει ακροαριστερή βία αλλά διατηρούμε επιφυλάξεις ως προς τον χαρακτηρισμό, γιατί πολλές ποινικές συμπεριφορές ντύνονται με πολιτικό μανδύα).
Πόσο αποτελεσματικά αντιμετώπισαν τις καταστροφές κτηρίων και εξοπλισμού που τα πληρώνει ο ελληνικός λαός, τους τραυματισμούς συναδέλφων τους και υπαλλήλων (ακόμη και φύλακας έχει μαχαιρωθεί), τους ξυλοδαρμούς καθηγητών, υπαλλήλων, φοιτητών, τη διάλυση παραδόσεων, συνελεύσεων και ομιλιών, τις μολότοφ, τους βιασμούς, την εμπορία ναρκωτικών κ.α.;
Και αν έφταναν οι προηγούμενοι νόμοι όπως ισχυρίζονται, γιατί έγιναν τόσα πολλά και τα ανέχτηκαν επί δεκαετίες;
Όχι μόνο η κοινωνία αλλά και οι φοιτητές κρατούν αποδοκιμαστικές αποστάσεις. Σχετικό δημοσίευμα γνωστοποιεί ότι υπάρχουν 18.500 υπογραφές φοιτητών που αντιτίθενται το κυβερνητικό μέτρο. Πόσοι είναι σε ποσοστό από τους άνω των 700.000 φοιτητών (σε αυτούς και οι μεταπτυχιακοί και οι αιώνιοι), που είναι καταγεγραμμένοι στα ΑΕΙ; (στοιχεία 2017).
Και διερωτόμαστε εκ νέου: Αφού σέβονται το αυτοδιοίκητο και τη δημοκρατία, γιατί να μην αποφασίζουν για ένα τόσο σημαντικό μέτρο οι ίδιοι οι φοιτητές με μια αδιάβλητη μυστική ψηφοφορία; Γιατί να αποφασίζουν οι ίδιοι ως μια υπεράνω ελίτ, ταμπουρωμένη στη δοτή εξουσία που το ίδιο το πολιτικό σύστημα τους έχει παραχωρήσει;
