Το εγχείρημα στο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει αρχηγό… εν κινήσει χωρίς την αναγκαία συζήτηση για τους λόγους που έχασαν έξι εκλογικές αναμετρήσεις και κυρίως χωρίς να συμφωνήσουν προς ποια κατεύθυνση θα στραφεί το κόμμα οδηγεί, πίσω ολοταχώς στο κυρίαρχο πρόβλημα.
Σε ένα μεγάλο βαθμό η διαδικασία που είναι σε εξέλιξη, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι δομική αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει στον ΣΥΡΙΖΑ απλά επειδή δεν το επιτρέπει ο φέρων σκελετός. Και ο επόμενος ή η επόμενη πρόεδρος αναγκαστικά θα είναι προϊόν εσωτερικής συναλλαγής και ανακατανομής ισχύος μεταξύ των τάσεων και των επιμέρους υποδιαιρέσεων και υποομάδων τους. Κοινώς αναμένεται να κερδίσει την κούρσα όποιος ή όποια αποδέχεται απόλυτα αυτή την «κανονικότητα» και θα καταφέρει να διαβεβαιώσει τις τάσεις ότι όλα θα κυλήσουν με τον τρόπο του… Αλέξη Τσίπρα.
Η υποψηφιότητα της κ. Έφης Αχτσιόγλου φαίνεται ότι πληροί τους περισσότερους όρους ανανέωσης της βιτρίνας που τόσο έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να επιφέρει στα ενδότερα του μαγαζιού τεκτονικούς τριγμούς και αλλαγές. Η κ. Αχτσιόγλου που έκανε τα πρώτα αποφασιστικά βήματα ανόδου στη στελεχιακή ιεραρχία ως εκλεκτή και της ομάδας των «53» και του προέδρου Τσίπρα δεν θα δυσκολευτεί δίνοντας τις ανάλογες διαβεβαιώσεις να στηριχθεί εξίσου και από τις δυο πλευρές.
Η νεοκομμουνιστική αριστερά αναγνωρίζει ακόμη στο πρόσωπο της, την παθιασμένη «συντρόφισσα» που στη μνημονιακή περίοδο φώναζε ότι «το δίκιο το φτιάχνουν οι λαοί και όχι οι τεχνοκράτες» και ότι οι απολύσεις, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων ή μετακίνηση επιχειρήσεων συνέβαιναν διότι «ήμασταν σκυφτοί σύντροφοι, ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι και αν σηκώσουμε το κεφάλι, θα είναι αυτοί σκυφτοί».
Αναγνωρίζουν δε, πίσω από την επίμαχη φράση της «η κανονικότητα στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά» την οποία είπε στη διάρκεια της πανδημίας, τη μήτρα της ανατροπής που πρεσβεύουν.
Από την άλλη πλευρά υποστηρικτές της άποψης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εξουσίας και αυτή πρέπει να επιδιώξει με κάθε τρόπο, πιστώνουν στην κ. Αχτσιόγλου την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα που επέδειξε ως υπουργός Εργασίας στα χρόνια του τρίτου συριζαϊκού Μνημονίου. Την εποχή που ως συνομιλητής της Τροϊκα – Θεσμών νομοθετούσε ρυθμίσεις που έφεραν το ΠΑΜΕ στο γραφείο της και εκείνη ατσαλάκωτη και ακλόνητη, έχοντας σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος της, τους αντιμετώπιζε ως απολίτιστους εισβολείς.
Η δημόσια εικόνα της είναι άψογη. Ενεργοποιεί με την εμφάνιση, το λόγο και τη γλώσσα του σώματός της μια περσόνα συγκροτημένης και συγκρατημένης μετριοπάθειας.
Αναντίστοιχης με την ακαμψία των αριστερών της καταβολών και απόψεων που πιθανόν να προσαρμόστηκαν από ανάγκη ή οπορτουνισμό αλλά δεν άλλαξαν επί της ουσίας. Η διατήρηση της κανονικότητας στο ΣΥΡΙΖΑ προκρίνει την υποψηφιότητα της. Για να διεκδικηθεί ξανά η ανατροπή μέσω της μη κανονικότητας; Η δήλωση πάντως με την οποία αποχαιρέτησε τον Αλέξη Τσίπρα τη μέρα της παραίτησής του, λέει πολλά για το πως η ίδια έχει μεταβολίσει την επιζήμια κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και την εχθροπαθή και τοξική τετραετή θητεία στην αντιπολίτευση με τα παχιά αριστερά λόγια για τη στήριξη της κοινωνίας στη βάση του οικονομικού μοντέλου: εμείς δεν περιμένουμε την ανάπτυξη για να αυξηθούν οι μισθοί αλλά με την αύξηση των μισθών έρχεται η ανάπτυξη.
