Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μια φυσική γλυκύτητα ως συνομιλητής, είναι ο άνθρωπος που θα έπινες ευχαρίστως καφέ μαζί του (εντάξει δεν θα τα έσπαγες και στα μπουζούκια - να το παίζεις ΠΑΣΟΚ έχει… όρια). Δεν ξέρω αν αυτό είναι η προσωπική του γοητεία που έγραψε χθες εδώ ο Καμπουράκης, αλλά σίγουρα είναι ευχάριστος τύπος. Ίσως από αυθορμητισμό, ίσως και γιατί από πολύ νεαρός εμπέδωσε αυτό που είχε δηλώσει για τη δέουσα εικόνα του πολιτικού: «Η δύναμη είναι στο παραμύθι».
Αυτή η εικόνα έκανε χθες τον Καμπουράκη να γράψει ότι κατά τη συνέντευξη στην εκπομπή του, διερωτάτο «πώς θα ήταν αυτό το κόμμα αν δεν κατατρεχόταν από το κακό χούι να κατασκευάζει εχθρούς. Αν δεν διαπνεόταν από το συλλογικό δόγμα «πας μη ων μεθ΄ ημων, καθ΄ημών».
Και λίγο πιο κάτω γράφει: «Δεν ξέρω αν ο ίδιος ο Τσίπρας έχει προσωπικά αυτή τη νοοτροπία, θέλω να ελπίζω πως όχι. Η διαπροσωπική του επαφή πάντως δείχνει το αντίθετο» (ότι δεν την έχει). Άρα το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι φταίνε τα στελέχη που εκφράζουν εχθροπάθεια. Όπως γράφει «έχουν υπάρξει πολλοί που σε κάποια φάση ο Αλέξης τους γοήτευσε, για να φτάσουν στη συνέχεια οι παρατρεχάμενοι να τους απογοητεύσουν».
Δεν είμαστε καλοί στις προσωπογραφίες, ούτε στις προσωπικές εμβαθύνσεις. Δεν μας αφορούν και δεν τις δικαιούμαστε άλλωστε. Πολιτικά κρίνοντας όμως, και έχοντας επί πολλά χρόνια επαγγελματική ενασχόληση με τα της Αριστεράς, γνωρίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έτσι προ Τσίπρα.
Δεν θα αναφερθούμε στο «προγονικό» κόμμα, το ΚΚΕ εσωτερικού, που ήταν κόμμα διανοουμένων. Και επί Μαρίας Δαμανάκη, και επί Νίκου Κωνσταντόπουλου και επί του (πιο αριστερού και από τον Τσίπρα) Αλέκου Αλαβάνου, ο Συνασπισμός και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολιτικό κόμμα, με πολιτικές θέσεις και αρχές. Τις αποδεχόσουν ή τις απέρριπτες, και πάλι φίλος παρέμενες. Τα άλλα κόμματα, τα στελέχη τους, οι οπαδοί τους ήταν πολιτικοί αντίπαλοι. Δεν ήταν μισητοί εχθροί προς κατακραυγή και ηθική εξόντωση.
Αυτή η ποιοτική αλλαγή επήλθε επί Τσίπρα. Συνέβαλε βέβαια και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τις πύλες του και εγένοντο εις πολιτικήν σάρκαν μίαν καμιά δεκαριά αριστερίστικες οργανώσεις, που σαφώς τον μπόλιασαν με υπερβολική δόση «ταξικού» μίσους - όπως ονομάζουν την κοινωνική εχθροπάθεια που εκπέμπουν.
Όμως όλοι αυτοί, όλα αυτά, μπορούσαν να καθοδηγηθούν από τον απόλυτο ηγέτη που ήταν ο Αλέξης. Αλλά γι’ αυτό χρειαζόταν πολιτική παιδεία, η οποία απείχε από αυτή των προηγούμενων αρχηγών του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ / ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε ο Αλέξης ερχόταν από την ΚΝΕ με μια πρωτόλεια γνώση της Αριστεράς, καθώς από την οργάνωση τον χώρισε το ρήγμα της διάσπασης και δεν πρόλαβε να γίνει ούτε Κνίτης. Έτσι χωρίς θεωρητικές εμβαθύνσεις, και με ροπή προς αυτό που ο Βενιζέλος χαρακτήρισε ως «εκτσογλανισμό της πολιτικής», έδωσε το σταλινικό σύνθημα «Εξοντώστε τον αντίπαλο».
Αυτός διετύπωσε το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί», «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Ο Αλέξης είπε Πινοσέτ και Ολαντρέου τον Γιώργο Παπανδρέου (και μετά ευελπιστούσε στην εύνοια του Ολάντ, έτσι όπως τα έκανε με την περήφανη διαπραγμάτευση και το δημοψήφισμα). Ο Αλέξης ανέχτηκε τα βωμολόχα συνθήματα της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για τον Φώτη Κουβέλη (ο οποίος καταδέχτηκε μετά να είναι σύντροφός του! ).
Ο Αλέξης ανέχτηκε τις κατηγορίες για γερμανοτσολιάδες και προδότες. Ο Αλέξης έδωσε το σύνθημα το 2012 να μην τολμούν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ να κάνουν προεκλογικές συγκεντρώσεις και να αναρτούν στην επαρχία αφίσες με τη φωτογραφία τους και τη λεζάντα «Καταζητείται». Ο Αλέξης ανέχεται τον Πολάκη να απειλεί δημοσίως «τη δεύτερη φορά θα σας βρούμε έναν -έναν». Αυτά δεν παραβλέπονται και δεν παραγράφονται.
Ο γράφων έμεινε έκπληκτος όταν πρωτοείδε στα κοινωνικά δίκτυα, κατά την ανάδειξη του Μητσοτάκη στην προεδρία της ΝΔ, επώνυμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κατείχαν κυβερνητικές και κρατικές θέσεις επί ΣΥΡΙΖΑ, να αναφέρονται στον αρχηγό της ΝΔ με την προσωνυμία «ο Κούλης». Κρατικά και κυβερνητικά στελέχη, όχι ανώνυμα τρολ! Ήταν έκπληξη γιατί η έως τότε γνωριμία δεν φανέρωνε ροπή σε τέτοια άθλια αντιθεσμική συμπεριφορά. Όλα αυτά επί Αλέξη που… μπορεί να μην ασπάζεται την εχθροπάθεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ
ΥΓ1: Ο γράφων είχε ζητήσει από όλους τους υπουργούς και από πολλούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ συνέντευξη για το liberal. Αντιμετωπίστηκε με - ξαφνιαστική για τον ίδιο- εχθρότητα, επειδή το site είναι κριτικό προς το κόμμα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις της Ολγας Γεροβασίλη, του Δημήτρη Βίτσα, τη Ράνιας Σβίγκου, του Κώστα Ζαχαριάδη, του Νίκου Ξυδάκη, του Λευτέρη Αποστόλου, του Τάκη Ρήγα. Το πολύ να ξεχνάω έναν δυο. Πολύ μικρός αριθμός για site καθημερινής δημοσιότητας, που επί 4,5 χρόνια ζητούσε συνέχεια συνεντεύξεις - παρέχοντάς τους δηλαδή χώρο να παρουσιάσουν τις θέσεις τους. Ήμασταν βλέπετε οι εχθροί!
ΥΓ2: Προσωπική επεξήγηση επειδή ρωτήθηκα: Ο γράφων συχνά αναφερόμενος στον εαυτό του, γράφει σε πρώτο πληθυντικό (π.χ «δεν είμαστε καλοί στις προσωπογραφίες»). Δεν είναι πληθυντικός που δεσμεύει κάποιον άλλον ή το liberal. Και φυσικά ούτε… μεγαλοπρέπειας. Είναι αντιθέτως ο λεγόμενος πληθυντικός της μετριοπάθειας. Τον χρησιμοποιούσε κάποια παλιά σχολή της δημοσιογραφίας, για να αποφεύγει ο κειμενογράφος το εγωιστικό και αυτάρεσκο «Εγώ»).
