Του Γιάννη Σιδέρη
Χαρμόσυνα αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοι της κυβέρνησης επώνυμα στελέχη ή απλοί οπαδοί, την αναπόδραστη πορεία της φθοράς της.
Αυτή απεικονίζεται στις δημοσκοπήσεις, στις επιθετικές αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών, όπου εμφανίζονται στελέχη της, αλλά και στην απαξίωση επώνυμων στελεχών κατά τις διαδικασίες για την εκλογή εκπροσώπων στο συνέδριο. Ήδη είδαν το φως της δημοσιότητας οι περιπτώσεις του κ. Δρίτσα στον Πειραιά όπου βγήκε έκτος ενώ οι βουλευτές Κώστας Δουζίνας και Ελένη Σταματάκη, έμειναν εκτός …συνεδριακού νυμφώνος. Παρομοίως εκτός συνεδρίου έμεινε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής Ιωαννίνων Χρήστος Μαντάς, ενώ στο τσακ τη γλύτωσε και ο Παν. Κουρουμπλής στην Αγία Παρασκευή.
Δεδομένου ότι οι περισσότερες οργανώσεις θα ψηφίσουν αύριο για εκπροσώπους, δεν αποκλείεται να έχουμε και άλλες εκπλήξεις. Υψηλά στελέχη του κόμματος απέδιδαν την ατυχία των στελεχών πρώτης γραμμής σε εσωτερικούς διαγκωνισμούς και στην επανάπαυση των μελών-ψηφοφόρων ότι «αυτός ούτως ή άλλως θα βγει». Για όσους γνωρίζουν από εσωκομματικές διαδικασίες, αυτό ισχύσει αλλά είναι η μία πτυχή, και αυτή προβληματική. Η άλλη πτυχή είναι ότι επιφανή στελέχη γίνονται τα αλεξικέραυνα της κομματικής δυσαρέσκειας και η μη ψήφισή τους, αποτελεί μήνυμα προς την ηγεσία. Απλό μήνυμα...
Όσοι θα μπορούσαν να κατακεραυνώσουν την ηγεσία για προδοσία πολιτικών αξιών, για το ποδοπάτημα των προγραμματικών αρχών, έχουν ήδη κουνήσει μαντήλι και αναχωρήσει για τη ΛΑΕ του Λαφαζάνη ή την «Πλεύση Ελευθερίας» της Κωνσταντοπούλου.
Η αποδοχή της κυβέρνησης στο κοινωνικό σύνολο φυλλοροεί, αλλά δεν υπάρχει τρόπος αυτή να πέσει. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα ως επί το πλείστον αποτελείται από πρόσωπα που - κατά την «κατσιφάρειο ρήση» - δεν τα ήξερε ούτε ο θυρωρός της Πολυκατοικίας τους. Η συντριπτική πλειοψηφία βρέθηκε από την μικρή επωνυμία της γειτονιάς, της επαρχιακής πόλης και του μικρού μισθού, να απολαμβάνει προνόμια που ούτε στα πλέον τολμηρά όνειρά της δεν είχε φανταστεί. Αφού δεν έφυγαν πέρυσι το Καλοκαίρι, δεν υπάρχει περίπτωση να ρίξουν την κυβέρνησή τους, που τόσα τους παρέχει. Θα παραμείνουν, θα στηρίζουν, ανεβαίνοντας τον μικρό τους Γολγοθά, και αποδεχόμενοι την κοινωνική αποδοκιμασία, όσο τουλάχιστον αυτή είναι ελεγχόμενη.
Το κίνημα των δρόμων ...ιδιοκτησία του ΣΥΡΙΖΑ
Η μοναδική, κατά την ταπεινή μας γνώμη, περίπτωση να πέσει - οικειοθελώς - η κυβέρνηση, είναι να αντιμετωπίσει ένα ρωμαλέο επιθετικό κίνημα δρόμων, σαν αυτό που η ίδια εκμεταλλεύτηκε για να γιγαντωθεί – που και πάλι αν δεν υπήρχε η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, δεν θα είχε αναρριχηθεί στην εξουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γεννηθεί στους δρόμους, έχει μεγαλώσει στις διαδηλώσεις, εκεί που μύριζε το καπνογόνο, που ακουγόταν το παθιασμένο σύνθημα, η κραυγή μίσους, το αστυνομικό μπλογκ, η χειροβομβίδα κρότου λάμψης. Ακόμη και τώρα στον προσυνεδριακό διάλογο, τα μέλη της βάσης μιλάνε για «αγώνες». Μόνο αν αντιμετώπιζε κάτι παρόμοιο, ορμητικό, παθιασμένο, στον δικό του προνομιακό χώρο πολιτικής έκφρασης, θα ένιωθε ευάλωτος και ενδεχομένως οι βουλευτές του υπό την πίεση των γεγονότων να είχαν άλλη συμπεριφορά.
Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, γιατί οι μόνοι που βρίσκονται στους δρόμους - από τις οργανωμένες δυνάμεις - είναι οι πρώην σύντροφοί του και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά όλοι αυτοί λίγοι. Δεν συγκροτούν την κρίσιμη μάζα, που θα μπορούσε να προβληματίσει το κομματικό και κυβερνητικό «απαράτ» του ΣΥΡΙΖΑ. (υπάρχει και το ΚΚΕ αλλά είναι οργανωμένης παρέμβασης και ελεγχόμενης έντασης, δρα κατά μόνας, άρα δεν θα μπορούσε να αθροισθεί σε ένα αυθόρμητο μαζικό κίνημα).
Το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να έχει δυνάμεις στον εργασιακό χώρο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά η μακρόχρονη κυβερνητική του θητεία το έχει απογυμνώσει από την μαχητικότητα που απαιτείται. Άλλωστε πρώτο αυτό μας έβαλε στο μνημόνιο, άρα έχει στερηθεί και τα πολιτικά του επιχειρήματα κατά του κυβερνητικού έργου. Υπάρχει η ΝΔ, έμπλεη προς την εξουσία, αλλά είναι έξω από την κοσμοθεωρία της και απάγει της πολιτικής της κουλτούρας, το πολιτικό πεζοδρόμιο, όπως επίσης είναι ξένο και στους «Παραιτηθείτε». Κόσμιοι άνθρωποι, με λελογισμένη συμπεριφορά, δεν θα μπορούσαν να φοβίσουν την κυβέρνηση. Απλώς η παρουσία τους στο δρόμο συμβάλει στην περεταίρω απαξίωσή της.
Το μόνο που ανατέλλει, αν και ακόμη είναι στα σπάργανα, είναι το κίνημα κατά των πλειστηριασμών. Εδώ όμως είναι Ελλάδα, το κίνημα λειτουργεί αυθόρμητα, αντιδρά επί δικαίων και αδίκων περιπτώσεων, και με αυτή τη τακτική δεν είναι σίγουρο αν θα πείσει, θα έλξει και θα μακροημερεύσει.
Αν το κατορθώσει, θα είναι το μοναδικό ανατέλλον αντίπαλον δέος της κυβέρνησης, με την έννοια ότι θα είναι το μόνο που θα μπορούσε να την αποσταθεροποιήσει πολιτικά, παλεύοντάς τη με τα ίδια της τα μέσα.
ΥΓ: Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να πέσει μια κυβέρνηση σε περίπτωση αποκάλυψης σκανδάλων. Αλλά αυτό, μη έχοντας στοιχεία, το αντιμετωπίζουμε ως θεωρητικό ενδεχόμενο και το παραθέτουμε για την πληρότητα του κειμένου.
