Του Γιάννη Σιδέρη
Η όποια είδηση για το Σκοπιανό μας έρχεται απέξω, καθότι η ελληνική ηγεσία τηρεί σιγή ασυρμάτου. Αντιθέτως, λαλίστατοι οι Σκοπιανοί με δηλώσεις και συνεντεύξεις, δημιουργούν ευοίωνη ατμόσφαιρα στη διεθνή κοινή γνώμη, σκιαγραφώντας το προφίλ του πρόθυμου και καλόβολου που ενδιαφέρονται για «λύση».
Δεν το λένε, αλλά συνάγεται εξ ορισμού ότι ο δύστροπος, ο κακότροπος, είναι ο Ελλην γείτονας που μαρμαρωμένος σε μια παρωχημένη δοξασία «ιδιοκτησίας» της ιστορίας δεν επιτρέπει σε ένα φτωχικό και μικρό κράτος να γίνει μέλος των δομών της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κοινότητας.
Αυτή είναι η εικόνα των κρατών του πλανήτη επί δυόμισι δεκαετίες. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι η κυβέρνηση του διεθνιστή Αλέξη, το κόμμα του οποίου αυτά τα θεωρούσε καθυστερημένα εθνικιστικά κατάλοιπα και είχε «λύσει» το Σκοπιανό, αποκαλώντας τη χώρα «Μακεδονία», κινδυνεύει να βρεθεί σε μέγιστη αστάθεια εξαιτίας του.
Ενώ ο Μάθιου Νίμιτς είχε προειδοποιήσει από τις αρχές Καλοκαιριού με την επίσκεψη στις δύο χώρες ότι το θέμα βρισκόταν σε ωρίμανση (Το liberal είχε προϊδεάσει από τέλη Αυγούστους ότι «σκάει» το Μακεδονικό), ενώ ήταν γνωστό ότι θα ήταν καυτοί οι μήνες Ιούνιος και Ιούλιος του 18, καθώς θα τεθεί θέμα ένταξης των Σκοπίων σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ αντιστοίχως, δεν φρόντισε να διαμορφώσει εσωτερικό τοπίο συνεννόησης και κοινής εθνικής πορείας.
Προσωπική πολιτική
Η συνεννόηση επιτυγχάνεται μόνο με την ενημέρωση. Αντί αυτού ο ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς επιδόθηκε σε μυστική διπλωματία, δήθεν στο όνομα της ευλύγιστης τακτικής που εξυπηρετεί η μυστικότητα, και κατέληξε σε ασκήσεις φτηνού μικροπολιτικού τακτικισμού! Αντί δηλαδή ο πρωθυπουργός να έχει καλέσει ανεπίσημα τους πολιτικούς αρχηγούς (όχι σε φανφαρόνικα «Συμβούλια Αρχηγών»), να τους ενημερώσει για τις προτάσεις της κυβέρνησης, να είναι ειλικρινής απέναντί τους για τις μέγιστες πιέσεις που υφίσταται τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ε.Ε., αντί να ζητήσει την συνδρομή τους στα συγγενικά τους κόμματα στην Ευρώπη και να έχει ανοιχτή γραμμή μαζί τους έως τη διευθέτηση του θέματος προτίμησε να είναι αδιάφορος και απόμακρος, δηλαδή απών, με αποτέλεσμα να βιώνει πολιτική μοναξιά στο θέμα.
Αφησε στον ΥΠΕΞ τον όλο χειρισμό και τώρα δέχεται τα επίχειρα. Ο κ. Κοτζιάς είχε πείσει τον κ. Τσίπρα πως με το «Μακεδονικό» θα μπορούσαν να καταγάγουν μια εύκολη εξωτερική και εσωτερική νίκη, υπερκερνώντας τα κόμματα, δεδομένου ότι σε όλα υπάρχουν οριζόντιες διαιρέσεις. Θεωρείται ότι οι αριστεροί διεθνιστές του ΣΥΡΙΖΑ (όλοι δηλαδή), έχουν κοινές βάσεις προβληματισμού επί του θέματος με τους κοσμοπολίτες εκ της ΝΔ, τους φιλελεύθερους του Ποταμιού και τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ.
Γι αυτό ο κ. Κοτζιάς άρχισε να λέει τα διάφορα... «εξωτικά», ότι «Στη Βουλή χρειάζεται πλειοψηφία βουλευτών και όχι κομμάτων». Με τα σκεπτικό αυτό ήλπιζε σε τριπλό αποτέλεσμα: Διέσπαζε τη συνοχή των κομμάτων (συμπαγή θα παρέμεναν τα κόμματα με το τσιμενταρισμένο ακροατήριο, ΚΚΕ και ΧΑ, τα οποία ούτως ή άλλως δεν τον ενδιέφεραν), θα φάνταζε ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο αδιαφιλονίκητα ενιαίος κομματικός χώρος, ενώ παράλληλα θα εξασφάλιζε μια εύκολη νίκη, για να έχει να λέει ο κ. Τσίπρας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις ότι έλυσε ένα εθνικό θέμα που οι άλλο επί 25 χρόνια στάθηκαν ανίκανοι να λύσουν.
Τα εθνικά θέματα όμως διαλέγονται με την Ιστορία, όχι με τα μικροπολιτικά τερτίπια. Και τα κόμματα είναι συμπαγέστεροι οργανισμοί από την δυνατότητα Κοτζιά να τα διεμβολίσει με εξυπνακισμούς. Κυρίως όμως υπάρχει η άδολη αγανάκτηση του ελληνικού λαού για την ιστορική λαθροχειρία των γειτόνων.
Μπορεί την αγανάκτηση αυτή να την φούντωσαν οι εθνικιστές, οι «Πατροκοσμάδες» και αυτοί που θεωρούν εαυτούς γενεαλογικό δένδρο του Φιλίππου, μπορεί παράλληλα η ρωσική διπλωματία μέσω εντεταλμένων της (ναι!) να υποδαυλίζει τις αντιδράσεις γιατί δεν επιθυμεί ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, αλλά το πρωτογενές συναίσθημα αδικίας υπάρχει και παραμένει αναλλοίωτο στο λαό. Και εκεί θα προσκρούσει η κυβέρνηση, και θα προσκρούσει σκληρά. Είναι η αστάθμητη μεταβλητή, καθώς μια λύση που θα πληγώνει το λαϊκό αίσθημα θα την κάνει απλώς μέρος του πολιτικού παρελθόντος...
Αναδύεται και το «Αλβανικό»
Ηδη ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε χθες ότι δεν θα παραστεί σε Συμβούλιο Αρχηγών χωρίς να υπάρξει ενιαία κυβερνητική θέση. Λογική στάση, την οποία δεν είχε υπολογίσει η κυβέρνηση, αλλά δεν αρκεί. Η αντιπολίτευση δεν φτάνει να συναινέσει ή να αρνηθεί τις προτάσεις της κυβέρνησης. Χρειάζεται να παρουσιάσει ολοκληρωμένες τις δικές της. Το ίδιο ισχύει και για το Κίνημα Αλλαγής. Μην ξεχνάμε έρχονται ζέουσες ημέρες, καθώς εκτός από τα Σκόπια θα ξεκινήσει η πρόταση για έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης και της Αλβανίας στην Ε.Ε. Είναι έτοιμο το πολιτικό σύστημα, με διαρθρωμένες προτάσεις να επιβάλει όρους οι οποίοι θα παγιοποιήσουν την καλή γειτονία και θα κατασβήνουν εν τη γενέσει τους τους σπινθήρες του βαλκανικού αλυτρωτισμού;
Ακούγεται εύκολο, ειρηνικό και αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Οι γείτονες θα χρειαστεί να αναθεωρήσουν εθνικούς μύθους δεκαετιών. Και αυτό πρέπει να το επιβάλει η Ελλάδα, κόντρα και στην Ε.Ε., η οποία από χρόνια έχει ξεπεράσει τέτοιες δυσαρμονίες και της φαίνονται ακατανόητες και αστείες.
