Παρατηρώ αυτές τις ημέρες της άτυπης προεκλογικής εκστρατείας, τις φωτογραφίες που δημοσιεύουν στα προεκλογικά τους έντυπα διάφοροι υποψήφιοι και, πραγματικά, δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω πολλούς. Είναι τόσες πολλές οι παρεμβάσεις που κάνουν με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, ώστε γίνονται αγνώριστοι και απέχουν μακράν της δημόσιας εικόνας τους, έτσι όπως με επιμονή και φιλότιμο μας τη μετέφερε ο τηλεοπτικός φακός όλα αυτά τα χρόνια.
Αν το κάνουν από ματαιοδοξία, μπορώ να το καταλάβω. Ο Δυτικός πολιτισμός, είναι αιχμάλωτος της λατρείας της νεότητας και του κάλλους, λόγω μιας στρεβλής πρόσληψης της αρχαίας ελληνικής αισθητικής. Ο Δυτικός άνθρωπος ζώντας σε ένα περιβάλλον ευμάρειας, επιδιώκει την αιώνια νεότητα, προσπαθεί να καθυστερήσει το γήρας, ελπίζοντας πως θα ζήσει για πάντα. Ματαιοδοξία και ματαιότητα.
Την ίδια στιγμή, μια αιρετική σκέψη περνάει από το μυαλό μου. Μήπως το κάνουν για να κολακεύσουν τους πραγματικά νέους, μήπως έτσι θέλουν να τους δείξουν πως είναι σαν κι αυτούς, πως τους καταλαβαίνουν, πως παρά τα χρόνια που κουβαλούν στην πλάτη τους, είναι νέοι κι έτοιμοι για νέες περιπέτειες στον ταξίδι για τη σωτηρία του κόσμου;
Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα πολιτικών κομμάτων και στελεχών, τα οποία εγκωμιάζουν συνεχώς τους νέους, λέγοντας πως είναι η ελπίδα για το μέλλον. Μα, και αυτοί δεν ήταν κάποτε νέοι και θεωρούνταν ελπίδα για το μέλλον;
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οι προηγούμενες γενιές, οι γενιές της μεταπολεμικής και μεταπολιτευτικής Ελλάδας, δεν τα κατάφεραν άσχημα. Πήραν στα χέρια τους μια χώρα κατεστραμμένη από πολέμους και δικτατορίες και την παρέδωσαν μέλος του πιο επίζηλου υπερεθνικού θεσμού της εποχής μας, την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέλος της λέσχης των πλέον αναπτυγμένων κοινωνιών, τον ΟΑΣΑ, παρά τις κρίσεις και τις παλινωδίες.
Κακώς πολλοί για λόγους ιδιοτελείς ρίχνουν στο ανάθεμα τις σκληρές προσπάθειες αυτών των γενιών, σε μια προσπάθεια να τις φέρουν σε αντιπαράθεση με τη σημερινή.
Οι γενιές αυτές είχαν τη δική τους «κατάρα». Ήταν οι γενιές που γνώρισαν και συναναστράφηκαν ανθρώπους που έλαβαν μέρος στον αδελφοκτόνο Εμφύλιο πόλεμο, γεγονός που άφησε μια βαριά σκιά στη ζωή τους. Οι νεότερες γενιές, θα πορευτούν χωρίς αυτό το άχθος, χωρίς αυτό το τραύμα, όσο κι αν ορισμένοι προσπαθούν να το συντηρήσουν ανοιχτό.
Έκαναν λάθη οι προηγούμενες γενιές; Αναμφίβολα ναι. Ορισμένα ήταν σημαντικά λάθη κι άφησαν ισχυρό αποτύπωμα στην κοινωνική ζωή. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να μηδενιστεί η προσπάθεια και το έργο τους. Απεναντίας, ήταν παράδειγμα σκληρής προσπάθειας, κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη. Πότε υιοθετώντας και πότε απορρίπτοντας επιλογές των προηγούμενων. Λογικό και φυσιολογικό, γιατί η ζωή εξελίσσεται, νέες συνθήκες διαμορφώνονται, απαιτούνται νέες προσεγγίσεις και λύσεις στα πολύπλοκα προβλήματα της ζωής.
Οι σημερινοί νέοι, δεν έχουν ανάγκη από κολακεία. Ζουν σε ένα κόσμο, σχεδόν άγνωστο για τις προηγούμενες. Θα διανύσουν την πορεία αντιμετωπίζοντας προκλήσεις που οι μεγαλύτεροι δεν μπορούσαν καν να φανταστούν και, ίσως, αδυνατούν να κατανοήσουν. Θα προτείνουν οι νέοι τις δικές τους απαντήσεις στα ερωτήματα, θα κάνουν τα λάθη τους, μα θα είναι δικά τους και όχι καθ’ υπαγόρευση των «παλιών και έμπειρων», γιατί αυτή είναι η ουσία της ζωής.
Η προσπάθεια κολακείας τους, υποκρύπτει ιδιοτελή συμφέροντα και στοχεύσεις. Δεν είναι τίποτα άλλο, από την ανάγκη ορισμένων να αναπληρώσουν τις απώλειες στο «κομματικό τους στράτευμα», προκειμένου να διαιωνιστεί μία κατάσταση αέναου διχασμού τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και σε διαγενεακό, όπου οι μεν θα αναλάβουν τον ρόλο του καθοδηγητή, οι δε τον ρόλο του καθοδηγούμενου, τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι.
Μάταια το προσπαθούν. Πιο πολύ ικανοποιούν τις δικές τους ψυχολογικές πρωτίστως και πολιτικές δευτερευόντως ανάγκες, παρά εξυπηρετούν τη διαδικασία ομαλής διαδοχής των γενεών. Εκτός από τη στρεβλή εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους, δεν αντιλαμβάνονται πως πολλές από τις απόψεις τους, βρίσκονται σε αναντιστοιχία με την εποχή. Ίσως, κάποτε, να ήταν καινοτόμες και πρωτοποριακές. Σήμερα, είναι απλά παρωχημένες.
