Του Γιάννη Σιδέρη
Ο χρόνος που εκπνέει, ξεκίνησε τόσο γενναία, ορμητικά και ελπιδοφόρα για πολλούς -και εν πολλοίς- αφελείς. Καταλήγει με αμήχανο, τρομαγμένο, λυγμικό παράπονο περί προδοσίας αρχών και υποσχέσεων…
Ο χρόνος της ηρωικής «αντίστασης», δίνει τη θέση του στο τρομώδες και ασθμαίνων για τα μελλούμενα…
Ήταν πολλά και κατακλυσμιαία όσα ζήσαμε. Εκτείνονται από το σκίσιμο του Μνημονίου έως την πλήρη υποταγή στους κατά ΣΥΡΙΖΑ «κατακτητές». Ήταν πικρή ειρωνεία τα λουλούδια του πρωθυπουργού στους σκοτωμένους της Καισαριανής. Συγκινημένοι πολλοί, νόμισαν ότι θα πάρουν - εκείνα, εκείνων - τα όνειρα εκδίκηση. Όνειρα που στοίχειωσαν από παλιά, από αυτούς που θυσιάστηκαν ρωμαλέα, άνευ ελπίδας. (σ.σ. Το πίστευαν με συγκινητική αγνότητα. Αλλά το να εξακολουθούν να το διατυμπανίζουν οι κομισάριοι των κεντρικών κομματικών γραφείων, δείχνει ότι μοιάζουν όλο και περισσότερο στην ψευδολογία με τους φθαρμένους των κομμάτων που καταγγέλλουν. Γράφει π.χ. στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ: Για πρώτη φορά, ένα αριστερό κόμμα αναδείχθηκε στην κυβέρνηση αυτού του τόπου, δικαιώνοντας τους αγώνες και τις θυσίες ολόκληρων γενεών)!
Οι ρομαντικοί οπαδοί δεν κατανόησαν ότι είχαν να κάνουν με μια αριστερά ανέμελη, με συλλογική ηγεσία μεγαλωμένη στους καιρούς της δανεικής ευκολίας. Αρματωμένη με οργίλα συνθήματα που ανέμιζαν και συνέπαιρναν το κοινωνικό σώμα, πορευόταν με αυτά. Γι' αυτό αντί να επιδοθεί σε κουραστική, σοβαρή ανάλυση και με κλιμακωτούς στόχους για τη σωτηρία της χώρας, αναλώθηκε σε ανεδαφικές υπερφίαλες φιλοδοξίες.
Υποσχόταν να αλλάξει την Ευρώπη - ναι η μικρή χρεωμένη Ελλάδα θα κατατρόπωνε τον καπιταλισμό και τους καπιταλιστές της Ευρώπης, θα αναπροσανατόλιζε την γραφειοκρατία τόσων κυβερνήσεων, θα ανασυνέθετε τα οικονομικά τους προγράμματα, θα προσδιόριζε αυτή, κατά τη βούλησή της, τους εθνικούς τους στόχους!
Και φυσικά θα καθυπόταζε την Γερμανία, η Μέρκελ θα ερχόταν εκούσα άκουσα σε πολιτική διαπραγμάτευση άνευ αντιρρήσεως, επειδή η ελληνική πολιτική ηγεσία είχε νωπή λαϊκή εντολή και επειδή θεωρούσε ότι μπορεί να το κάνει, με ψευδεπίγραφο επιχείρημα την απειλή εξόδου από την ευρωζώνη. Και αν δεν το έκαναν αυτό οι προηγούμενοι, δεν ήταν γιατί δεν μπορούσαν, αλλά γιατί δεν το ήθελαν, αφού ήταν προσκυνημένοι, προδότες, γερμανοτσολιάδες.
Η οίηση η κομπορρημοσύνη, η άγνοια, μας άφησαν παρακαταθήκη μια ολοκληρωτική υποταγή (ας μη φοβόμαστε τις λέξεις) στα κελεύσματα των δανειστών. Μας άφησε την ανάμνηση ενός αδιανόητου δημοψηφίσματος που καταρράκωσε το κύρος της κυβέρνησης. Ζητούσε «ΟΧΙ» σε μια πρόταση που δεν υφίστατο. Πήρε το «όχι», το μετέτρεψε σε «ναι» με όσους χειρότερους των προηγούμενων, απογοητεύοντας και τους... χορευτές της πλατείας Συντάγματος. Δυστυχώς - και αδίκως - της έμεινε στους πολλούς η στάμπα της προδοσίας, και ως δραματικό επακόλουθο τα capital controls και η συνεχιζόμενη οικονομική δυσπραγία.
Παρόλα αυτά, το κυβερνών κόμμα στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του επαίρεται ακόμη και για το «προδομένο» δημοψήφισμα! Γράφει: Παρά τις αντίξοες συνθήκες, την κατατρομοκράτηση του λαού από εγχώρια και ξένα συμφέροντα, αποδείχθηκε πως ο λαός δεν εκφοβίζεται, δεν σταματά να διεκδικεί, κι αντιλαμβάνεται ποιος στέκεται πράγματι στο πλευρό του. Το μεγαλειώδες αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος έδειξε ότι οι εκβιασμοί δεν πιάνουν πια, κι ότι ο κόσμος διαθέτει ανεξάντλητα αποθέματα αγωνιστικότητας»!
Ο λαός δεν εκβιάζεται! Μήπως όμως θα πρέπει να είναι πιο μετριοπαθείς στο κόμμα; Γιατί ο λαός - λέμε τώρα – δεν εκβιάζεται, αλλά οι ηγεσίες εκβιάστηκαν («ThisIsACoup» - το ξέχασαν;). Και δεν εκβιάστηκαν επειδή είναι προδοτικές, όπως θα καταλόγιζαν οι ίδιοι στους αντιπάλους. Εκβιάστηκαν γιατί, κατανόησαν έντρομοι αυτό που είχαν πει οι παππούδες του μαρξισμού, ότι «ελευθερία είναι η γνώση της αναγκαιότητας».
Αυτή την αναγκαιότητα υποχρεώθηκε να αποδεχθεί η ηγεσία τους. Αλλά είναι τελικά αμφίβολο αν κατανόησαν τι έγινε αυτό τον χρόνο, οι συγγραφείς του πρωτοχρονιάτικου μηνύματος... Εκτός κι αν τα λένε για να τα ακούσει η κυβέρνηση...
