Η χώρα βρίσκει σιγά σιγά τον δρόμο της, μετά την τρομακτική περιπέτεια της τελευταίας δεκαετίας. Έφτασε στο χείλος του γκρεμού το 2015 και την ύστατη στιγμή έκανε πίσω. Ευτυχώς, οι τότε κυβερνώντες φοβήθηκαν την πλήρη οικονομική και κοινωνική κατάρρευση με την εφαρμογή του αναχρονιστικού προγράμματος τους, φοβήθηκαν την μετέπειτα εκρηκτική αγανάκτηση εναντίον τους των εκατομμυρίων πολιτών που θα έφερνε η συνεπαγόμενη έλλειψη τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων με μόνιμα κλειστές τις τράπεζες και την πλήρη έλλειψη ρευστότητας και έκαναν την περίφημη αριστερή κωλοτούμπα, υπογράφοντας το πιο σκληρό 3ο μνημόνιο, ως επανακάμψαντες αντιμνημονιακοί. Γνώριζαν τι πραγματικά θα πει αγανακτισμένοι πολίτες, ήταν αυτοί μαζί με τους ναζί που τους στήριζαν, τους προωθούσαν στις πλατείες και τελικά αυτοί οι αγανακτισμένοι, θολωμένοι πολίτες τους έφεραν στην εξουσία, αγκαλιά με τους ακροδεξιούς κυβερνητικούς συμμάχους τους.
Οι πολίτες έμαθαν πολλά από την τυχοδιωκτική κυβερνητική πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και το 2019 έκαναν πλειοψηφικά την αναγκαία πολιτική διόρθωση, φέρνοντας στην εξουσία έναν μετρημένο, μορφωμένο, κοσμοπολίτη πολιτικό, με επεξεργασμένο από τα χρόνια του στην αντιπολίτευση κυβερνητικό πρόγραμμα. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποκατέστησε τον διεθνή σεβασμό στη χώρα και ενίσχυσε ταχύτατα την ελλειμματική, αποτρεπτική αμυντική ικανότητα της, προώθησε τις πρώτες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία η οποία πήρε πάλι μπρος, μείωσε την ανεργία και έβαλε τις πρώτες βάσεις για μια αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και βέβαια προώθησε με γοργούς ρυθμούς τον τόσο αναγκαίο ψηφιακό εκσυγχρονισμό του κράτους.
Στα τέσσερα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη έγιναν και λάθη, υπήρξαν ολιγωρίες και καθυστερήσεις, αλλά πως θα ήταν δυνατόν να μην υπάρξουν. Η χώρα είχε και έχει την ανάγκη τεράστιων διαρθρωτικών αλλαγών σχεδόν σε όλους τους τομείς και ήταν αδύνατη η πλήρης διόρθωση τους μέσα σε μια κυβερνητική θητεία. Η σημερινή κυβέρνηση, στηριζόμενη στο πολλαπλά θετικό, διεθνώς αναγνωρισμένο της έργο ζητά την ανανέωση της θητείας της για άλλα τέσσερα χρόνια ώστε να προωθήσει τις αλλαγές που εκκρεμούν, στην οικονομία, στην υγεία, στην κοινωνική πρόνοια, στην παιδεία, στον περαιτέρω εκσυγχρονισμό του κράτους.
Στην αντίπερα όχθη της αντιπολίτευσης, η εικόνα δυστυχώς είναι αποκαρδιωτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μην έχει μάθει σχεδόν τίποτα από την κυβερνητική του θητεία. Συνεχίζει να είναι διχαστικός, να μιλά για την αναχρονιστική κρατικοποίηση βασικών δομών της οικονομίας, να επιδιώκει τον κομματικό, αντιδημοκρατικό έλεγχο των αρμών της εξουσίας, να απειλεί τους αντιφρονούντες πολίτες. Η κυβερνητική του πρόταση παραμένει εξαιρετικά λαϊκίστικη με κόστος πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων που θα ξαναφέρει πάλι την χρεοκοπία προ των πυλών. Παράλληλα, είναι εμφανώς έωλη κάθε πρόταση του για κυβερνήσεις συνεργασίας, αφήνοντας ανοιχτό ακόμη και το σενάριο κυβέρνησης ειδικού σκοπού προκειμένου να σύρει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο ειδικό δικαστήριο για το θέμα των υποκλοπών. Να οδηγήσει δηλαδή την χώρα στο απόλυτο διχασμό και την αποσταθεροποίηση της. Η ανευθυνότητα αυτή και μόνο αποτρέπει κάθε υπεύθυνο πολίτη να τον ψηφίσει. Μόνο τυχοδιώκτες και αλλοπρόσαλλοι πολιτικοί και πολίτες συνηγορούν σε μια τέτοια πράξη εθνικής αυτοχειρίας.
Το ΠΑΣΟΚ είχε την ευκαιρία να είναι ο ρυθμιστής της προόδου της χώρας τα επόμενα χρόνια, μοιραζόμενο την κυβερνητική ευθύνη και συμβάλλοντας στην εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Αυτάρεσκα ως το 3ο κόμμα αρνείται να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον αρχηγό του 1ου κόμματος. Κανένα κόμμα που σέβεται τον εαυτό του και είναι 1o στη προτίμηση της πλειοψηφίας των πολιτών δεν θα το δεχθεί. Κι όμως, το μόνο που χρειάζονταν το ΠΑΣΟΚ ήταν μια εύλογη και έντιμη προεκλογική δήλωση: μετά τις εκλογές θα είμαστε έτοιμοι να βοηθήσουμε στην κυβέρνηση με το 1ο κόμμα με μόνη προϋπόθεση την συνεργασία σύμφωνα με τις αρχές του σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα προτεραιοτήτων και προτείνοντας τα έμπειρα και αξιόλογα στελέχη του στη διάθεση της κυβέρνησης. Αυτό και μόνο. Πάρα πολλοί κεντρώοι πολίτες θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ για τον έλεγχο του 1ου κόμματος και την αποφυγή του όποιου πολιτικού νεποτισμού του. Αυτοί οι πολίτες τώρα θα ψηφίσουν απευθείας το 1ο κόμμα ώστε να υπάρξει κυβέρνηση.
Είναι επομένως περισσότερο από εμφανές από τα ανωτέρω ότι η προοπτική κυβέρνησης συνεργασίας δεν υφίσταται, ιδιαίτερα με την προβληματική απλή αναλογική. Η πλειοψηφία των πολιτών συνηγορεί πλέον σε δεύτερη εκλογική διαδικασία με ενισχυμένη αναλογική για να υπάρξει αυτοδύναμη, ισχυρή και σταθερή κυβέρνηση. Ο ελληνικός λαός έχει μάθει τα χρόνια της κρίσης με σκληρό τρόπο να αξιολογεί τις πολιτικές προοπτικές και θα πράξει το πρέπον. Η χώρα θέλει κατά πλειοψηφία να προοδεύσει και όχι να γυρίσει πίσω.
* Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι Καθηγητής Φαρμακολογίας, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης.
