Του Γιάννη Σιδέρη
Ο κυριακάτικος Τύπος ήταν πλήρης αναφορών για το ενδεχόμενο εκλογών το Φθινόπωρο 2018. Εμείς γράφαμε στις 13 Σεπτεμβρίου 2017, εδώ: «Γνωρίζουμε ότι ο κεντρικός προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι εκλογές να γίνουν το φθινόπωρο του ''18. Θα είχαμε βγει από το μνημόνιο, η εποπτεία θα ήταν νωρίς για να φανεί, και το κεντρικό επινίκιο αφήγημα θα ήταν “βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια, που άλλοι την έβαλαν”».
Η επιφύλαξη αφορούσε στο ενδεχόμενο της εμπρόθεσμης λήψης των μέτρων του ''19 και του ''20, δηλαδή της μείωσης των συνάξεων κι του αφορολόγητου, που θα ήταν καίριο χτύπημα στο παραμυθητικό αφήγημα της κυβέρνησης, ότι βγάζει τη χώρα από την κρίση. Ωστόσο και αυτό ίσως αποφευχθεί, με την ευγενική συνδρομή των Ευρωπαίων (που χρειάζονται ένα success story για την Ελλάδα), και των Αμερικανών - ο πρέσβης των οποίων, Jeffrey Payatt παρουσιάζεται ενθουσιώδης έως μελιστάλακτος, για την «αριστερή» κυβέρνηση!
Στα «Νέα» σε άρθρο του, μίλησε για μια «μια πετυχημένη επίσκεψη», στους έλληνες συνομιλητές του εκφράζει τον ενθουσιασμό του για τον πρωθυπουργό, ενώ στο «Πρώτο Θέμα» και στον Μιχάλη Ιγνατίου, δηλώνει ότι «Η συνεργασία Ελλάδας-ΗΠΑ στη Σούδα είναι πρότυπο Παγκοσμίως»! Λογικό να είναι πρότυπο, όταν παλιός διαδηλωτής των «φονιάδων των λαών», σύμφωνα με τα λεγόμενα Payatt «ήταν πρόθυμος για την επέκταση της συνεργασίας»; (Σαφώς και δεν διακατεχόμαστε από όψιμο και σκόπιμο αντιαμερικανισμό. Πιστεύουμε στην ισοτιμία των συμμαχικών σχέσεων, χωρίς να έχουμε ψευδαισθήσεις για την ηγεμονική υπεροχή της υπερδύναμης. Ωστόσο αυτή δεν αιτιολογεί - και δεν δικαιολογεί - την πρόσχαρη και ολοσχερή, σχεδόν εθελόδουλη, παράδοση στις απαιτήσεις των πλανηταρχών, εκ μέρους μιας ανεξάρτητης κρατικής οντότητας, η οποία παράλληλα είναι και μέλος της Ε.Ε.).
Η κυβέρνηση σπεύδει να κλείσει την τρίτη αξιολόγηση, αλλά δεδομένης της διαχειριστικής της ανεπάρκειας, τα 95 προαπαιτούμενα δεν θα ολοκληρωθούν εντός του Νοεμβρίου, ώστε να προλάβει το Eurogroup της 4ης Δεκεμβρίου, παρότι ο Αλέκος Φλαμπουράρης διαβεβαιώνει στη Realnews, με την παλιά κομουνιστική ιδιολεξία, πως η κυβέρνηση είναι «στοχοπροσηλωμένη» στο κλείσιμο της αξιολόγησης. Οι ελπίδες μεταφέρονται για το αντίστοιχο Eurogroup της 22ας Ιανουαρίου, όπου αναμένεται να ολοκληρωθεί τελικώς η αξιολόγηση και να εγκριθεί η δόση των 5,5 δις ευρώ, οπότε θα αρχίσει ο νέος αγώνας για την 4η αξιολόγηση, η οποία θα πρέπει να κλείσει το αργότερο τον Ιούλιο, ώστε να μπούμε από τον Αύγουστο στη «νέα εποχή», όπως προσπαθεί να πείσει η κυβέρνηση, ή όπως το διετύπωσε ο εκπρόσωπος τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς, « 21η Αυγούστου, η πρώτη μέρα μετά τα μνημόνια».
Βέβαια τη δουλειά του κάνει ο άνθρωπος και την κάνει καλά. Αλλά η 21η δεν θα είναι πρώτη μέρα μετά τα μνημόνια. Το μείζον θέμα είναι η μορφή εξόδου, την οποία η κυβέρνηση προπαγανδίζει από τώρα ως «καθαρή». Λεκτικώς και τυπικώς ίσως την πετύχει, αφού το επικρατέστερο «υβριδικό» πρόγραμμα θα εμπεριέχει κάποια μορφή εγγυημένης εξόδου στις αγορές με ταυτόχρονη χρονική διευκόλυνση (και όχι κούρεμα) του χρέους. Το ποσοστό της διευκόλυνσης θα είναι συνάρτηση των «μεταρρυθμίσεων» που θα κάνει η χώρα ( εσαεί δεμένοι δηλαδή). Ουσιαστικά θα είναι ένα τέταρτο μνημόνιο… χωρίς να είναι μνημόνιο! Ή όπως παραστατικά το περιέγραψε ο δημοσιογράφος του Reuters, Hugho Dixon, θα έχουμε βγει από τις «φυλακές υψίστης ασφαλείας» και θα συνεχίσουμε να εκτίουμε την ποινή μας στις «αγροτικές»!
Τα άλλα ενδεχόμενα είναι η - αδύνατη - καθαρή έξοδος (όπου θα δούμε τις αγορές, και όχι την κυβέρνηση, να βαράν τα νταούλια), η προληπτική γραμμή στήριξης με φανερή εποπτεία (ανατρέπει όμως το αφήγημα κυβέρνησης και Ευρωπαίων περί «επιτυχίας του προγράμματος»), και η επιβολή Τετάρτου μνημονίου (αυτό και αν είναι επικοινωνιακή καταστροφή και για τις δυο πλευρές).
Στο μέτρο που θα επιβληθεί το πλέον πιθανό «αόρατο» υβριδικό πρόγραμμα, η κυβέρνηση θα εκπέμπει νικητήριες ιαχές, και μετά τα μπάνια του λαού, πριν επέλθει ο Γενάρης και επιπέσει επί της κεφαλής των συνταξιούχων η μείωση συντάξεων «made by ΣΥΡΙΖΑ», θα είναι η κατάλληλη στιγμή να κηρύξει εκλογές.
Η ενδιάμεση περίοδος θα είναι καυτή έως εκρηκτική σε επίπεδο αντιπαράθεσης. Η κυβέρνηση έχει δείξει ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός, προκειμένου να σπιλώσει αντιπάλους (το έδειξε η πενταετής αντιπολιτευτική πορεία της). Η αντιπολίτευση (ΝΔ και ΔΗΣΥ κυρίως, επειδή έχουν εμπειρία κυβερνησιμότητας) έχει ένα μεγάλο επιχείρημα, που δεν το έχει «περάσει» ακόμη στον λαό:
Να καταδείξει πόσο του στοίχισε οικονομικά η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ. Θα το καταφέρει ή θα τον αφήσει να πιστεύει ότι η ελεημοσύνη του «κοινωνικού μερίσματος», είναι το μόνο που θα μπορούσε να γίνει, και θα είναι ευγνώμων προς τον ΣΥΡΙΖΑ που του το παρέχει;
Φωτογραφία: Sooc
