Του Απόστολου Σκουμπούρη
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας πολιτικός χαμηλών τόνων, ορθολογιστής, μακριά από… μπαλκονάτες τακτικές και λαϊκιστικούς «θορύβους», με τεχνοκρατική και απολύτως σύγχρονη προσέγγιση σε όλα τα ζητήματα του δημοσίου βίου. Πολιτικός που δεν έχει τη… στάμπα του «δεξιού», δεν βγάζει την άκρατη... δεξιοσύνη που θα απωθούσε τους κεντρώους, θεωρείται απολύτως καταρτισμένος για τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται στην οικονομία και στη δημόσια διοίκηση.
Ένα μεγάλο στοίχημα λοιπόν του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι να μπορέσει να σπάσει τα κομματικά ταμπού, τις φράξιες, τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος και να «αλώσει» με πειστικότητα και επιχειρήματα το λεγόμενο μεταρρυθμιστικό χώρο. Πρόκειται για ιδιαίτερα δύσκολο χώρο, που αντιθέτως με ότι λέγεται, είναι μια εξαιρετικά ικανή «μάζα» ψηφοφόρων και κυρίως ικανή αλλά και κρίσιμη «μάζα» πολιτών.
Ο μεταρρυθμιστικός χώρος είναι μια δύσκολη... αγορά πολιτικά, ακριβώς λόγω του ότι αποτελείται από πολίτες σκεπτόμενους, χωρίς ταμπέλες, χωρίς ιδεοληψίες, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις και αγελαίες συμπεριφορές, άρα δεν είναι εύκολα χειραγωγήσιμος. Είναι ένας δύσκολος πολιτικά χώρος, καθώς δεν έχει κομματική «ταυτότητα» - ταμπέλα, με την κλασική έννοια του όρου.
Μπορεί θεωρητικά, αλλά και εκλογικά – κομματικά, ο λεγόμενος μεταρρυθμιστικός χώρος να μην έχει μεγάλη και δυνατή εκπροσώπηση (πλην του Ποταμιού) και να μην θεωρείται δυνατό «χαρτί» για τα κόμματα, όμως στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο.
Μολονότι λοιπόν ο μεταρρυθμιστικός χώρος φαινομενικά είναι αστέγαστος πολιτικά, δεν παύει να αποτελεί τον πυρήνα της πιο δυναμικής κοινότητας πολιτών. Παρ'' ότι κατακερματισμένος, είναι χώρος με εξαιρετικά ποιοτικά στοιχεία για μια κοινωνία πολιτών αξιοκρατίας, ισονομίας και διαφάνειας.
Είναι πυρήνας που μπορεί να προσδώσει μεγάλη δυναμική, όντας δημιουργικός, καθώς αποτελείται από ανθρώπους μεσαίας, υψηλής και υψηλότατης μόρφωσης, κατά τεκμήριο του ιδιωτικού τομέα, κατά τεκμήριο υπέρ του εκσυγχρονισμού του κράτους και υπέρ των αλλαγών.
Η διεύρυνση προς το κέντρο και κυρίως προς το μεταρρυθμιστικό χώρο είναι μονόδρομος για τη Ν.Δ. του Κυριάκου, αν θέλει να έχει ουσιαστική πολιτική επικράτηση και ουσιαστική νίκη που θα αλλάξει την Ελλάδα και όχι νίκη... συγκυρίας και «τσιγκουνιάς», που θα έρθει λόγω της φθοράς και της δυσαρέσκειας για το ΣΥΡΙΖΑ.
Τον (αντίστοιχο με τον) τωρινό μεταρρυθμιστικό χώρο τον είχε «αλώσει» ο Κώστας Σημίτης και το τότε ΠΑΣΟΚ, ενώ σ'' αυτό το μεσαίο χώρο βασίστηκε και ο Κώστας Καραμανλής που ακριβώς λόγω του ότι «έστριψε» το κόμμα προς το κέντρο μπόρεσε και πέτυχε ποσοστό 44% στις εκλογές του 2004, ποσοστό που το κόμμα είχε να δει πάρα πολλά χρόνια και φυσικά ούτε ξαναείδε έκτοτε...
Το ζητούμενο φυσικά για όλα όσα αναφέρουμε δεν είναι η πολιτική επιβίωση της Ν.Δ. και του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά η εύρεση μιας χρηστής διακυβέρνησης της χώρας, που θα μπορέσει να διορθώσει τις τωρινές ακροβασίες θανάτου και να δώσει ξανά ελπίδα στους Έλληνες.
Οι ψηφοφόροι του λεγόμενου μεταρρυθμιστικού χώρου, έχοντας την πολυτέλεια του... ακομμάτιστου προφίλ, δεν έχουν πρόβλημα να ακολουθήσουν μια παράταξη που θα κινηθεί στα σύγχρονα πρότυπα αξιοκρατίας και διαφάνειας που ευαγγελίζεται ο πρόεδρος της Ν.Δ. Ασχέτως του παρελθόντος της.
Γιατί, όπως σημειώνει ο πρόεδρος της Ν.Δ. «το 10ο Συνέδριο δεν είναι ένα ακόμη όπως τα προηγούμενα, που θα αφορά μόνο τα κομματικά στελέχη. Είναι μια αφετηρία για ένα ποιοτικό άλμα στην πολιτική ζωή της χώρας. Αφορά όλους τους πολίτες. Με τον διαχωρισμό κράτους - κόμματος, με την κατάργηση πελατειακών δεσμών μεταξύ πολιτών και κομμάτων, με διαφάνεια, με αξιοκρατία η Νέα Δημοκρατία να μπορέσει να εκφράσει το αύριο των πολλών, ξεβολεύοντας το χθες των λίγων και των προνομιούχων».
Μια κοινωνία που διψά για τη φυγή προς τα εμπρός, μια κοινωνία που έχει βαρεθεί την... ποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας σ'' όλη την οικονομική διάρθρωση της χώρας. Σ'' ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, διαρκώς μεταβαλλόμενου και δαιδαλώδους ανταγωνισμού, η Ελλάδα έχει μείνει ουραγός σ'' όλους τους δείκτες επιχειρηματικότητας. Και αυτό, δεν (ξεκίνησε να) συμβαίνει μόνο κατά τη διάρκεια της κρίσης των μνημονίων και της χρεοκοπίας δηλαδή από το 2010 και μετά, αλλά λαμβάνει χώρα εδώ και τρεις και πλέον δεκαετίες.
Ο κ. Μητσοτάκης έχει την ευκαιρία – μακριά από ιδεολογικές (δεξιές ή αριστερές) φράξιες του παρελθόντος να κάνει την υπέρβαση στην κοινωνία. Μένει να δούμε πως θα επιβεβαιώσει τις... προσδοκίες τόσο κατά τη διάρκεια του 10ου Συνεδρίου, όσο κυρίως αν θα μείνει πιστός σ'' ότι δείχνει να πρεσβεύει στη δύσκολη συνέχεια...
