Ο Α. Τσίπρας χαρακτήρισε τον Ελληνοκύπριο υπουργό της Ελληνικής κυβέρνησης Χρήστο Στυλιανίδη «νατουραλιζέ» ομογενή. Μάλιστα, αν κρίνουμε από το ύφος του όταν το έλεγε, μάλλον νόμιζε πως έλεγε μια εξυπνάδα. Η καλύτερη περίπτωση για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να μη γνωρίζει τι σημαίνει αυτή η λέξη.
Και είναι λογικό. Είναι γαλλικής προελεύσεως - είναι γνωστό πως με τις ξένες γλώσσες δεν τα πάει καλά - και σημαίνει την απόδοση υπηκοότητας σε κάποιον αλλοδαπό που ζει στο κράτος που του αποδίδει την υπηκοότητα. Αν έχει συγχρόνως και μια απαξιωτική - ρατσιστική χροιά, αυτό είναι θέμα ερμηνείας.
Πιθανόν να την άκουσε πρώτη φορά τώρα, με αφορμή την ελληνοποίηση αλλοδαπού παίκτη του μπάσκετ, και να του άρεσε.
Ο Χρήστος Στυλιανίδης είναι Έλληνας της Κύπρου. Δεν είναι ούτε ο Λοσάντα ούτε ο Ρότσα. Απλά πράγματα. Συνεπώς, μόνον η άγνοια θα μπορούσε να συγχωρεθεί για τον Α. Τσίπρα.
Γιατί αν εικάσουμε πως γνωρίζει επακριβώς τον ορισμό της λέξης «νατουραλιζέ», τότε υποπίπτει σε βαρύ ατόπημα, καθώς θεωρεί τους Έλληνες της Κύπρου ξένους για την Ελλάδα. Και ο Λουκής Ακρίτας; Και ο Γιάννος Κρανιδιώτης που έχασε τη ζωή του ενώ βρισκόταν σε εθνική αποστολή; Νατουραλιζέ ομογενείς κι αυτοί; Ήταν Έλληνες της Κύπρου που διέπρεψαν στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας.
Η λαλίστατη κατά τα άλλα κυρία Έλενα Ακρίτα γιατί σιωπά; Δεν αισθάνεται προσβεβλημένη;
Ίσως ο προεκλογικός πανικός του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τον έχει εξωθήσει να καταφεύγει σε τέτοιους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, όχι για τον Χρήστο Στυλιανίδη, αλλά συνολικά για τον Ελληνισμό. Να του υπενθυμίσουμε πως οι Ελληνοκύπριοι έχουν ελληνική εθνική συνείδηση, μιλούν την ελληνική γλώσσα και έχουν για Εθνικό Ύμνο τον Ελληνικό. Πράγματα γνωστά στον μέσο πολίτη.
Δυστυχώς, η Αριστερά προσεγγίζει τα εθνικά θέματα από μια άλλη σκοπιά από αυτήν της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αυτό φάνηκε και στη συμφωνία των Πρεσπών. Και ειδικά το Κυπριακό, από τη γέννησή του, μετά τον Εμφύλιο πόλεμο, το αντιμετώπισε πάνω στην αντι - ιμπεριαλιστική διάστασή του και όχι την εθνική. Την Ένωση την πολέμησε, στην πράξη, γιατί θα ήταν μια νατοϊκή λύση, ασχέτως αν θα ήταν μια εθνικά συμφέρουσα λύση.
Αυτές οι παλιές ιστορίες, που δεν ξεχάστηκαν, επιβιώνουν για έναν κόσμο της Αριστεράς. Σήμερα ομογενής «νατουραλιζέ» είναι ο Στυλιανίδης, αύριο κάποιος άλλος. Εννοείται πως όταν αποδίδεται η ελληνική υπηκοότητα σε αλλόθρησκους, το νατουραλιζέ ξεχνιέται. Η πολιτική των ανοικτών συνόρων είναι πολυδιάστατη, με μονόπλευρες ευαισθησίες.
Και όσοι υποστηρίζουν - για να δικαιολογήσουν τον Α. Τσίπρα - πως αυτή η επίμαχη λέξη είναι απλώς περιγραφική, επιβαρύνουν τη θέση του, καθώς η περίπτωση Στυλιανίδη δεν εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία, σε όλα τα επίπεδα. Άλλωστε, όταν υπουργοποιήθηκε το 2021, ουδέν στέλεχος της Αριστεράς χρησιμοποίησε τη λέξη «νατουραλιζέ». Τη θυμήθηκαν πριν από τις εκλογές.
Ο Α. Τσίπρας για αυτή την προσβολή προς τον ελληνισμό της Κύπρου, καλόν είναι να ζητήσει μια συγγνώμη. Ας πει το γνωστό «δεν εννοούσα αυτό που καταλάβατε».
