Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Και όμως ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται πως έχασε το μεγαλύτερο όπλο που είχε στη φαρέτρα του. Το όπλο που τον βοηθούσε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια να πετυχαίνει σειρά νικών, μικρών ή μεγάλων, σε επικοινωνιακό και όχι μόνο επίπεδο.
Η διαχείριση της υπόθεσης με την αλλαγή στον κανονισμό της βουλής αποτελεί από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου χωρίς αμφιβολία μία σημαντική ήττα για τον κ. Τσίπρα προσωπικά.
Την πρώτη ίσως ήττα στο συγκεκριμένο πεδίο, η οποία από μόνη της μπορεί να μην λέει πολλά, όμως αν κάποιος δει την μεγάλη εικόνα τότε το ισοζύγιο για την κυβέρνηση είναι αρνητικό.
Τί είναι αυτό όμως που φάνηκε μέσα από την επιστολή του πρωθυπουργού στον πρόεδρο της Βουλής και αποτελεί άσχημη εξέλιξη για το Μέγαρο Μαξίμου; Πώς ο κ. Τσίπρας δεν καθορίζει πλέον τη δημόσια ατζέντα, στοιχείο άκρως ανησυχητικό για την εικόνα και το μέλλον της κυβέρνησης.
Με άλλα λόγια το Μέγαρο Μαξίμου και πιο συγκεκριμένα ο ίδιος ο πρωθυπουργός αδυνατεί να βάζει πλέον τα θέματα που επιθυμεί στο δημόσιο διάλογο και ταυτόχρονα να πείθει όσον το δυνατόν περισσότερους πολίτες για την ορθότητα των επιχειρημάτων του. Είναι σαφές ότι μέσα από την επιστολή του προς τον κ. Βούτση, ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχεται με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο ότι «υπέκυψε» στον επικοινωνιακό πόλεμο της αντιπολίτευσης, η οποία έβαλε στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης τα περί «εκβιαζόμενου πρωθυπουργού». Πιο συγκεκριμένα αναφέρει:
«Με έκπληξη, όμως, παρατηρώ τις τελευταίες ημέρες, κυρίως τη μείζονα αντιπολίτευση, αλλά και αλλά κόμματα της αντιπολίτευσης μαζί με μερίδα μέσων ενημέρωσης να αντιμετωπίζουν με απίστευτη επιθετικότητα μια εύλογη δημοκρατική ευαισθησία. Και να φτάνουν μάλιστα στο σημείο ορισμένοι να επιχειρηματολογούν και να παρουσιάζουν τον Πρωθυπουργό ως δήθεν εκβιαζόμενο».
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται μετά από αυτή την εξέλιξη, είναι το γιατί ο πρωθυπουργός ένιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί δημόσια για αυτό που του προσάπτει η αντιπολίτευση και κάποια ΜΜΕ;
Γιατί επέλεξε μία σαφώς αμυντική έως απολογητική τακτική που αναμφίβολα επικοινωνιακά δίνει την εικόνα ότι το Μέγαρο Μαξίμου σύρεται στο να απαντήσει σε ένα πεδίο που έχει ήδη επιλέξει η αντιπολίτευση.
Το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας υιοθέτησε την παραπάνω επιλογή προκαλεί έκπληξη, μια και είναι η πρώτη φορά που αποτυπώνεται στην πράξη ότι η κυβέρνηση «ετεροπροσδιορίζεται» και δε χαράζει τη δική της γραμμή.
Πρόκειται με άλλα λόγια για μία προσωπική ήττα, αφού εμπλέκεται ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, του πρωθυπουργού στέλνοντας μηνύματα ηττοπάθειας και αδυναμίας καθορισμού ατζέντας. Είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα του βραχυκυκλώματος που δημιουργήθηκε εντός του κυβερνητικού σχήματος μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ, έστω και αν ο μέχρι πρότινος κυβερνητικός εταίρος είναι σαφώς αποδυναμωμένος. Είναι ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των άσχημων καθημερινών κυβερνητικών επιλογών που παρατηρούνται το τελευταίο διάστημα, οι οποίες καλύπτουν τη θετική ατζέντα που επιχειρεί να δημιουργήσει ο πρωθυπουργός.
Από εκεί και πέρα λοιπόν ανοίγει μία ολόκληρη συζήτηση για το ποια μπορεί να είναι η πορεία της κυβέρνησης , η οποία από την μία έχει να διαχειριστεί την οριακή της πλειοψηφία με τον ετερόκλητο χαρακτήρα και από την άλλη αποδεδειγμένα πλέον μοιάζει να ακολουθεί στα βήματα της αντιπολίτευσης, αδυνατώντας να φτιάξει ατζέντα και να θέσει θέματα. Εφόσον μάλιστα ισχύει ο παλιός κανόνας της πολιτικής που λέει πως όταν μία κυβέρνηση χάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων, το μέλλον της είναι ναρκοθετημένο, τότε το επόμενο διάστημα θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον κ. Τσίπρα.
