Ένα σύστημα υγείας πρέπει να παρέχει υπηρεσίες ανταγωνιστικές, σύγχρονες, με σεβασμό στον ασθενή σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες. Φαντάζομαι ότι σε αυτή την πρόταση δεν θα βρεθεί κανείς να φέρει αντιρρήσεις. Η εύλογη ερώτηση είναι: γιατί δεν συμβαίνει αυτό;
Η απάντηση είναι απλή. Η σύγχρονη υγεία είναι ακριβή, οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και το δημόσιο ταμείο δύσκολα μπορεί να αντεπεξέλθει. Η ριζική ανανέωση του συστήματος υγείας προϋποθέτει ικανή χρηματοδότηση.
Αναλογιζόμενοι, λοιπόν, την παραταξιακή προσέγγιση αυτού του προβλήματος, θα δούμε ότι η αντιπολίτευση με τη διαρκή ρητορική της πρεσβεύει τη χρήση δημοσίων πόρων για την ανανέωση του συστήματος. Αυτή, βέβαια, η ρητορική έχει καταλήξει σε αδιέξοδο, με τα όσα προβλήματα βλέπουμε στην καθημερινή λειτουργία των νοσοκομείων με τα γερασμένα κτίρια, τον ανεπαρκή υλικοτεχνικό εξοπλισμό.
Οι παρεχόμενες υπηρεσίες παραμένουν σε υψηλό επίπεδο, όπως αποδείχτηκε στα χρόνια της πανδημίας, χάρη κυρίως στην υπερπροσπάθεια του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού. Όμως, μέχρι πότε θα συμβαίνει αυτό;
Το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας και οι διάφορες δωρεές, όσο ευπρόσδεκτες κι αν είναι, αντιπροσωπεύουν προσωρινές λύσεις που μόνο καλύπτουν το πρόβλημα.
Η αλήθεια είναι ότι, αν δεν υπάρξει μια μόνιμη πηγή χρηματοδότησης, το σύστημα θα συνεχίσει να αποδυναμώνεται. Το πρόβλημα απαιτεί συναίνεση και βαθιές λύσεις.
Η αντιπολίτευση μονίμως διατείνεται ότι τα χρήματα υπάρχουν αλλά το «κακό» κράτος δεν είναι διατεθειμένο να τα διαθέσει. Τί ακριβώς θέλει να πει, ότι σαράντα χρόνια τώρα δεν σκέφτηκε κανείς να δώσει κάποια από αυτά τα χρήματα που υποτίθεται ότι υπάρχουν για την ενίσχυση της υγείας;
Ο Αϊνστάιν είχε πει ότι παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα. Μήπως λοιπόν ήρθε ο καιρός να σκεφτούμε διαφορετικά; Ίσως θα πρέπει να κινηθούμε σε διαφορετικούς άξονες.
Τα νοσοκομεία της χώρας να γίνουν αυτόνομοι οργανισμοί με αυτοδιοίκηση και αυτοδιάθεση, με ετήσιο ισολογισμό, έσοδα και έξοδα και οι διοικήσεις να λογοδοτούν πάνω σε αυτά.
Ο ΕΟΠΥΥ να πληρώνει τα δημόσια νοσοκομεία, ώστε αυτά να μην εξαρτώνται από την επαιτεία του κράτους. Με τα έσοδά τους να κάνουν τα αναγκαία σχέδια για ανακαινίσεις, υλικοτεχνικό εξοπλισμό, προσλήψεις και μισθοδοσίες.
Τέλος, αν και η αντιπολίτευση έχει δαιμονοποιήσει αυτή την προοπτική, θα μπορούσε ο ιδιωτικός φορέας να συμμετάσχει στη δημόσια υγεία.
Τεχνολογικός εξοπλισμός που θα πρέπει να ανανεώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα μπορεί να αγοραστεί με τη σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Ανακαινίσεις θαλάμων νοσηλείας, χειρουργείων και επειγόντων μπορούν και αυτές να πραγματοποιηθούν με παρόμοιο τρόπο.
Τέλος, δημιουργία Κέντρων Εμπειρογνωμοσύνης που θα παρέχουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας στους ασθενείς, αλλά και θα προσελκύσουν ασθενείς από άλλες χώρες, μπορούν να υλοποιηθούν με τη σύμπραξη του ιδιώτη.
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν ότι όλοι μας θα κάτσουμε σε ένα τραπέζι, ξεπερνώντας τις πολιτικές μας αντιπαραθέσεις και θα συζητήσουμε για να βρούμε μια βιώσιμη, ρεαλιστική λύση που στόχο θα έχει την απρόσκοπτη, δωρεάν, σύγχρονη και ανταγωνιστική παροχή υπηρεσιών υγείας σε κάθε πολίτη της χώρας μας.
Μέχρι τότε, βλέπουμε…
Ο Σπύρος Πνευματικός είναι Καθηγητής Ορθοπαιδικής ΕΚΠΑ, Βουλευτής Ευβοίας της Νέας Δημοκρατίας
