Κατηγορήθηκε για τα πάντα. Ακόμη –δεν το γράφω ακριβώς κατά κυριολεξία, αλλά αυτό ήταν το πνεύμα των περισσότερων κατηγόρων και κατηγοριών– και για την περιβαλλοντική υποβάθμιση της ζούγκλας του Αμαζόνιου. Ακόμη και για όσα συνέβαιναν επί του πλανήτη την εποχή των παγετώνων.
Για να μην αναφέρουμε, βέβαια, τις κατηγορίες για όσα συνέβησαν στη χώρα μας το 1965, όταν αυτός δεν είχε ακόμη γεννηθεί. Κάτι που επέτρεψε μέχρι και μια φασιστικής έμπνευσης μαύρη διαφήμιση –προφανώς έμπνευση μιας μαύρης ψυχής διαφημιστή ή του πολιτικού εντολέα του– που του απέδιδε γονιδιακή ροπή προς την πρόκληση αποστασιών…
Και όμως… Στις 21 Μαΐου δικαιώθηκε πανηγυρικά: Στον σχεδόν ένα αιώνα που έχει διαρρεύσει από την πρώτη φορά που διεξήχθησαν στη χώρα μας σε εθνική βάση εκλογές με κομματικό ψηφοδέλτιο, αυτή υπήρξε η πρώτη και μόνη λαϊκή ετυμηγορία όπου κατεγράφη ταυτόχρονα και αύξηση της δύναμης του κυβερνώντος κόμματος και διεύρυνση της διαφοράς του από το δεύτερο, μάλιστα δε μετά από πλήρη κυβερνητική τετραετία (η πρώτη και μόνη φορά, βέβαια, πλην των εκλογών του 1961, οι οποίες όμως δύσκολα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως αυθεντική έκφραση της λαϊκής βούλησης…).
Όλα δε, δημοσκοπήσεις, πολιτικό κλίμα, αέρας νίκης κ.λπ. δείχνουν πως πιθανότατα ανάλογα «δικαιωτικό» για τον ηγέτη της ΝΔ θα είναι και το αποτέλεσμα της προσεχούς Κυριακής. Αυτά παρά τις πολλές δυσκολίες και κάποιες αστοχίες, ορισμένα ατυχήματα και μερικά ατοπήματά του. Πού οφείλεται, λοιπόν, αυτή η πρωτοφανής πολιτική δυναμική;
Βεβαίως, ρόλο έπαιξε και η ανερμάτιστη συμπεριφορά του βασικού του αντιπάλου. Ο οποίος υποκατέστησε στον παραδοσιακό ταξικό λόγο της ιστορικής Αριστεράς της χώρας μας –αυτό που ο Άγγελος Ελεφάντης ονόμαζε «εργατίτιδα»– ένα λόγο ακραία τοξικό και ελάχιστα ανταποκρινόμενο στην οφθαλμοφανή και απτή πραγματικότητα…
Ο οποίος εισήγαγε την ολοσχερή αναλογική χωρίς σχέδιο για τον τρόπο εφαρμογής της ή μάλλον, πιο σωστά, με διαφορετικό σχέδιο κάθε μέρα… Και ο οποίος έφτασε στον παραλογισμό, αφού υιοθέτησε την αναλογική αυτή (και αφού λόγω αυτής δημιουργήθηκε στην κοινωνία ισχυρή «Ζωοφιλία»), να εύχεται να μην μπουν μικρά κόμματα στη Βουλή!
Ωστόσο, κατά την άποψή μου τουλάχιστον, ο λόγος επιβράβευσης του Μητσοτάκη από την κοινωνία υπήρξε πρωτίστως θετικός. Αποδείχτηκε ηγέτης, κυρίως δε ηγέτης με σχεδιασμό και πλάνο, συνοχή και στοχοπροσήλωση στο έργο του. Χαρακτηριστικά…
Κυβέρνησε με μια σταθερή ομάδα, έκανε δε ελάχιστες τροποποιητικές κινήσεις σε ολόκληρη την τετραετία, την ώρα που οι προκάτοχοί του άλλαζαν υπουργούς με ρυθμό που δεν τους επέτρεπε καν να αντιληφθούν και να αφομοιώσουν το αντικείμενο και τις προτεραιότητες του αντικειμένου τους. (Χαρακτηριστικότερο ίσως όλων: Δεν άλλαξε ποτέ υπουργό, άλλαξε δε μόνο μια φορά υφυπουργούς στο εξαιρετικά «εύφλεκτο» υπουργείο Παιδείας.
Η σύγκριση εν προκειμένω με τους περισσότερους, ιδίως δε με τον άμεσο προκάτοχό του -ο οποίος τοποθέτησε στη συγκεκριμένη «εκτινασσόμενη» πολυθρόνα κάθε πιθανή και απίθανη εκδοχή πολέμιου της αριστείας- είναι παραπάνω από εκκωφαντική ή εκτυφλωτική…). Επιπρόσθετα…
Από την πρώτη στιγμή διαβεβαίωνε –χωρίς κανείς να τον πιστεύει, αφού οι πάντες έκριναν εξ ιδίων– πως θα εξαντλήσει την τετραετία, τήρησε δε τη δέσμευσή του μη ενδίδοντας καν στον πειρασμό των –«στρατοσφαιρικών» για το κόμμα του– δημοσκοπικών δεδομένων του πρώτου χρόνου της πανδημίας… (οπότε και μπορούσε να «κάψει» την πλήρη αναλογική, αποσπώντας ακόμη και με αυτήν, άνετη κοινοβουλευτική αυτοδυναμία…). Τέλος, δε…
Προσωπικά είχα αναφέρει το βράδυ των εκλογών του 2019 ότι ίσως μπορούσε –με το ΠΑΣΟΚ συνάθροιζαν 180 βουλευτές– να αλλάξει το ψηφισμένο ως αναθεωρητέο από τη Βουλή του 2015 άρθρο 54 του Συντάγματος, ώστε να αποφευχθεί ο τραγέλαφος της ολοσχερούς αναλογικής. (Μόνο οι ολοσχερώς ανιστόρητοι και ευρύτερα οι άμοιροι πολιτικής παιδείας αγνοούσαν πως μόνο ως τραγέλαφος λειτουργεί, ειδικά παρ’ ημίν, το εκλογικό αυτό σύστημα). Ωστόσο, ο νικητής τον εκλογών του 2019 από την πρώτη στιγμή είχε αποσαφηνίσει πως θα βάδιζε στη λογική των διπλών εκλογών. Μέχρι στιγμή, δε, όλα δείχνουν να τον δικαιώνουν.
Τούτων δοθέντων;
Ο Μητσοτάκης θα έχει πιθανότατα μετά την Κυριακή μια ιστορική και πρωτόγνωρη ευκαιρία για τομές και ρήξεις, ανορθωτικές κινήσεις και αναθεωρήσεις, που σπάνια πρωθυπουργός μπορεί να αποτολμήσει (και οι οποίες θα ήταν δυσεπίτευκτες ακόμη και από πανίσχυρο πρόεδρο σε προεδρική δημοκρατία). Ίσως κινδυνεύει μόνο από την αίσθηση της αυτάρκειας και του αλάθητου που μπορεί να του δημιουργήσει η μέχρι σήμερα σχεδόν αλάθητη πορεία του και η σχεδόν καθολική δικαίωσή του…
