Δεν είναι μόνο τα άνω των 100 δις κόστος, η υπαγωγή της δημοσίας περιουσίας στο Υπερταμείο για 99 χρόνια, και τα πρωτογενή πλεονάσματα, που μας κληροδότησε η διακυβέρνηση Τσίπρα. Μας άφησε αμανάτι και την απλή αναλογική.
Η θέσπισή της υπαγορεύθηκε από μικροπρόθεσμο υπολογισμό, αλλά τα αποτελέσματά της έγιναν μακροπρόθεσμα και μας ταλανίζουν. Πίστευε ότι ελέω απλής, η Φώφη θα άρπαζε την ευκαιρία για να εκλέξει περισσότερους βουλευτές και να συμμετάσχει στην επόμενη κυβέρνηση, σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι, στις εκλογές του 2019 τα δύο κόμματα θα σχημάτιζαν κυβέρνηση, ο Μητσοτάκης δεν θα γινόταν ποτέ Πρωθυπουργός και η ΝΔ «θα έψαχνε για αρχηγό όταν εμείς θα σε φωνάζουμε ξανά Πρωθυπουργό». Η Φώφη διέβλεψε την αήθη κουτοπονηριά και δεν τσίμπησε για να λάβει υπουργικό θώκο.
Ωστόσο, οι ελπίδες του Τσίπρα δεν είχαν ενταφιαστεί. Η ΝΔ διακρίνεται για «πολιτική μοναξιά» της καθώς δεν διαθέτει συγγενή πολιτικό χώρο (στη ΝΔ του Μητσοτάκη ο Βελόπουλος δεν λογίζεται ως συγγενής χώρος). Αντιθέτως, ο ίδιος είχε αποκούμπι το ΠΑΣΟΚ, και ενδεχομένως τον Βαρουφάκη. Αλλά του προέκυψε Ανδρουλάκης.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιμένει στην αλυσιτελή πρότασή του να καθορίσει αυτός με μικρό ποσοστό (άντε, ας πούμε 12%) τον Πρωθυπουργό της χώρας, εάν έχει δώσει στο πρώτο κόμμα πέριξ του 30%, μη σεβόμενος τη λαϊκή ετυμηγορία. Η θέση του αυτή απορρίπτεται από τις ηγεσίες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά –καθόλου παραδόξως– βρίσκει υποστηρικτές σε κάποιους της «καραμανλικής πτέρυγας» της ΝΔ.
Αυτοί θυμίζουν ότι η πρόταση Ανδρουλάκη δεν εισάγει κάτι πρωτόγνωρο. Έχει συμβεί τρεις φορές, στο βρώμικο '89 με την κυβέρνηση της «κάθαρσης» και με πρωθυπουργό τον Τζανή Τζαννετάκη (παραβλέπουν ότι δεν έγινε από κάποια επείγουσα εθνική ανάγκη αλλά για τον διαμοιρασμό των ιματίων του ΠΑΣΟΚ). Στην συνέχεια συγκροτήθηκε η Οικουμενική με πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα, δίνοντας ο Αντρέας άφεση αμαρτιών. Και με την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου.
Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι κυβερνήσεις συγκροτήθηκαν σε περίοδο ανωμαλίας της πολιτικής ζωής (και το μνημόνιο ανωμαλία ήταν). Δεν διάγουμε τώρα έκτακτες καταστάσεις, εκτός αν ο Ανδρουλάκης το νομίζει.
Το πρόβλημα είναι η αιτιολόγηση που κάνει, και κατά την ταπεινή μας γνώμη, αποδρά από την στοιχειώδη λογική. Μιλώντας στην Σπάρτη υποστήριξε ότι «η διαπλοκή βρίσκεται σε βέρτιγκο, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι πια ο ελληνικός λαός δείχνει μηδενική ανοχή». Μα αν ο λαός δώσει π.χ. 30+% στον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα, και 12% στον ίδιο (γιατί ως εκεί ευελπιστεί), πώς αποδεικνύεται ότι ο λαός δείχνει μηδενική ανοχή; Με 12% διερμηνεύει αυθεντικά τον λαό;
Χαρακτήρισε επίσης το ΠΑΣΟΚ ως εκπέμπον λόγο προόδου, αλήθειας, αξιοπρέπειας, κοινής λογικής (το τελευταίο δεν διαπιστώνεται). Και απέναντι στο ΠΑΣΟΚ είναι λέει «δύο συστήματα εξουσίας που είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα και να πουν τα πάντα μόνο για την καρέκλα».
Αυτή η παραζάλη μεγαλοστομίας και απέκδυσης ευθυνών ενοχλεί και τους συνειδητούς Πασόκους. Το ΠΑΣΟΚ, ως στελεχικό δυναμικό και ψηφοφόροι, θεωρούμε ότι είναι πιο ομοιογενές και μάλλον πιο πολιτικοποιημένο από όλα των υπολοίπων κομμάτων, πλην ΚΚΕ. Αλλά δεν προήλθε από κάποια παρθενογένεση, ούτε αναδύθηκε από το Δαντικό καθαρτήριο, άσπιλο και αμόλυντο.
Αποτέλεσε το κατ' εξοχήν μακρόχρονο μεταπολιτευτικά, σύστημα εξουσίας. Η Γεννηματά με συστολή έλεγε «κάναμε λάθη αλλά μάθαμε από τα λάθη μας». Ο Ανδρουλάκης δεν αναγνωρίζει λάθη, παρουσιάζει το κόμμα του ως άσπιλο και αμόλυντο, που «θα εγγυηθεί την νέα αλλαγή, την αλλαγή της κοινωνικής αξιοπρέπειας, της κοινωνικής δικαιοσύνης». Όλα αυτά (που ως πρόθεση δεν τα αμφισβητούμε) θα τα επιβάλει με 12%, ερήμην των επιλογών του λαού;
Τέλος, απαντώντας στα επιχειρήματα των κυβερνητικών στελεχών που τον κατηγορούν ότι προτείνει τον «Άγνωστο Χ» ως πρωθυπουργό, απάντησε: «Αν λέγαμε το όνομα ενός υποψηφίου Πρωθυπουργού, τότε θα ήταν που θα περιφρονούσαμε την λαϊκή ετυμηγορία».
Δηλαδή τη λαϊκή ετυμηγορία δεν την περιφρονεί ένας πολιτικός αρχηγός που καλεί τον λαό να ψηφίσει εν λευκώ χωρίς να γνωρίζει ποιον Πρωθυπουργό της χώρας του επιφυλάσσει, και θα τον περιφρονούσε αν έλεγε το όνομα, ώστε να ψηφίσει ο πολίτης εν πλήρει επιγνώσει;
Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είναι σταθεροποιητικός παράγοντας του πολιτικού συστήματος, αλλά ο αρχηγός του αποσταθεροποιεί όχι μόνο το πολιτικό σκηνικό, αλλά και το κόμμα του και τη δική του θέση. Με τέτοιους όρους το πιο προφανές είναι ότι θα πάμε σε δεύτερες εκλογές, και ουδείς μπορεί να του εγγυηθεί ότι θα λάβει μεγαλύτερο ποσοστό των πρώτων. Και μην ξεχνάει, κάποιοι θα του ζητήσουν απολογισμό.
