Του Σάκη Μουμτζή
Διαβάζω πως την Τρίτη 2 Οκτωβρίου, το Ίδρυμα της Βουλής θα τιμήσει την μνήμη του Ν.Πλουμπίδη με μια έκθεση και επιστημονική ημερίδα μέσα στο πλαίσιο «12 Οκτωβρίου 1944».
Στην αρχή δεν πίστευα στα μάτια μου αυτό που διάβασα. Σιγά-σιγά, άρχισα να το εμπεδώνω και να προσπαθώ να καταλάβω πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο σοσιαλδημοκράτης ΣΥΡΙΖΑ.
Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Αθήνα. Οι κάτοικοι της έζησαν ώρες χαράς, ώρες πανηγυριού στους δρόμους της. Οι φωτογραφίες δείχνουν ένα πολύχρωμο πλήθος, με σημαίες των συμμάχων, να χαίρεται την ελευθερία του μετά από 3,5 χρόνια σκλαβιάς.
Ο Ν.Πλουμπίδης τι σχέση έχει με αυτήν την ημέρα; Πού κολλά; Γιατί το όνομα του συνδέεται με την απελευθέρωση; Όλα τα πραγματολογικά ευρήματα δείχνουν πως η δουλειά του στα χρόνια της Κατοχής ήταν καθαρά κομματική. Ήταν ο καθοδηγητής της ΟΠΛΑ εκ μέρους του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ.
Συνεπώς, δεν ήταν απλώς άστοχη η σύνδεση του ονόματος του με την ημέρα της Απελευθέρωσης. Ήταν κάτι ακόμα χειρότερο. Ανιστόρητη.
Χωρίς καμιά αμφιβολία ο Ν.Πλουμπίδης ήταν μια τραγική φυσιογνωμία, γιατί κυνηγήθηκε από εχθρούς και συντρόφους. Και οι εχθροί του είχαν κάθε λόγο να τον κυνηγούν. Οι σύντροφοι του όμως; Η πίστη του στο κόμμα, όπως και όλων των κομμουνιστών, ήταν θεολογική. Πίστευε σε ένα υπερβατικό υποκείμενο που επειδή κατείχε την απόλυτη αλήθεια, αποκλείεται να έκανε λάθος. Ή να το πω διαφορετικά, μόνον αυτό είχε το δικαίωμα να αναγνωρίσει το λάθος του. Κανένας άλλος.
Όταν τον συνέλαβαν οι διωκτικές αρχές, έκανε μια παρέμβαση ανάληψης ευθύνης στην υπόθεση Μπελογιάννη, που θύμιζε τις θυσίες των πρώτων χριστιανών. Το κόμμα τον καταδίκασε με την ρετσινιά του χαφιέ. Ο Ν. Πλουμπίδης τότε, μέσα στην αίθουσα του στρατοδικείου όπου δικαζόταν δήλωσε πως: « για να με αποκαλεί το κόμμα και ο αρχηγός του πράκτορα του εχθρού, θα έχει τους λόγους του.» Δηλαδή αυτό που γνώριζε πως ήταν ο ίδιος υποχωρούσε μπροστά στην εικόνα που είχε το κόμμα γι΄αυτόν. Δεν ήταν ο εαυτός του. Ένας πιστός κομμουνιστής. Ήταν αυτό που πίστευε το κόμμα πως ήταν. Ένας χαφιές.
Και βέβαια, όσο βάρβαρη ήταν η ηθική του εξόντωση από τους συντρόφους του, άλλο τόσο βάρβαρη και αναίτια ήταν και η φυσική του εξόντωση από τους εχθρούς του. Τον εκτέλεσαν σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά την καταδίκη του και ενώ του απέμεινε ελάχιστος χρόνος ζωής, λόγω της μακροχρόνιας αρρώστιας του.
Όλα αυτά όμως τι σχέση μπορεί να έχουν με την Βουλή των Ελλήνων; Τι σχέση μπορεί να έχει η τελετή μνήμης, από το σώμα που εκφράζει όλους τους Έλληνες, ενός ανθρώπου που, στο κάτω-κάτω, έστρεψε τα όπλα του κατά της πατρίδας του; Το ΚΚΕ με μια κομματική απόφαση τον αποκατέστησε και τον τίμησε. Και καλώς έπραξε. Ας έκανε το ίδιο και ο «σοσιαλδημοκράτης» ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ν. Πλουμπίδης δεν ανήκει στο Έθνος, δεν συμβολίζει τους κοινούς αγώνες όλων των Ελλήνων. Απεναντίας, πολέμησε εναντίον του και εναντίον της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτήν την εκδήλωση ανοίγει έναν επικίνδυνο δρόμο διχασμού με άγνωστη κατάληξη. Γιατί η Βουλή των Ελλήνων διοργανώνει μιαν εκδήλωση που, κάλλιστα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από την άλλη πλευρά «γιορτή μίσους».
Περιμένω να δω ποιοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας θα παραστούν στην εκδήλωση.
