Είναι γνωστό πως το ΚΚΕ γενικώς προβάλλει την ανυπακοή προς τα πάντα. Εντάσσεται στην πάγια, καταστατική θέση του για ανατροπή του αστικού καθεστώτος. Δεν είναι δυνατόν να υπακούμε στους νόμους μιας πολιτείας που επιδιώκουμε να την ανατρέψουμε. Και φυσικά σε μερικές περιπτώσεις δεν υπακούει, εν τοις πράγμασι, όπως στον έλεγχο των οικονομικών του.
Μόλις προχθές ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ δήλωσε πως τα μέλη του συνδικάτου δεν θα υπακούσουν στην εντολή της κυβέρνησης για υποχρεωτικό εμβολιασμό τους. Μάλιστα, απείλησε πως αν η κυβέρνηση επιμείνει, θα κλείσουν τα νοσοκομεία. Και βέβαια σαν κερασάκι στην τούρτα ήρθαν τα συγχαρητήρια του Α. Τσίπρα προς όσους δεν υπάκουσαν στο μήνυμα του 112. Θα είναι μια έντιμη στάση αν αύριο δηλώσει πως θα καταργήσει αμέσως το 112, αν ποτέ ξαναγίνει πρωθυπουργός. Όταν συγχαίρεις αυτούς που δεν το αγνοούν, εξυπακούεται πως το θεωρείς περιττό.
Η ανυπακοή δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Απλώς αναδείχθηκε ως ένα από τα βασικά προτάγματα την περίοδο της αντιμνημονιακής υστερίας και παρέμεινε. Ουσιαστικά αυτοί που την επικαλούνται, εκμεταλλεύονται τα φοβικά σύνδρομα των κυβερνήσεων να επιβάλουν το νόμο στους ανυπάκουους. Όλες οι κυβερνήσεις έχουν αποδεχθεί πως η ανυπακοή συγκεκριμένων πολυάριθμων ή ευάριθμων κοινωνικών ομάδων αποτελεί μέρος της πολιτικής κανονικότητας. Από διάθεση κομφορμιστική δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτή την συμπεριφορά σαν μια απόπειρα υπονόμευσης των κανονιστικών λειτουργιών της δημοκρατικής πολιτείας.
Γιατί τι άλλο είναι το γνωστό κλισέ «θα καταργήσουμε τον νόμο στην πράξη»; Εξυπακούεται πως ένα σοβαρό κράτος δεν επιτρέπει να καταργηθεί στα πεζοδρόμια κανένας νόμος που ψηφίστηκε από την Βουλή, γιατί έτσι ακυρώνεται η ίδια η υπόσταση του. Εξάλλου δεν νοείται εφαρμογή νόμου χωρίς τιμωρία για τους παραβάτες του.
Ανέκυψε το ζήτημα αν το μήνυμα του 112 για την εκκένωση είχε υποχρεωτικό χαρακτήρα ή ήταν μια απλή ειδοποίηση την οποία ο καθένας εκτιμούσε όπως ήθελε. Προφανέστατα και είχε υποχρεωτικό χαρακτήρα, γιατί μια ολόκληρη στρατηγική δράσεων είχε βασιστεί πως θα υλοποιείτο σε εκκενωμένες περιοχές. Και βέβαια το βασικότερο, η πολιτεία είναι υπεύθυνη για την ζωή των πολιτών της. Οφείλει να την προστατέψει με κάθε τρόπο. Ακόμα και με υποχρεωτική μετακίνηση. Αυτά τα ζητήματα νόμιζα πως ήταν λυμένα σε επίπεδο κοινού νου. Δυστυχώς, αποδείχθηκε αυτές τις ημέρες πως ποικιλώνυμες ομάδες ιεραρχούν την αυτενέργεια -για να αποκαλέσω έτσι κομψά την ανυπακοή- πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Και δεν αναφέρομαι σε τυχοδιώκτες πολιτικούς ή δημοσιογραφικά περιτρίμματα που έπεσαν σε κατάθλιψη γιατί δεν υπήρξαν νεκροί. Αναφέρομαι σε ανθρώπους με το τεκμήριο της σοβαρότητας οι οποίοι προφανώς δεν διερωτήθηκαν τι θα συμβεί, μετά από όλον αυτόν τον θόρυβο που προκλήθηκε για το 112, την επόμενη φορά που θα σταλεί μήνυμα για την εκκένωση μιας περιοχής. Θα γίνουν «λαϊκές συνελεύσεις» στις οποίες οι κάτοικοι θα αποφασίσουν αν θα πειθαρχήσουν ή όχι;
Όταν ηχεί το 112 σημαίνει πως βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας μάχης. Και στην μάχη όλοι υπακούμε σε αυτούς που δίνουν τις εντολές και μετά τους κρίνουμε. Ανυπακοή εν ώρα κινδύνου και μάχης δεν νοείται. Εκτός αν επιδιώκουμε να ηττηθούμε.
