Tο τρομώδες σκηνικό που έχει ανατείλει με το ουκρανικό «κανονικοποίησε» της έως τώρα αδιανόητη συζήτηση για το ενδεχόμενο χρήσης πυρηνικών όπλων. Η Μέρκελ συμβούλεψε να πάρουμε σοβαρά ό,τι λέει ο Πούτιν, διεθνείς αναλυτές και αξιωματούχοι εντάσσουν τέτοιο ενδεχόμενο στον προβληματισμό τους, ενώ ο ηγέτης της Τσετσενίας Ραμζάν Καντίροφ, ζήτησε τη χρήση πυρηνικών όπλων στην Ουκρανία.
Δεν έχει σημασία αν ο ίδιος είναι ασήμαντη προσωπικότητα στο διεθνές στερέωμα, και έλκει την αναγνωρισιμότητά του από την ιδιότητα του πολεμικού σκυλιού του Πούτιν. Και μόνο ότι το ξεστόμισε, μετά από τα σχετικά μισόλογα Ρώσων αξιωματούχων όπως του Λαβρόφ, δείχνει ότι ξεπεράστηκε ένα διεθνές ταμπού.
Εάν συμβεί το αποτρόπαιο, όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν να παρέλκουν ως μηδαμινά. Από την άνοδο της Μελόνι και των ομοίων της στην Ευρωπαϊκή σκηνή έως το δικό μας αέναο «ποιος θα συνεργαστεί με ποιον και τι κυβέρνηση θα προκύψει». Όμως η ζωή συνεχίζεται και εφόσον αποδράσουμε από το απευκταίο, τα προβλήματα θα είναι εδώ, ζωτικά και πιεστικά.
Θα βρεθούμε σε λίγους μήνες ενώπιον των οικείων νεοελληνικών αδιεξόδων. Όλοι ομνύουν στις συνεργασίες, φέρουν ως παράδειγμα την Ευρώπη όπου οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι καθεστώς, αλλά όταν ερωτώνται για τη δική τους πρόσφορη και πρόθυμη συμμετοχή σε αυτές, αρχίζουν τις σχετικοποιήσεις και τις υπεκφυγές.
Πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ το 2015 μπορούσε να προτείνει συγκυβέρνηση στη Γεννηματά ή τον Θεοδωράκη, προτίμησε τον Πάνο Καμμένο δυο φορές. Τώρα δηλώνει ότι επουδενί θα συνεργαστεί με τη ΝΔ εάν το επιβάλει το εκλογικό αποτέλεσμα. Όψιμη αριστερή αιδημοσύνη μιας χαμένης αριστερής αγνότητας.
Όταν έχεις συγκυβερνήσει όχι απλώς με ένα δεξιό κόμμα, αλλά με ένα κόμμα και βαθύτατα συντηρητικό όπως οι ΑΝΕΛ του Πάνου, (που προσομοίαζε στη Δεξιά των 70s, αν όχι στην προχουντική), δεν πείθεις τον λαό για την «παρθενικότητα» της αριστερής σου τιμής. Πολύ περισσότερο όταν βουλευτές αυτού του κόμματος φώλιασαν στις τάξεις σου για να διασωθείτε κοινοβουλευτικά, και εσύ και αυτοί.
Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα λέει αυτά επειδή θέλει να καθιερωθεί ως ο δεύτερος πόλος της πολιτικής ζωής, το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ βρίσκεται παγιδευμένο σε μια στρατηγική παραζάλη, που καθιστά απορημένους τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του - δεν εννοούμε τους οπαδούς του 8%. Αυτών η πίστη στο κόμμα προσιδιάζει εκείνη των οπαδών του ΚΚΕ.
Η αρχή έγινε με τον Νίκο Ανδρουλάκη, που διακηρύσσει την πίστη του στις συνεργασίες αλλά δεν θα έκανε πρωθυπουργούς αυτούς που ο λαός θα είχε ψηφίσει για Πρωθυπουργούς, δηλαδή τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα! Την ίδια στιγμή δήλωνε ότι η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη. Πώς; Μετά υπονόησε ( ή έτσι εξελήφθη από όλους), ότι προαλείφεται ο ίδιος για Πρωθυπουργός επειδή θα έχει αυξήσει τα ποσοστά του έναντι των Μητσοτάκη και Τσίπρα που θα τα έχουν μειώσει, σε σχέση με τα ποσοστά των εκλογών του 2019!
Ο Κώστας Σκανδαλίδης (από τα 18 του ασάλευτος στα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ) δηλώνει στο ieidiseis.gr ότι «ο τόπος θα πρέπει να εξαντλήσει την δυνατότητα να εκλέξει κυβέρνηση από την πρώτη εκλογή». Πώς θα γίνει αυτό; Το… εξηγεί ο ίδιος τορπιλίζοντας την προηγούμενη θέση του: «Με τη συγκεκριμένη Νέα Δημοκρατία και τον αρχηγό της ιδιαίτερα όταν έχει ηγεμονική θέση δεν υπάρχει κανένα πεδίο συνεννόησης. Πολύ δε περισσότερο προγραμματικής σύγκλισης».
Αυτά λέει ο Σκανδαλίδης που η γνώμη του μετράει στο ΠΑΣΟΚ και εκφράζει άποψη της ηγεσίας. Ο Τσίπρας παράλληλα δηλώνει ότι δεν θα σχηματίσει «κυβέρνηση ηττημένων» (όχι ότι ο λόγος του είναι συμβόλαιο και δεν θα αποπειραθεί να το κάνει αν του βγαίνουν τα κουκιά, αλλά δεν του βγαίνουν).
Οπότε, εάν ο ένας το θεωρεί πράξη αριστερής καθοσίωσης να κάνει κυβέρνηση με τη ΝΔ, ο άλλος απαξιοί κυρίως με τον αρχηγό της «ιδιαίτερα όταν έχει ηγεμονική θέση», μόνοι τους προτρέπουν τον λαό να δώσει αυτοδυναμία στη ΝΔ για να αποφύγουμε τις «τσιριμόνιες» και να κυβερνηθεί ο τόπος σε δύσκολες εποχές. Ο Μητσοτάκης τους ευχαριστεί!
