Η κοινωνική συνείδηση επιτάσσει την ατομική ευθύνη - και έναντι του κινδύνου των άλλων. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, κυρίως από ενδιαφέρον για την προσωπική της υγεία, υπακούει στις κυβερνητικές εκκλήσεις ή εντολές. Ωστόσο πάντα υπάρχουν μικρές μειοψηφίες που αποκλίνουν από την συναινετική κοινή πορεία μιας κοινωνίας σε κρίσιμες ώρες μάχης.
Υπάρχει ας πούμε η μικρή πλειοψηφία των αδιάφορων, αυτών που νιώθουν άτρωτοι από άγνοια, και εκείνη των ασυνείδητων, που επειδή - νιώθουν ότι - δεν ανήκουν στους ευπαθείς, και αδιαφορούν εάν θα γίνουν φορείς μετάδοσης του ιού σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Η μειοψηφία των επαναπαυμένων εξορμητών του Σαββατοκύριακου, που ακροβολίζονται ανεύθυνα στις γωνιές της ηπειρωτικής χώρας ή των νησιών, είναι κινούμενη βόμβα. Πηγαίνουν εκεί που οι άνθρωποι είναι μεγαλύτερης ηλικίας, εκεί που οι υποδομές της υγείας είναι λειψές, εκεί που ένα Κέντρο Υγείας εξυπηρετεί συνήθεις τρέχουσες ανάγκες, και οι δυνατότητές του είναι μακράν των απαιτήσεων της νέας επιθετικής ασθένειας. Εκεί που η μεταφορά στα κεντρικά νοσοκομεία είναι δύσκολη, χρονοβόρα, και κοστοβόρα.
Η ατομική ελευθερία επιλογών και συμπεριφορών, ζωής, είναι αναφαίρετο κατοχυρωμένο δικαίωμα. Ομως παραφράζοντας την παλιά αρχή, η ελευθερία σταματά εκεί που αρχίζει ο κίνδυνος για την υγεία των άλλων.
Ετερη κατηγορία είναι οι ηλικιωμένοι των μεγάλων πόλεων. Η Πολιτεία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στους νέους, να μην κυκλοφορούν γατί μπορεί να μεταδώσουν την ασθένεια στους ηλικιωμένους, αλλά κάποιοι εξ αυτών κυκλοφορούν, επισκέπτονται καθημερινά τα σούπερ μάρκετ έστω και για να αγοράσουν ένα μόνο προϊόν (ουσιαστικά για βόλτα), και αράζουν σε παρέες στα παγκάκια.
Ηταν σουρεαλιστική η εικόνα δήμου Βορείου Ελλάδας, ο οποίος ξήλωσε τα παγκάκια από κεντρικό πάρκο για να αποτρέψει τους ηλικιωμένους να συγκεντρώνονται κατά παρέες, και αυτοί βρήκαν… τη λύση. Συγκεντρώνονται αμέριμνοι όπως πρώτα, και κάθονται… στα πεζούλια του πάρκου!
Κάτι παρόμοιο συνέβη και στη Μητρόπολη Φθιώτιδος. Ο ιερεύς προέτρεπε τις πολύ ηλικιωμένες να μην προσέλθουν στον εκκλησιασμό, κι αυτές απαντούσαν «δεν μας νοιάζει ας πεθάνουμε». Το μη χριστιανικό ότι θα έπαιρναν και άλλους στο λαιμό τους, δεν τις απασχολούσε!
Οι σπαρακτικές φωνές των Ελλήνων γιατρών από τα νοσοκομεία της βόρειας Ιταλίας που βιώνουν τον όλεθρο, και μέσω των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών μας εκλιπαρούν «μην κυκλοφορείτε, μείνετε σπίτι, η μόνη συμβουλή που μπορούμε να σας δώσουμε», μάλλον φαντάζουν γραφικές στα αυτιά των άνετων, δεν συγκινούν, δεν προβληματίζουν, δεν φρονηματίζουν.
Οι καιροί ου μενετοί. Η Πολιτεία πρέπει να γίνει πιο αυστηρή, για κάθε παράβαση την οποία οι επιφορτισμένοι ειδικοί θεωρούν ως επικίνδυνη. Στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει, υπεισέρχεται και ένα ιδιότυπο και θέμα… «ισοπολιτείας». Δεν μπορεί οι συνεπείς να υπακούν στις προτροπές της Πολιτείας, έστω και από προσωπικό φόβο, και να κλείνονται στα σπίτια τους, ενώ μια μειοψηφία να σηκώνει το δικό της αντικοινωνικό μπαϊράκι. Ή Πολιτεία πρέπει να μεριμνήσει να υπακούσουν όλοι. Τελεία!
Υπάρχουν βέβαια και οι - ελάχιστοι - θιασώτες της πολιτικής απείθειας. Οι μεν, παρότι βλέπουν το ολοκαύτωμα της Ιταλίας, εκφράζουν αντιρρήσεις γιατί «οσμίζονται» κάποιον κίνδυνο περιορισμού των ατομικών δικαιωμάτων, και επιφέρουν ως παράδειγμα τα μέτρα που ελήφθησαν μετά τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους. Δεν είναι απορριπτέες ελαφρά τη καρδία οι ενστάσεις τους.
Όμως η ζωή απέδειξε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τον δοκίμασε ο Μπόρις Τζόνσον -αυτός στο όνομα των «δικαιωμάτων» της οικονομίας και ανάπτυξης. Όταν όμως τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, και όταν η ειδική ομάδα ειδικών επιστημόνων του Imperial College προέβλεψε από 250.000 ως 500.000 νεκρούς, έντρομος ανέκρουσε πρύμναν και άρχισε τους περιορισμούς.
Μια παρένθεση: Ακόμη και την οικονομική λογική Τζόνσον να ακολουθήσουμε – την αποθέωση δηλαδή της οικονομίας έναντι της ζωής - η τωρινή σκληρή καραντίνα μπορεί να αντανακλάσει ως ευτυχές οικονομικό αποτέλεσμα το Καλοκαίρι, στην μεγάλη βιομηχανία μας, τον Τουρισμό. Ισπανία και Ιταλία είναι τουριστικές υπερδυνάμεις σε σχέση με η χώρα μας, με τριπλάσιο η πρώτη, διπλάσιο η δεύτερη, αριθμό τουριστών. Πιστεύει κανείς ότι φέτος θα βρεθούν πρόθυμοι αυτόχειρες να επιλέξουν ως τόπο διακοπών την Ιταλία και την Ισπανία; - κλείνει η παρένθεση.
Τέλος υπάρχουν και οι αντιρρησίες μιας προκατακλυσμιαίας Αριστεράς. Την ώρα της μάχης, όταν θα έπρεπε να είναι στα νοσοκομεία, 20 γιατροί παρατεταγμένοι πίσω από πανό και με υψωμένες γροθιές απαίτησαν διάφορα (ας πούμε λογικά αιτήματα). Όμως κατήργησαν εν τη πράξει την κυβερνητική εντολή για απαγόρευση συνάθροισης άνω των δέκα ατόμων, γεγονός που έκανε οικείο site και τους αντίστοιχους οπαδούς να «λιγώνονται» ότι… έστειλαν μήνυμα της αντίστασης στο κυβερνητικό μέτρο των δημοσίων συναθροίσεων άνω των 10 ατόμων! Ει δυνατόν…
Τέλος υπήρξαν και οι «Αγωνιστικές Κινητοποιήσεις Εκπαιδευτικών». Εξέδωσαν ανακοίνωση προβάλλοντας με… γενναία αγωνιστικότητα: «Καμιά παράταση σχολικού έτους, καμιά αναπλήρωση ύλης, κανένα μάθημα εξ αποστάσεως»!
Στην εποχή της προωθημένης πληροφορικής «κανένα μάθημα εξ αποστάσεως»! Και αυτοί δηλώνουν εκπαιδευτικοί που θα διδάξουν παιδιά που θα ζήσουν την 4η βιομηχανική επανάσταση!
Μάλλον για τρωγλοδύτες πρόκειται, που τους ξεβράζει η εποχή και δεν το καταλαβαίνουν. Κρίμα…
