Του Γιάννη Σιδέρη
Αν παραλλάσσαμε τη γνωστή ρήση του Ουγκώ «Τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της», θα λέγαμε τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στην αποδρομή μιας εξουσίας που έχει έρθει η ώρα της. Η κυβέρνηση βρίθει αποτυχιών μετά το «χατ-τρικ» των αναμετρήσεων του 2015.
Η ουσιαστικότερη των αποτυχιών που έχει υποστεί είναι η κονιορτοποίηση της αξιοπιστίας της. Αυτό π.χ. που ξεκίνησε υπό μορφή φήμης ότι έδωσε «το όνομα με αντάλλαγμα», ενισχύθηκε με την καταγγελία του πρώην βουλευτή των ΑΝΕΛ Δημήτρη Καμμένου, ότι κατά την συνεδρίαση της Κ.Ο. του κόμματος πείστηκαν συνάδελφοί του να μην ψηφίσουν τη πρόταση μομφής της ΝΔ, καθώς μπήκε στη ζυγαριά το θέμα του χρέους, των συντάξεων και του ΕΝΦΙΑ.
Η φήμη και η καταγγελία έγιναν πεποίθηση, μετά το δημοσίευμα του πρακτορείο Reuters, ότι ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας «ενδέχεται να ενίσχυσε τις πιθανότητες να πείσει τους πιστωτές να συμφωνήσουν στην ελάφρυνση του χρέους».
Τα ανωτέρω αποτελούν εμφατικές ψηφίδες στον διαβρωμένο θόλο της κυβερνητικής αξιοπιστίας. Με δεδομένο ότι στην ιδεολογική του θέαση η ονομασία των Σκοπίων από πάντα ήταν θέμα ήσσονος σημασίας (ως κατάλοιπο αλλοτινών εθνικιστικών καιρών και πολιτικώς ξεπερασμένων αντιλήψεων), εύκολα δέχεται ο πολίτης ότι θα ήταν επιρρεπής σε μια τέτοια ανίερη μεθόδευση.
Ο Νίκος Κοτζιάς απέρριψε την κατηγορία, λέγοντας «δεν δώσαμε τίποτα για να πάρουμε ανταλλάγματα» ενώ το Μέγαρο Μαξίμου διεμήνυσε πως «ζήτημα ανταλλαγμάτων στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν». Τα πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ότι οι συσσωρευμένες προσπάθειες παραθεσμικής ή αντιθεσμικής λειτουργίας ,της έχουν στερήσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και την πίστη των πολιτών.
Το πλέον ειρωνικό είναι ότι έχει αυτοεγκλωβιστεί. Εάν πετύχει μια καλή συμφωνία για το χρέος, αντί να το κεφαλαιοποιήσει ως επιτυχία, θα γίνει αλεξικέραυνο κατηγοριών ότι πούλησε την Μακεδονία με αντάλλαγμα το χρέος. Εάν η συμφωνία δεν είναι ικανοποιητική, θα εισπράξει την μήνιν ότι παρόλο που πούλησε τη Μακεδονία, οι δανειστές τη χρησιμοποίησαν για να πετύχουν τον στόχο τους και στην συνέχεια της επιφύλαξαν μοίραν στυμμένης λεμονόκουπας.
Σύμφωνοι είναι άδικο, στην περίπτωση που δεν έχει κάνει ένα τέτοιο ντηλ. Όμως την ατμόσφαιρα καχυποψίας που την τυλίγει, η ίδια τη δημιούργησε με τη μεγαλαυχία της, την παραπειστική ρητορική της, τις θηριώδεις υποσχέσεις της, τα ψεύδη της, την συνεχιζόμενη προσπάθεια απαξίωσης της αντιπολίτευσης, αλλά και των ίδιων των λαϊκών αντιδράσεων.
Χθες ας πούμε οι λαϊκές αντιδράσεις από την Κρήτη κατά της κας Κουντουρά, τη σκυτάλη πήραν τα Γιαννιτσά, όπου πολίτες αποδοκίμασαν τον υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή και τη βουλευτή Θεοδώρα Τζάκρη, ενώ ένταση σημειώθηκε και στον επόμενο σταθμό τους, στην Εδέσσα.
Κακώς μεν, αλλά οι αντιδράσεις των πολιτών δεν ελέγχονται, ιδιαίτερα όταν εσύ ως αντιπολίτευση τους έχεις διαπαιδαγωγήσει έτσι. Όταν γίνεσαι ο πρώτος διδάξας και προτρέπει το πλήθος «λιντζάρετε τον Πάχτα» - με όποιο νόημα και να ισχυρίζεσαι εκ των υστέρων ότι το εκστόμισες - υπάρχουν αρκετοί θερμοκέφαλοι, ή αρκετοί πραγματικά αγανακτισμένοι, που θα το υιοθετήσουν ως δέουσα - καθότι από σένα νομιμοποιημένη - συμπεριφορά.
Το πρόβλημα επιτείνεται όταν δεν έχεις επίγνωση των αιτιών της λαϊκής εριστικής συμπεριφοράς. Ο Σταύρος Κοντονής χαρακτήρισε τους διαμαρτυρόμενους ως «φασίστες και χιτλερικούς» που εξέφρασαν την αντίθεσή τους «με τραμπούκικο τρόπο».
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τις πλατείες των αγανακτισμένων που μιλούσε για γερμανοτσολιάδες. Το μόνο που άλλαξε είναι η ερμηνεία των αντιδράσεων. Τότε ήταν «έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας» προς τον Χατζηδάκη και τους υπόλοιπους που προπηλακίζονταν, τώρα έγινε «τραμπούκικος τρόπος συμπεριφοράς»!
Με την ίδια λογική, της ακροδεξιάς συμπεριφοράς (και με γαρνιτούρα από ΝΔ), αντιμετωπίζουν όλους όσους αντιτίθενται στην πολιτική τους για το Σκοπιανό. Δηλαδή το 75-80% του λαού! Και αντί να επιχειρήσουν να εξηγήσουν, (υποχρεούνται άλλωστε) αντεπιτίθεται με προσβλητικό τρόπο, μετατρέποντας και τον μετριοπαθή πατριώτη- πολίτη, σε αντίπαλό τους.
Με τέτοια κρίση αξιοπιστίας τα ευοίωνα μηνύματα που προσπαθούν να περάσουν ότι βγαίνουμε από το βραχνά των μνημονίων και επιστρέφουμε στην κανονικότητα (ακόμη και έτσι να ήταν, που δεν είναι), δεν ηχούν παρά ως κύμβαλα αλαλάζοντα. Θα έρθει καιρός που δεν θα την πιστεύουν ούτε οι δικοί της!
