Του Γιάννη Σιδέρη
Με το προεκλογικό αποτέλεσμα προεξοφλημένο από την κοινή γνώμη (αυτό δεν σημαίνει και σίγουρο), σε ένα νυσταλέο σκηνικό, οι πολιτικές μάχες γίνονται σκιαμαχίες επί δευτερευόντων θεμάτων που αναδεικνύονται σε πρωτεύοντα. Όπως ας πούμε για το ποιοι δικαιούνται το ειδικό επίδομα που αποσκοπεί στην αναστροφή των δεικτών υπογεννητικότητας (και που δεν είναι γενικό κοινωνικό επίδομα υπέρ φτωχών. Ο σκοπός θέσπισης καθορίζει τους αποδέκτες του), είτε για το ποιος φταίει για το ντιμπέιτ.
Φυσικά η ακύρωση του ντιμπέιτ ελαφρώς ευνοεί την κυβέρνηση, καθώς θα αποφύγει τα συγκεντρωτικά πυρά των αρχηγών της αντιπολίτευσης, αλλά επί της ουσίας η διαμάχη είναι περί όνου σκιάς. Κανένα ντιμπέιτ δεν μετέστρεψε την κοινή γνώμη και δεν καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα, αφότου καθιερώθηκαν εδώ και 23 χρόνια. Οι αρχηγοί προετοιμάζονται από τα επιτελεία τους στις απαντήσεις που θα δώσουν επί όλων των θεμάτων της επικαιρότητα. Ενίοτε κάποιοι υποβάλλοντα και σε εικονικά ντιμπέιτ.
Προς άρσιν της γενικής καχυποψίας επισημαίνουμε ότι δεν γνωρίζουν τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Απλώς γνωρίζουν ότι οι ερωτήσεις είναι οι αναμενόμενες, επί των θεμάτων του προγράμματός τους, και της τρέχουσας επικαιρότητας. Γι αυτό θεωρούμε αστείες, αν όχι εκ του πονηρού, τις αιτιάσεις ότι κάποιοι δημοσιογράφοι κωλύονται λόγω οποιαδήποτε οικογενειακής σχέσης.
Το πρόβλημα με τους δημοσιογράφους είναι άλλο, διαφορετικό και διαχρονικό. Πρόκειται περί μιας τυπικής διαδικασίας, έναν προφορικό «πίνακα ανακοινώσεων» εκ μέρους των αρχηγών, και όχι περί ενός δημοσιογραφικού γεγονότος. Το χειρότερο όμως και από αυτή την «σιδερωμένη» διαδικασία, ήταν ότι οι δημοσιογράφοι έπρεπε να είναι της αποδοχής των κομμάτων. Έχουν υπάρξει ατέλειωτες συζητήσεις στο παρελθόν μεταξύ κομμάτων και καναλιών, αλλά και οριζόντιες μεταξύ κομμάτων, για να βρεθούν πρόσωπα κοινής αποδοχής - επιβεβαιώνοντας την διαχρονική επικυριαρχία των κομμάτων επί της δημοσιογραφικής λειτουργίας (όλων των κομμάτων). Κάτι φυσικά που οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και οι Ενώσεις τους δεν θα διανοούντο σε Αγγλοσαξονικές χώρες.
Κάποιοι από παλιά αρθρογραφούσαν ότι οι δημοσιογράφοι έπρεπε να αρνηθούν να νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους αυτή την κομματοκρατία. Αλλά ήταν περιθωριακοί, δεν είχαν τη λάμψη που προσφέρει το γυαλί, και η γνώμη τους αφορούσε τους ίδιους και μερικούς αναγνώστες τους. Άλλωστε ακόμη τότε τα κόμματα είχαν τη λάμψη τους, δεν είχαν εισέλθει στο υπονομευμένο τοπίο της αμφισβήτησής τους, και η επικυριαρχία τους ήταν σχεδόν θεσμική!
Το αμήχανο ΚΙΝΑΛ
Αυτό το ληθαργικό προεκλογικό τοπίο, θα αναδευτεί μόνο την ημέρα των εκλογών και εφόσον γίνει κάτι απρόσμενο, όπως π.χ. αδυναμία της ΝΔ να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Τότε όλοι θα αφυπνιστούν, θα πάρουν φωτιά τα τόπια. Σε μια τέτοια περίπτωση (υποθετική με τα ως τώρα δεδομένα), προσλαμβάνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η στάση του ΚΙΝΑΛ, το οποίο εξακολουθεί επαμφοτερίζον.
Δεν αναφερόμαστε στην πανσπερμία δηλώσεων από διάφορα στελέχη όσον αφορά τα επί μέρους - αλλά όχι και αμελητέα - θέματα, όπως π.χ. η μετεκλογική διερεύνηση της σκευωρίας της Novartis, ή το πανεπιστημιακό «άσυλο». Το ΚΙΝΑΛ με το ανεπιτυχές άνοιγμα που έκανε σε χώρους και πρόσωπα, άνοιγμα αναντίστοιχο με την εκλογική συσσώρευση που απολαμβάνει, έχει χάσει και το ομοιογενές του πολιτικού του λόγου.
Το κυρίαρχο όπως θέμα που δημιουργεί προβληματισμό είναι η στάση του στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Χθες ο Γραμματέας Μ. Χριστοδουλάκης, εκφράζων την επίσημη άποψη, δήλωσε ότι «είναι σαφές ότι δεν τίθεται θέμα μετεκλογικής συνεργασίας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ωστόσο, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας της ΝΔ υπάρχουν κοινοβουλευτικές διαδικασίες για να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές εκ νέου και σε νέες περιπέτειες» και συμπλήρωσε: «θα δίνουμε ψήφο σε ό,τι έρχεται στη Βουλή και είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού».
Νομίζουμε ότι είναι μέθοδος εκλογικού αυτοχειριασμού. Μια τέτοια προοπτική συμπεριφοράς δίνει την αίσθηση ότι το πρώτο κόμμα θα είναι όμηρος ενός μικρότερου και θα εξαρτά την επιβίωσή της κυβέρνησης από τις ορέξεις του. Με αυτήν την λογική το ΚΙΝΑΛ είναι σα να δίνει σήμα προς τον ψηφοφόρο να ψηφίσει τη ΝΔ, για να αποφευχθούν οι παρενέργειες και να μην κινδυνέψει η χώρα να οδεύσει σε εκλογές με απλή αναλογική – οπότε κατά το κοινώς λεγόμενο, θα γίνει το γαία πυρί μειχθήτω!
Ίσως ήταν προς το εκλογικό συμφέρον του ΚΙΝΑΛ, να έχει εκ των προτέρων κάποιους άξονες στους οποίους θα δεσμεύει τη νέα κυβέρνηση προκειμένου να τύχει της στήριξής του. Έτσι ο ψηφοφόρος θα είχε μπροστά του έναν ευανάγνωστο οδικό χάρτη, γνωρίζοντας σε ποια στοιχεία θα δεσμεύσει το ΚΙΝΑΛ τη μελλοντική κυβέρνηση, και θα ήταν σίγουρος για την τύχη της ψήφου του.
Από την άλλη όντως θεωρούμε ότι όπως είπε ο κ. Χριστοδουλάκης, το ΚΙΝΑΛ θα είναι «μια υπεύθυνη αντιπολίτευση και όχι όπως η αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ που θα ξαναρχίσει να πετάει πέτρες άκριτα με ακραίο και ανεύθυνο λαϊκισμό».
Όμως πριν από αυτό, πρέπει να σχηματισθεί κυβέρνηση. Αυτό το ΚΙΝΑΛ δεν το εγγυάται, και αυτό είναι που αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του.
