Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν κομίζουμε γλαύκα ες Αθήνας:
Η ηθική της πολιτικής και των πολιτικών βρίσκονται σε απόσταση με την προσωπική ηθική του κάθε πολίτη ξεχωριστά. Λογικό και αναμενόμενο, νομοτελειακό θα λέγαμε, καθότι επιδίδονται σε - κατά το μάλλον ή ήττον - ψεύτικες υποσχέσεις. Απευθύνονται σε κοινωνικά σύνολα, δηλαδή σε εκατομμύρια κοινωνικές μονάδες, και προσπαθούν να συγκεράσουν προς μία συνισταμένη υποσχέσεων, τις ατομικές φιλοδοξίες, τα προσωπικά όνειρα και τις ψευδαισθήσεις, τις επαγγελματικές δυσκολίες και ταξικές ανάγκες και τις πολιτικές των ψηφοφόρων τους.
Όλα κατανοητά. Ωστόσο υπάρχει ένα - μη δυνάμενο να οριοθετηθεί αντικειμενικά - όριο, πέραν του οποίου το ψέμα του πολιτικού προς τον λαό γίνεται τόσο υπερβολικό, σε σημείο προσβλητικό.
Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του, είναι η εμβληματική μορφή του ανωτέρου ισχυρισμού.
Επισκέφθηκε χθες το υπουργείο Εργασίας. Τον υποδέχτηκε η ευειδής αρμόδια υπουργός και τον ησπάσθη συντροφικά - κοτζάμ υπουργό την έκανε. Είναι αυτή, που δίκην… ατρόμητης ΕΠΟΝίτισας, κατά την προεκλογική περίοδο του 15, διακήρυττε ότι «το δίκαιο το φτιάχνουν οι λαοί, δεν το φτιάχνουν οι τεχνοκράτες της τρόικας. Τόσο καιρό συνέβαινε αυτό γιατί είχαμε σκυμμένο το κεφάλι. Αν σηκώσουμε το κεφάλι αυτοί θα είναι που θα το σκύψουν»!
Πριν προλάβουν οι αιχμάλωτοι να σηκώσουν το κεφάλι, και αντιστοίχως να σκύψουν έντρομοι το δικό τους οι κατακτητές της τρόικα, η κα Αχτσιόγλου έγινε υπουργός. Με το που ανακοινώθηκε το όνομά της, το ίδιο βράδυ έσβησε όλα τα ηρωικά της ανακοινωθέντα από τον λογαριασμό της στα social media.
Ο κ. Τσίπρας από το υπουργείο Εργασίας προέβη σε ανακοινώσεις, κατά τις οποίες υποστήριξε ότι η πραγματική επιτυχία (της κυβέρνησής του) οδηγεί στην ανάκαμψη, είναι αισθητή στην καθημερινότητα των ανθρώπων, ενώ η αποκλιμάκωση της ανεργίας στο εξής θα είναι πάνω από 2,5% ετησίως.
Μα σαφώς είναι αισθητή στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Η Eurostat καταγράφει αρνητικό ρεκόρ ανεργίας των νέων κάτω των 25 ετών, σε ποσοστό 47%. Οι άνεργοι στους καταλόγους του ΟΑΕΔ αυξήθηκαν σε σχέση με τον «σαμαροβενιζελικό» Απρίλη του 14, από 828.299 σε 865.209 – αύξηση κατά 37 χιλ. Το ίδιο διάστημα πήραν των ομματιών τους πάνω από 80.000, εις αναζήτησιν εργασίας στο εξωτερικό (αν παρέμειναν και αυτοί θα μιλούσαμε για μεγαλύτερους αριθμούς). Παράλληλα τα στοιχεία της «Εργάνη» δείχνουν αύξηση της μερικής απασχόλησης στο 38,07% έναντι 34,13% το πρώτο εξάμηνο του 15.
Και όλα αυτά τη μέρα που η έρευνα της διαΝΕΟσις αποκαλύπτει ότι το 47% των ελλήνων από 18 ως 35 ετών, στηρίζεται οικονομικά από γονείς ή άλλους συγγενείς!
Έξοδος στις αγορές
Σε έναν αποσβολωμένο λαό (όχι ότι δεν τα ήθελε ο ίδιος ο λαός) έταζε, μεταξύ άλλων, ότι θα χτυπάει νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν. Δεν χρειαζόταν να είσαι καν οικονομολόγος για να εντοπίσεις το ευτράπελο της υπόσχεσης.
Πλέον βρήκε νέο προπαγανδιστικό αφήγημα, ασχέτως αν το ανέστειλε προσωρινά. Την έξοδο στις αγορές. Σε μια αριστοτεχνική επικοινωνιακή χειραγώγηση, η κυβέρνηση άφησε να αιωρείται όχι μόνο η πρόθεση αλλά και ο χρόνος που θα βγούμε. Τα ΜΜΕ αναγκαστικά ανταποκρίνονται, αφού αυτό αποτελεί είδηση, δημοσιεύουν ημερομηνίες, ασκούμενα σε πιθανολογήσεις και προβλέψεις. Έτσι έχει περάσει σε δευτερεύουσα διερεύνηση το τι σημαίνει να βγούμε στις αγορές και πόσο συμφέρει την εθνική οικονομία, ή κατά πόσο θα είναι αυτοχειριαστικό εγχείρημα, πριν τη λήξη του προγράμματος (Σημεία έχουν αναλυθεί και εδώ στο liberal). Προειδοποίησε επ'' αυτού και ο καθ'' ύλιν αρμόδιος, Διοικητής της ΤτΕ κ. Στουρνάρας. Αλλά κατά τον ΣΥΡΙΖΑ αυτός ανήκει στις δυνάμεις της τρόικας Εσωτερικού, γι αυτό και ο Γραμματέας του κόμματος Πάνος Ρήγας τον επανέφερε στην τάξη. (Η κυβέρνηση προφανώς καταδέχεται να ακούει μόνο στην τρόικα Εξωτερικού!).
Ωστόσο, η έξοδος στις αγορές - και «τσιμέντο να γίνει» - θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να παιανίζει επιτυχίες, με τη συνήθη αυτοδοξαστική του έπαρση. Θα ισχυρίζεται ότι ανέστρεψε την Οικονομία, την οδήγησε στο δρόμο της Ανάπτυξης, ότι το μέλλον ανοίγεται ρόδινο υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του πρωθυπουργού.
Ένα θα διαφεύγει από την κοινή γνώμη: Ότι ακολουθεί σε όλα το δρόμο του Σαμαρά, από την αντιμνημονιακότητα ως την έξοδο στις αγορές. Η διαφορά είναι ότι ο Σαμαράς, όταν κατανόησε το ατελέσφορο της αντιμνημονιακότητας, προσπάθησε σοβαρά - ομού μετά του Βενιζέλου - και έφερε κάποια αποτελέσματα. Οι νυν ούτε αποτελέσματα επιτυγχάνουν.
Ασκούνται απλώς σε ενθουσιώδεις διαβεβαιώσεις.
Επεξήγηση: Όταν αναφερόμαστε σε πολιτική ηθική, την διαχωρίζουμε από την προσωπική των πολιτικών προσώπων, όταν αυτή δεν άπτεται του λειτουργήματός τους. Αναφερόμαστε στη στοιχειώδη συνέπεια λόγων και έργων, ειλικρίνειας και ανάληψης ευθύνης, ενώπιον του λαού.
(φωτογραφία: SOOC)
