Του Γιάννη Σιδέρη
Τελικά το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης πολύ λογικά πήγε στον Αιθίοπα Αμπί Αχμέντ, για την συμβολή του στο τέλος στη σύγκρουσή με την Ερυθραία, μετά από 20 χρόνια εχθρότητας, θρήνου δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων σε δυο από τις πλέον φτωχές χώρες της Αφρικής. Η Ελλάδα δεν είχε καμιά πολεμική ατμόσφαιρα με τα Σκόπια, απλώς μια ασυμφωνία περί το όνομα. Ως εκ τούτου παρά το γεγονός ότι το Νόμπελ Ειρήνης έχει συνδεθεί με εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων, ήταν «ελλειποβαρής» η υποψηφιότητα Τσίπρα και Ζάεφ.
Σε κάθε περίπτωση ο Αλέξης έχασε ένα ακόμη… διάδημα στο οποίο ήλπιζε για την αναδόμηση του αρχηγικού του προφίλ, που χωρίς να αμφισβητείται, περιορίζεται ως προ τις εξουσίες του. Προχθές το βράδυ δέχτηκε συντριπτικό χτύπημα από τον Νίκο Βούτση, καθώς ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής παραδέχτηκε ότι έριξαν την κυβέρνηση Σαμαρά και ανέλαβαν την εξουσία όντας ανέτοιμοι. Το επιβεβαίωσε και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, λέγοντας ότι ο ίδιος τα επεσήμαινε και ο Τσίπρας τον έπαιρνε τηλέφωνο και του έλεγε «θα μας κάψεις».
Δεν ήταν κάτι που δεν ξέραμε όσοι παροικούμε την πολιτική Ιερουσαλήμ, ούτε κάτι που δεν διαπίστωσε εμπράκτως ο λαός. Ωστόσο η παραδοχή Βούτση δεν είναι μεταχρονολογημένη έκρηξη ειλικρίνειας ( οι παλιές καραβάνες έχουν αυτοέλεγχο σε αυτά). Ήταν μια βολή προειδοποίησης προς τον Αλέξη: Σπάει η «ομερτά», αποκαλύπτουμε ποιοι ήθελαν την συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, ποιοι έδωσαν το «οκ» στον Βαρουφάκη, ποιοι έγραψαν το αστείο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, ποιοι έκαναν κολεγιές «στη φωλιά του θηρίου» πέραν του Ατλαντικού. Όπερ, στην περίπτωση που θα επιχειρήσει να τους παραγκωνίσει, ο πόλεμος που θα αντιμετωπίσει θα φθείρει τον ίδιο.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ με το που έχασαν την εξουσία περιήλθαν σε κατάσταση δυστοπίας. Η υπόθεση Novartis θα είναι αποδομητική, καθώς από τις μαρτυρίες και τις καταθέσεις (ακόμη και ανεξαρτήτως καταδίκης Παπαγγελόπουλου), θα αναδυθεί ένα κλίμα παρασκηνιακών εκβιασμών, παραθεσμικών συμπεριφορών, κατάχρησης εξουσίας, ίντριγκας, που είναι δεδομένο ότι θα πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια στιγμή το κόμμα απομονώνεται οικειοθελώς σε αιχμιακά θέματα, όπως αυτό της ψήφου των αποδήμων, όταν οι υπόλοιποι αρχηγοί λίγο ή πολύ, εμφανίζονται συναινετικοί. Με δεδομένη τη διάθεση Μητσοτάκη να βρεθεί κοινός τόπος για αν ψηφίσουν οι απόδημοι, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να απομονωθεί (πχ η ένσταση του ΚΚΕ κατά της επιστολικής ψήφου και υπέρ αυτοπρόσωπης παρουσίας του αποδήμου ψηφοφόρου, δεν είναι αξεπέραστη τεχνικά).
Τα περί «να μην επιχειρηθεί η ανάμιξη της ομογένειας σε παιχνίδια μικροκομματικών σκοπιμοτήτων με στόχο την αλλοίωση των εκάστοτε πολιτικών συσχετισμών στο εσωτερικό της χώρας» που λέει ο Αλέξης, θα ακούγονται ως φιλολογικές προφάσεις εν αμαρτίαις, όταν οι υπόλοιποι αρχηγοί συναινέσουν.
Αυτή η πολιτική της απομόνωσης θα μπορούσε να αποβεί θετική, να αναδείξει τον ΣΥΡΙΖΑ ως την αντίπερα όχθη του πολιτικού συστήματος και πόλο συσπείρωσης, προ του 2015, όταν αυτός ανερχόταν ραγδαία στο πολιτικό προσκήνιο, παρουσίαζε πρόταση διακυβέρνησης (αυτή τέλος πάντων που παρουσίαζε), ήταν άφθαρτος, λαμπερός και ελπιδοφόρος.
Τώρα ηττημένος, κλεισμένος το καβούκι του, με έντονες διαμάχες στο εσωτερικό του σχετικά με τον πολιτικό προσανατολισμό του, και για το ποια από τις δύο κυρίαρχες τάσεις θα επικρατήσει (κομματικοί ή σύστημα Τσίπρα εμπλοτισμένο με νεοπροσύλητους πασόκους, ριζοσπαστική αριστερά ή «πασοκοποίηση»), και με την κυβέρνηση ακόμη να κυριαρχεί στις εντυπώσεις και τη λαϊκή αποδοχή, κινδυνεύει αντί να γίνει ο αντίπαλος πόλος, να συρρικνωθεί περαιτέρω.
Ιδιαίτερα αφ'ης στιγμής ο Μητσοτάκης καταλαμβάνει σταδιακά μεγάλο τμήμα του κεντρώου χώρου. Ο «νεοφιλελεύθερος» που τον λέει ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει επιδόματα τα Χριστούγεννα, ενώ στη Βουλή ο «ακροδεξιός» (πάλι κατά ΣΥΡΙΖΑ) μίλησε για «πολυπολιτισμική κοινωνία» και για προσφυγόπουλα που πρέπει να πάνε στα σχολεία και «αν είναι άριστοι μαθητές να σηκώσουν την σημαία» (η στήλη θεωρεί πως το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας έχει αποτύχει, αλλά δεν αφορά το παρόν κείμενο).
Οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιχαρακωθεί λέγοντας συνεχώς «όχι», και στηρίζοντας κάθε φορά τις κοινωνικές ομάδες που για δικούς τους λόγους λένε «όχι». Ε, δεν το λες αυτό και προφίλ κόμματος εξουσίας.
