Η πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ όπως και συνολικά των αριστερών κομμάτων είναι ότι ο επικεφαλής τους είναι primus inter pares, ο πρώτος μεταξύ ίσων, προκειμένου να διαφυλαχθεί ένας ιδιότυπος ριζοσπαστισμός που αποτελεί και τη βάση της λειτουργίας τους. Ο Αλέξης Τσίπρας το έζησε αλλά πλέον υπέκυψε στην κρυφή γοητεία των αρχηγικών κομμάτων. Εκεί που οι πρόεδροι εκλέγονται από τη βάση αποκτώντας μια δυναμική έστω και σε πρώτη φάση εσωκομματική. Για να φτάσει στο σημείο να αλλάξει το καταστατικό και να υιοθετήσει αυτό που το κόμμα του περιέπαιζε, ειδικά όταν ο Γιώργος Παπανδρέου κατέβαινε μόνος του σε μια εκλογή μάχη χωρίς αντίπαλο το 2004.
Οι κατά ΣΥΡΙΖΑ εσωκομματικές διαδικασίες (που δεν αφορούν τον λαό και την πλειοψηφία των πολιτών) αίφνης μετατράπηκαν σε «δημοκρατικές διαδικασίες» και το αποτέλεσμα μιας εσωκομματικής εκλογικής μάχης σε ανάδειξη της νέας πορείας προς την εξουσία. Επιλέγοντας μάλιστα να ταυτίσει την εκλογή της Κυριακής με την αποστολή ενός λογαριασμού στην Κυβέρνηση δημιούργησε και έναν φαντασιακό αντίπαλο σε μια μάχη στην οποία ο Αλέξης Τσίπρας τρέχει μόνος του αλλά κινδυνεύει να βγει δεύτερος χάνοντας από τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ.
Ο πήχης της σύγκρισης μπορεί να μπήκε στα συρτάρια μετά την καταγραφή που έγινε την προηγούμενη Κυριακή εν τούτοις η αλλαγή του καταστατικού και η εκλογή αρχηγού από μια βάση κομματική που δύναται να διευρυνθεί μέχρι την ώρα της… κάλπης ανέκυψε ως ανάγκη πολιτικής επιβίωσης για τον Αλέξη Τσίπρα, που διαπίστωσε και τους λόγους για τους οποίου ο Γιώργος Παπανδρέου είχε προχωρήσει σε αυτή την απόφαση.
Έχοντας όπως και ο Αλέξης Τσίπρας αναδειχθεί με… απ' ευθείας ανάθεση ουσιαστικά από τον προκάτοχό του ο Γιώργος Παπανδρέου μπήκε στη διαδικασία εκλογής από βάση και φίλους του κόμματος προκειμένου να αναβαπτιστεί στο εσωτερικό του κόμματος και να κλείσει τα στόματα όσων τον αμφισβητούσαν. Η απουσία αντιπάλου συνέβαλε στο να καθιερώσει τη θέση του σε ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ στο οποίο παρά την «κληρονομιά» του ονόματος που διέθετε δεν είχε μεγάλα ερείσματα.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανακάλυψε τους λόγους που το έκανε έστω και αργά. Ή καλύτερα την ώρα που συνέφερε τον ίδιο. Η πορεία του κόμματος υπό την ηγεσία του ξεπερνούσε τα όνειρα και των πιο φανατικών στελεχών του 4% που διέθετε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Έφτασε στο αποκορύφωμα αναλαμβάνοντας την εξουσία για την οποία όμως χρειάστηκε να συνεργαστεί με τον Πάνο Καμμένο. Και στις δύο εκλογικές αναμετρήσει του 2015 άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάφερε να πλησιάσει καν την αυτοδυναμία.
Η αλλαγή του καταστατικού προέκυψε ως μια ανάγκη πολιτικής επιβίωσης. Αφενός για να κατοχυρώσει την επόμενη των εκλογών, που έρχονται, ημέρα αφετέρου για να επιτύχει μια νίκη. Μια νίκη αναγκαία για τον ίδιο άσχετα αν αυτή θα είναι μια νίκη χωρίς κάποιον αντίπαλο και χωρίς κάποιο απτό πολιτικό αποτέλεσμα Η ανάγκη να σηκώσει την… γροθιά μετά από τρεις συνεχόμενες ήττες το 2019 αποτελεί για τον Αλέξη Τσίπρα και το προσωπικό του διακύβευμα ζήτημα πολιτικής επιβίωσης δεδομενου ότι ο κίνδυνος να υποστεί δύο ακόμη ήττες είναι κάτι περισσότερο από ορατός, σχεδόν βέβαιος.
Το… ευχάριστο αυτό διάλειμμα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από μια νέα κωλοτούμπα που ταιριάζει και στο αφήγημα περί σοσιαλδημοκρατίας το οποίο στήνεται από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση. Το κέντρο δείχνει να αποτελεί και για τον πρώην ριζοσπάστη και πρώην αντισυστημικό πρόεδρο έναν στόχο που αναδεικνύεται ισχυρότερος από τις συντροφικότητες και τους εκφραστές της ριζοσπαστικής αριστεράς τους οποίους επιχειρεί να θέσει στο περιθώριο δείχνοντάς τους «ποιος είναι ο αρχηγός». Και αυτό παρά το γεγονός πως ουδείς τον αμφισβήτησε ανοιχτά ποτέ και ουδείς δείχνει διατεθειμένος να ταχθεί απέναντί του σε μια εσωκομματική εκλογική μάχη όπως αυτή
Σε κάθε περίπτωση έχοντας ανακαλύψει την κρυφή γοητεία των αστικών κομμάτων και επιχειρώντας να περιθωριοποιήσει τον ριζοσπαστισμό που λειτουργεί ανασταλτικά στο δρόμο για τη σοσιαλδημοκρατία καλεί σε συμμετοχή σε μια «γιορτή της Δημοκρατίας» η οποία όμως ταυτίζεται με μια εκλογική διαδικασία στην οποία μετέχει ένας και μόνος υποψήφιος δείχνοντας πως το διακύβευμα αφορά αποκλειστικά και μόνο τον ίδιο.
Το ενδεχόμενο σύγκρισης όχι με την τελευταία εκλογή αρχηγού αυτή που έγινε στο ΚΙΝΑΛ και ανέδειξε τον Νίκο Ανδρουλάκη ως πρόεδρο αλλά με τη διαδικασία για το όνομα που έφερε πίσω το ΠΑΣΟΚ και τον πράσινο ήλιο, προβληματίζει τον ίδιο και την ηγετική του ομάδα σε βαθμό που δύσκολα μπορεί να συνειδητοποιήσει κάποιος.
Εξ και ο ίδιος έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως αντίπαλός του είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν.Δ και όχι το ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ και ο Νίκος Ανδρουλάκης...
