Του Γιάννη Σιδέρη
Η «Le Monde diplomatique» αναφερόμενη στις γαλλικές εκλογές της Κυριακής, περιγράφει την νέα εποχή στην οποία μπαίνει η Γαλλία, και ίσως η Ευρώπη, γράφοντας: «Εισερχόμαστε στην εποχή της πολιτικής όπου κυριαρχεί η φράση «είναι η πρώτη φορά που…» (κάτι μας θυμίζει).
Όντως είναι η πρώτη φορά που η ακροδεξιά υποψήφια Marine Le Pen, αναμένεται σίγουρα να μπει στον δεύτερο γύρο, ενώ διαγράφει εμφανή αστραφτερή τροχιά και το άστρο ενός άλλου αντισυστημικού, της Αριστεράς αυτός, που δεν αποκλείεται να κάνει την έκπληξη και να βρεθεί αντιμέτωπός της: Ο Jean-Luc Melenchon.
Ίσως ο πιο εύστοχος τίτλος για τον δεύτερο, ήταν της Washington post, η οποία αναφέρει πως το φάντασμα του Melenchon πλανιέται πάνω από την Ευρώπη - κατά παράφραση της σχετικής ρήσης του κομμουνιστικού μανιφέστου, για το φάντασμα του κομμουνισμού που πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη. Βέβαια το φάντασμα του κομμουνισμού πλανήθηκε πάνω από την μισή Ευρώπη, και όχι με τους επαναστατικούς όρους που ήλπιζε Μαρξ, αλλά το «φάντασμα» του Melenchon έχει κάποιες πιθανότητες να επισκιάσει (ή να φωτίσει, ανάλογα την οπτική) τον ουρανό της Γαλλίας, και κατ΄ επέκταση της Ευρώπης.
Ο αριστερός ηγέτης, υποψήφιος του κινήματος «Ανυπότακτη Γαλλία» σε συμμαχία με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, συγκεντρώνει αντισυστημικές ψήφους, προφανώς διαφορετικής λογικής από αυτές της Le Pen (όλοι πλέον οι ανατέλλοντες αστέρες στο ευρωπαϊκό στερέωμα, είναι αυτοί που συγκεντρώνουν τις αντισυστημικές ψήφους).
Ο «εγώ δεν είμαι Τσίπρας, για να διαπραγματεύομαι 17 ώρες με ανθρώπους που με προσβάλλουν» (βέβαια δεν λέει τι θα γινόταν στην Ελλάδα, και όχι στη Γαλλία, αν δεν διαπραγματευόταν ο Τσίπρας), έχει εντάξει ως προμετωπίδα του τη γαλλική περηφάνια: «Οι Γερμανοί δεν έχουν δει ποτέ απέναντί τους μια Γαλλία η οποία να τους λέει όχι» τονίζει, και φιλοδοξεί η χώρα του να αποτελέσει αντίβαρο στην γερμανική ηγεμονία στην Ε.Ε. Προτείνει εθνικοποίηση των μεγαλύτερων τραπεζών της Γαλλίας και επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης με την Ε.Ε. (εκείνο που δε λέει βέβαια είναι ότι η Γαλλία, ακριβώς επειδή είναι Γαλλία, δεν έχει μπει σε μνημόνιο εδώ και χρόνια, αν και δεν τηρεί τις προβλέψεις του Δημοσιονομικού Συμφώνου για το έλλειμμα).
Από την πλευρά της η Le Pen, ηγέτις του Εθνικού Μετώπου, προτείνει την έξοδο της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γλαφυρή είναι μια αποστροφή της κάποτε στους Financial Times: «Μας λένε ότι θα είναι καταστροφικό, ότι θα βρέξει βατράχια, ότι ο Σηκουάνας θα γίνει ποτάμι αίματος, είναι η Αποκάλυψη, όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν πολλά προβλήματα».
Ασχέτως τι ισχυρίζεται, σε μια τέτοια περίπτωση (μικρής αλλά όχι ανύπαρκτης πιθανότητας, καθώς οι αναποφάσιστοι κυμαίνονται στο 30%),κατά την οποία θα βρεθούν οι Melenchon και Le Pen στο δεύτερο γύρο, θα αρχίσουν να καταρρέουν βεβαιότητες δεκαετιών στην Ευρώπη, έτσι ώστε θα καταστήσουν τις γαλλικές εκλογές σημαντικότερες και από αυτές της Γερμανίας το Φθινόπωρο.
Στις γερμανικές εκλογές, ούτως ή άλλως, αντιμάχονται συστημικές δυνάμεις, κόμματα και αρχηγοί εγνωσμένων προσεγγίσεων και οριζόντων, που στοχεύουν να διαφοροποιήσουν ελαφρώς και χωρίς μέγιστες αναταράξεις την πορεία της Ε.Ε.. Στις γαλλικές, εάν επικρατήσει κάποιος από τους δύο προαναφερθέντες, οι κλυδωνισμοί πρέπει να θεωρούνται δεδομένοι, θα ξεπερνούν την επικράτεια της Γαλλικής Δημοκρατίας, και οι σεισμικές τους δονήσεις θα εξαπλωθούν, ως πολιτικό και κοινωνικό κύμα, σε όλη την έκταση της Ε.Ε. Οι λαοί τους ψηφίζουν για να εκδικηθούν τους υπάρχοντες (χωρίς όμως να είναι ευανάγνωστες οι αιτίες της ψήφου, καθώς η ερμηνεία διαθλάται μέσα από την πολιτική οπτική των αναλυτών).
Ένα επιπρόσθετο ενδιαφέρον ερώτημα θέτει και η Ισπανική El Pais: Διερωτάται τι θα ψηφίσουν οι μουσουλμάνοι στις γαλλικές εκλογές. Η εφημερίδα σε αφιέρωμά της καταλήγει στο συμπέρασμα πως, παρότι δεν εντοπίζεται ενιαία πρόθεση ψήφου, η απόφασή τους θα αμφιταλαντευτεί μεταξύ της αποχής και της ψήφους υπέρ της Αριστεράς.
Όπως γράφει η εφημερίδα, υπάρχει μια μεταβλητή στην πρόθεση ψήφου, που από μόνη της ενδέχεται να αποδειχθεί αποφασιστικής σημασίας για το αποτέλεσμα. Και τούτο οφείλεται στην πρόθεση να μετατραπούν οι μουσουλμάνοι σε εθνικό πρόβλημα για την καθημερινότητα της Γαλλίας. Η μόνη παραχώρηση που μπορεί να δεχθεί η Le Pen στην αντιμεταναστευτική της πολιτική, αφορά μόνο τους «χαρκις», τους αλγερινούς στρατιώτες που πολέμησαν στο πλευρό των Γάλλων, κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας στην πρώην γαλλική αποικία, ενώ ο Melenchon αναμένεται λογικά, να προσελκύσει τους περισσότερους μουσουλμάνους ψηφοφόρους (ως άμυνα απέναντι στη Le Pen).
Έτσι αυτό το «πρώτη φορά» των γαλλικών εκλογών - υπό τις ανωτέρω προϋποθέσεις, συμπεριλαμβανομένου και του Brexit - θα μπορούσε να είναι η τελευταία φορά της Ευρώπης όπως την ξέραμε.
