Του Τάσου Ευαγγελίου
Μια ακόμη μεγάλη «επένδυση» του Αλέξη Τσίπρα και του στενού του επιτελείου αποδεικνύεται φούσκα. Το άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά απέτυχε αποδεδειγμένα, παρά το υψηλό «κόστος» σε εργατοώρες που δαπανήθηκαν, άρθρα και αναλύσεις που δημοσιοποιήθηκαν, ημερίδες και συγκεντρώσεις. Ακόμη και εφημερίδα εκδόθηκε για την επίτευξη του στόχου της «προοδευτικής συμμαχίας με δυνάμεις», που είχε ως βασικό σκοπό την αφαίμαξη του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ.
Η προσάρτηση στελεχών που θα είχαν τη δυνατότητα να αναδείξουν την κατάληψη του χώρου της κεντροαριστεράς στέφθηκε με παταγώδη αποτυχία. Το ΠΑΣΟΚ, ως ΚΙΝΑΛ πλέον, ανθίσταται και προσωπικότητες του χώρου που θα μπορούσαν να δώσουν το στίγμα που ο Αλέξης Τσίπρας αναζητεί του γύρισαν την πλάτη.
Ταυτόχρονα όμως γύρισαν την πλάτη και προσωπικότητες της ανανεωτικής αριστεράς που αρνούνται να παίξουν το ρόλο της βιτρίνας σε ένα κόμμα που δεν διαθέτει ερείσματα στο χώρο που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί έστω και μέσω του παλαιού 4% ή των 53+, οι οποίοι αποτελούν το «άλλοθι» του Αλέξη Τσίπρα. Την αποκαλούμενη «φωνή της συνείδησης» που ουδεις λαμβάνει υπόψη αλλά επιθυμεί να υπάρχει για να ακούγεται προς τους «αδαείς» παραδοσιακούς υποστηρικτές.
Ο θόρυβος γύρω από το άνοιγμα στην κεντροαριστερά δεν είναι σημερινός. Από την αρχή, παράλληλα με τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο, επελέγη η λύση των ορφανών του Γιώργου Παπανδρέου, που πλέον αποτελούν και τη μοναδική πηγή άντλησης προσώπων για να διατηρείται το πρόσχημα της διεύρυνσης.
Μωραΐτης και Τόλκας είναι η τελευταία μεταγραφή από την μικρή δεξαμενή του πρώην πρωθυπουργού. Δύο πρόσωπα που στο χώρο της κεντροαριστεράς δεν εκπροσωπούν τίποτα και συντάχθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνοντας υπουργικές θέσεις, προκαλώντας και τις ανάλογες αντιδράσεις.
Τα πρώτα στελέχη του Γιώργου Παπανδρέου, που εντάχθηκαν στο σύστημα ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο… γνωστά. Νίκος Κοτζιάς και Γιάνης Βαρουφάκης, τα assets του Αλέξη Τσίπρα, διετέλεσαν στενοί συνεργάτες του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ και νυν προέδρου ΚΙΔΗΣΟ, άσχετα αν τελικά μετατράπηκαν σε βαρίδια για τον πρωθυπουργό που τα επέλεξε.
Σε κάθε περίπτωση και αυτή η επένδυση δεν βγαίνει στον Αλέξη Τσιπρα. Μήνες ολόκληρους, συγκεντρώσεις στις όποιες περιφέρονται οι Γιάννης Ραγκούσης (επίσης ορφανό του Γ. Παπανδρέου που αναγκάστηκε να συμμετάσχει στην επάρατη κυβέρνηση Παπαδήμου κατά τα λεγόμενα του ίδιου) Νίκος Μπίστης και ορισμένοι άλλοι ελάχιστοι, δαπανήθηκαν χωρίς κανένα κέρδος.
Αντιθέτως προέκυψε γκρίνια εσωκομματική. Και αναμενόμενη αφού ξαφνικά, όπως έγραψε και η Αυγή το μόνο που κατέστη εφικτό είναι η αύξηση της δύναμης κάποιων ΠΑΣΟΚΟγενών στην κυβέρνηση. Και μάλιστα προσώπων που ουσιαστικά δεν εκπροσωπούν τίποτα απολύτως στο χώρο.
Το χειρότερο για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένα στο Μαξίμου είναι πως οι του ΠΑΣΟΚ ανθίστανται. Αντιδρούν και αρνούνται ακόμη και να μπουν στη συναλλαγή και την ανταλλαγή «δηλώσεων στήριξης» με καρέκλες. Αρνούνται να γίνουν… τριμηνίτες υπάλληλοι στο κόμμα που επιχειρεί με κάθε τρόπο να διεμβολίσει τον δικό τους χώρο.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε λάβει κάποιες διαβεβαιώσεις από πρόσωπα με έρεισμα στο χώρο που επιδιώκει να καταλάβει όταν ξεκίνησε τη στροφή στη σοσιαλδημοκρατία. Και αν αυτά τα πρόσωπα βλέποντας όσα γίνονται, διαπιστώνοντας πως το θέμα δεν είναι ιδεολογικό αλλά συνδεδεμένο με την προσπάθεια παράτασης παραμονής στην εξουσία, γύρισαν την πλάτη.
Διότι στην περίπτωση αυτή δεν πρόκειται απλά για μια ακόμη φούσκα που έσκασε όπως όλες οι υπόλοιπες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για μια δεινή και μάλιστα και προσωπική ήττα του Αλέξη Τσίπρα…
