Έκπληξη έδειξαν αρκετοί με την απόφαση του Αλέξη για παραμονή του Παύλου Πολάκη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι βεβαίως δικαιωμένοι και με χαιρέκακη διάθεση υπενθύμιζαν την απομάκρυνσή τους από την εκλογική επιρροή της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Άλλοι, ειλικρινείς κεντροαριστεροί, που δεν αποστρέφονται τόσο τον Μητσοτάκη ως πρόσωπο αλλά τη ΝΔ ως κόμμα, εξέφραζαν με δυσάρεστη έκπληξη την απογοήτευσή τους. Αποθαρρυμένοι θεωρούν ότι καίγεται η ελπίδα τους για συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΣΟΚ, με σκοπό την «προοδευτική διακυβέρνηση».
Είχαν ενθαρρυνθεί από τα τελευταία σήματα που εξέπεμπε ο Αλέξης. Τα θεωρούσαν στροφή ωριμότητας στον χώρο της μετριοπαθούς σοσιαλδημοκρατίας. Κυρίως από την μειλίχια στάση που κράτησε τις πρώτες ημέρες του φρικτού δυστυχήματος, και την υποσχόμενη αποπομπή Πολάκη.
Στο πρώτο βέβαια, επειδή δεν εντρυφούν στα κοινωνικά δίκτυα, δεν γνώριζαν ότι την συριζαϊκή τοξικότητα για τον «Μητσοτάκη-δολοφόνο» την εξέμεσαν τα τρολ του. Οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να το «παίζει» σε διπλό ταμπλό: Μετριοπαθής στον δημόσιο χώρο και επιθετικός στα κοινωνικά δίκτυα, με το εντεταλμένο «εκστρατευτικό σώμα».
Παράξενη η προσμονή τους, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ από την σύνθεση του ακροατηρίου του δεν μπορεί να ενταχθεί στην μετριοπαθή σοσιαλδημοκρατία. Ακόμη και όταν προσποιείται τέτοιες συμπεριφορές ο Αλέξης, δεν συμφωνεί το δικό του ακροατήριο. Το εκλαμβάνει ως προδοσία ή έστω πολιτική πλαδαρότητα.
Το μείγμα που συνθέτει το εκλογικό του ακροατήριο δεν συνάδει με σοσιαλδημοκρατικές συντεταγμένες. Εκπορεύεται από διαφορετικές πηγές, κάποτε ακόμη και αλληλομισούμενες, που όμως συντείνουν στον αντιμητσοτακισμό. Όπως ας πούμε οι αυριανιστές, που κάποτε αποθέωναν την Αυριανή όταν έγραφε για… τα κότερα που είχε ο Φλωράκης και αποκαλούσε τον Λεωνίδα Κύρκο ως «Κύρκενα».
Αυτοί, αντιδεξιοί και αντικομμουνιστές από παράδοση, συμμαχούν και παρατάσσονται παρά τω πλευρώ πούρων κομμουνιστογενών, αρκετοί των οποίων φέρουν ακόμη το βάρος των οικογενειακών ιστοριών τους, της περιόδου του εμφυλίου και της μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Είναι μη κατανοητό αλλά ακόμη φέρουν ως τραύμα τόσο την ήττα του εμφυλίου, όσο και την ήττα του 2019. Ως αριστεροί ζούσαν επί δεκαετίες με το όνειρο να ανέβει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί μόνο η Αριστερά αγαπά τον λαό. Και είδαν σοκαρισμένοι αυτός ο λαός να αποπέμπει την αριστερή κυβέρνησή τους, σχεδόν σε μια θητεία της.
Εξ ου και για το καταστροφικό γεγονός της ήττας του 19, δεν μπορεί να φταίει η φιλολαϊκή κυβέρνηση τη Αριστεράς (που αποδείχτηκε τόσο ανίκανη). Φταίνε αλλότριοι παράγοντες. Όπως ας πούμε το μεγάλο κεφάλαιο και το πυρηνικό του όπλο, τα ΜΜΕ.
Αυτός ο κόσμος αριστερών και αυριανιστών, πλαισιωμένος και από μικρές αριθμητικά αλλά μάχιμες, και εξ αυτού θορυβώδεις, ομάδες (αριστερίστικες, αντικρατικές, διεθνιστικές, αλληλέγγυες, αντισυστημικές), δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε σοσιαλδημοκρατία.
Η τραγωδία των Τεμπών επέφερε κάποιες σεισμικές δονήσεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Πανελλήνιο κύμα οργής που κατέφυγε εν μέρει στον γκρίζο χώρο της αδιευκρίνιστης ψήφου, και αντισυστημισμός που βρήκε ευκαιρία να εκδηλωθεί εκκωφαντικά, με τροφοδότηση όχι μόνο του Βαρουφάκη, αλλά και άλλων ακραίων σχημάτων. Δεν ήταν μεγάλο το ποσοστό, αλλά ήταν κρίσιμο μέγεθος.
Οι δημοσκοπήσεις, που ο ΣΥΡΙΖΑ δήθεν δεν εμπιστεύεται, έκρουσαν κώδωνα του κινδύνου για επερχόμενη μείωση ποσοστών σε μια «ευνοϊκή» συγκυρία για το κόμμα. Για να αποκοπεί η περαιτέρω διαρροή αποφασίστηκε η μη εκπαραθύρωση Πολάκη, καθότι ταμιευτήρας της αντισυστημικής ψήφου.
Προβλέπεται στο εξής να έχουμε έναν Τσίπρα με το προσωπείο του μετριοπαθούς, , προσηνούς και μειλίχιου, και έναν Πολάκη έξαλλο που θα ξεφαντώνει υβρίζοντας, για να προσελκύσει τους αφιονισμένους. Ήδη το έκανε από τη πρώτη ημέρα της απόφασης παραμονής του. Παίρνοντας τα πάνω του, ξαναεπιτέθηκε στους δημοσιογράφους.
Επαναλαμβάνοντας εαυτόν από το χθεσινό μας άρθρο, υπενθυμίζουμε ότι οι δημοσιογράφοι έχουν εργοδότες: Τους καναλάρχες και τους εκδότες. Αν υποτεθεί ότι είναι καθοδηγούμενοι, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο... ντελικανής του δεν στρέφονται κατά των καθοδηγούντων αυτούς; Γιατί δεν τολμούν να αναφέρουν τα ονόματα των αφεντικών των δημοσιογράφων και επιτίθενται στα «εκτελεστικά» τους όργανα;
Θα περιμέναμε και μια απάντηση από την ΕΣΗΕΑ, για την ανοχή της στην υβριστική επιθετικότητα Πολάκη. Αλλά μάλλον θα περιμένουμε πολύ.
