«Και ιδού σεισμός εγένετο μέγας» κατά την ευαγγελική ρήση, αλλά δεν οφείλεται σε… αγγέλου κατάβασιν αλλά σε λαού εντολήν. Αναμενόμενη η κυριαρχία της ΝΔ, καθώς οι κάλπες έχουν μνήμη, γιατί έχει ο λαός μνήμη.
Πέραν της αναμενόμενης κυριαρχίας της ΝΔ, που εξήλθε αλώβητη μετά από μια τετραετία όπου αντιμετώπισε πρωτόγνωρες κρίσεις: Από την εισβολή στον Έβρο ως την πανδημία, και καπάκι την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, με το πρωτοφανές ενεργειακό πρόβλημα που έφερε και πρόβλημα ακρίβειας για όλη την Ευρώπη.
Στο μέτρο που εμπεδώνεται η κανονικότητα, ο λαός θα είναι πιο απαιτητικός και αυστηρός προς την κυβέρνηση. Οι κρίσεις που προαναφέραμε αποτέλεσαν και άλλοθι για τις όποιες αστοχίες και αποτυχίες της. Αλλά και εκ μέρους του λαού χαλάρωσε συνειδητά την οξύτητα της κριτικής του.
Όμως η κανονικότητα έχει και τα αρνητικά της. Κλείνει το πουγκί των επιδομάτων που αφειδώλευτα άνοιξε παρέχοντας περί τα 50 δισ. στον λαό, και στα οποία εν πολλοίς οφείλει τον θρίαμβό της.
Στην αντίπερα όχθη ο μεγάλος ηττημένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, και δευτερευόντως το ΠΑΣΟΚ, παρά την αύξηση των ποσοστών του. Ήλπιζε σε συνθήκες που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυμαινόταν στο 30% να λάμβανε 12% που το μετέφραζε σε ισχυρή εντολή. Πλησίασε το 12% σε συνθήκες όμως κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν θα πρέπει να πλέει σε πελάγη ευτυχίας, ενώ ο Ανδρουλάκης θα πρέπει να κατανοήσει – αν έχει την ωριμότητα – τα λάθη του. Αρχηγός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος δήλωνε ότι αν ο Μητσοτάκης έβγαζε 149 βουλευτές ο ίδιος δεν θα συνεργαζόταν. Και την ίδια στιγμή κατηγορούσε τον Μητσοτάκη γιατί θα πήγαινε σε τρίτες εκλογές.
Και ου μόνον, αλλά μιλούσε σαν εκπρόσωπος αντισυστημικού γκρουπούσκουλου. Δήλωνε ότι είναι προτιμότερη η ακυβερνησία από την παντοδυναμία Μητσοτάκη. Ας αναρωτηθεί πόσους νουνεχείς κεντροαριστερούς έδιωξε.
Πάντως, ήταν άδικη αν όχι αήθης η προσπάθεια φίλιων στον ΣΥΡΙΖΑ δημοσιογράφων στα τηλεπαράθυρα, να πιέσουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να πουν αν θα γίνουν ομοούσιο κόμμα με τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή τάχα είναι ομοειδή και απευθύνονται στο ίδιο κοινό.
Δεν είναι ίδιο κοινό γιατί δεν υπάρχει ένα κοινό. Υπάρχουν πολλά κοινά με ταξικές, οικονομικές, εθιμικές, γεωγραφικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες. Ποτέ το ΠΑΣΟΚ, και στην πιο μεγάλη πίεση που δέχτηκε, δεν εξέπεμψε την εχθροπάθεια, τον εκτσογλανισμό, τον μηδενισμό, τον τραμπουκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε δεν τα θεωρούμε ομοειδή κόμματα, παρότι ακόμη και στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι το νομίζουν.
Και ερχόμαστε στον μεγάλο ηττημένο, τον ΣΥΡΙΖΑ. Το 17,85 είναι το όριο του λυκόφωτος, και σηματοδοτεί την πορεία περαιτέρω φθοράς. Μέσα σε ένα μήνα, έχασε κοντά στο 3% παρόλο που άλλαξε τα πρόσωπα που τον εκπροσωπούσαν στα ΜΜΕ. Έβαλε «πιο σοβαρούς» που δεν θα έκαναν τα κατρουγκάλεια λάθη ή δεν θα πόλωναν τον λαό.
Απέτυχαν και αυτά. Αποδείχτηκε ότι το πρόβλημα, δεν ήταν τα πρόσωπα αλλά ο δομικός λόγος του κόμματος, η αλλοπρόσαλλη ιδεολογία του, η λανθασμένη κατανόηση της πραγματικότητας, η απόκλιση από τις πεποιθήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τελειώσει ως κόμμα εξουσίας, τουλάχιστον για την επόμενη τετραετία. Του έχει απομείνει ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό. Αλλά δεν έχει ενιαία ιδεολογική συνέχεια. Μέσα σε αυτό εντοπίζονται από ακραίοι δικαιωματιστές και αλλοπρόσαλλοι εχθροί των συνόρων μέχρι και αφασικούς αντιδεξιούς αυριανιστές του παλιού ΠΑΣΟΚ. Οι νουνεχείς κεντροαριστεροί του λείπουν και θα αργήσουν να γυρίσουν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα στελέχη του στα τηλεπαράθυρα τη χθεσινή βραδιά της συντριβής δεν έκαναν καμία αυτοκριτική. Πάλι υπεξέφευγαν και μετέθεταν το πρόβλημα στην ύπαρξη των τριών ακροδεξιών κομμάτων που εισήλθαν στη Βουλή. Και για την είσοδό τους έφταιξε η κυβέρνηση! Το ακούσαμε και αυτό! Αποτελούσαν την προσωποποίηση της φυγομαχίας και της απέκδυσης ευθυνών.
Σαφώς υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι η είσοδος στη Βουλή του Βελόπουλου, τον οποίο ήδη γνωρίζουμε από την προηγούμενη τετραετία και δεν θα λέγαμε ότι αποτελεί αντισυστημικό κίνδυνο. Την ΝΙΚΗ δεν γνωρίζουμε και θα κριθεί.
Ωστόσο, η είσοδος των Σπαρτιατών, που είναι η κεκαλυμμένη ΧΑ, αποδεικνύει και την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος, αλλά και της «μαχόμενης πρωτοπορίας του», των συνταγματολόγων. Δεν είχαν κατανοήσει ότι όποια μέτρα και να πάρεις εναντίον ενός κόμματος - στο μέτρο που τα κόμματα είναι φορείς ιδεών - δεν το πλήττεις.
Το αντιμετωπίζεις αντιμετωπίζοντας τις ιδέες του, αποδομώντας το πολιτικά. Εάν υπάρχει κοινωνική αντιστοίχιση με τις ιδέες του, όσα διοικητικά μέτρα και να λάβεις, θα βρει τρόπο να εκφραστεί.
