Του Βασίλη Γεώργα
Με διαφορά ενός κλικ της φωτογραφικής μηχανής, είχαμε χθες δύο εντελώς διαφορετικά ενσταντανέ που ήρθαν να προστεθούν στα αναρίθμητα τεκμήρια της διαταραχής μιας χρεοκοπημένης χώρας η οποία δεν ξέρει ακόμη μετά από δέκα χρόνια κρίσης, που πατά και που πηγαίνει.
Στο κέντρο της Αθήνας μια χούφτα συνδικαλιστές ασκούσαν το συνταγματικό τους δικαίωμα στην απεργία. Ήταν η δεύτερη «γενική» απεργία μέσα σε μια εβδομάδα και μετά τις εκλογές του Ιουλίου, που προκάλεσε παράλυση στο δημόσιο και τις επιχειρήσεις, με αιτήματα τα οποία φτάνουν στα αυτιά των σημερινών εργαζομένων και ανέργων, σαν τα παραμύθια που μας λένε ακόμη οι γιαγιάδες μπροστά στο τζάκι.
Την ίδια ώρα, περίπου 200 χιλιόμετρα μακριά από τον αγωνιστικό στίβο της οδού Σταδίου, στα Άσπρα Σπίτια της Βοιωτίας όπου βρίσκεται εγκατεστημένο το βιομηχανικό συγκρότημα του ομίλου Μυτιληναίου με χιλιάδες εργαζόμενους, γίνονταν η θεμελίωση μιας νέας μεγάλης επένδυσης 300 εκατ. ευρώ για την κατασκευή ενός ακόμη εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Εκεί τα συνδικάτα δεν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις αλλά στη γιορτή για τα εγκαίνια μιας νέας επένδυσης που θα ανοίξει δουλειές και θα συνεισφέρει στην οικονομία.
Την προηγούμενη της χθεσινής απεργίας είχαν εγκριθεί άλλα επενδυτικά σχέδια 800 εκατ. ευρώ, είχαμε επίσης πληροφορηθεί πως το οικονομικό κλίμα κινείται τα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων έντεκα χρόνων καθώς η αισιοδοξία έχει αρχίσει δειλά να ανακάμπτει, ενώ αύριο θα έχουμε τις προσφορές δύο κολοσσών για το καζίνο στο Ελληνικό.
Αυτές οι εικόνες με τις «δύο Ελλάδες», τη μία της προσπάθειας για ανάπτυξη και οικονομική ευημερία, και την άλλη της αντίστασης σε κάθε σχέδιο για ανασυγκρότηση, είναι πέρα για πέρα συγκλονιστικές.
Είναι, όμως, και απόλυτα ενδεικτικές για το τι θα μπορούσε να περιμένει την νέα κυβέρνηση αλλά κυρίως εμάς τους πολίτες από εδώ και πέρα, αν αποδειχθεί πράγματι ότι κάποιοι έχουν αποφασίσει να τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια μας σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία.
Το κύριο σύνθημα των συνδικάτων που διοργάνωσαν τις δύο πανελλαδικές απεργίες, ήταν η αντίθεση στο λεγόμενο «αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο». Αυτό από μόνο του λέει πολλά για τον τρόπο που οργανωμένες παρατάξεις με απαρχαιωμένες αντιλήψεις και στενά συμφέροντα σκοπεύουν να αναμετρηθούν με τις δυνάμεις που επιχειρούν να αλλάξουν τα πράγματα προς ένα καλύτερο μέλλον.
Είναι προφανές πια πως από εδώ και πέρα τα συνδικάτα -όχι οι εργαζόμενοι ή οι άνεργοι- τα κόμματα-απολιθώματα και ένα ισχυρό τμήμα του επιχειρηματικού κατεστημένου της χώρας, θα βρεθούν απέναντι σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε επιχειρήσει να εξορθολογίσει το κράτος και να αλλάξει το status quo ενός από καιρού χρεοκοπημένου συστήματος το οποίο εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να σιτίζεται από τον δημόσιο κορβανά και να παράγει πολιτική.
Οι απεργίες, που κατά την περίοδο διακυβέρνησης των ριζοσπαστών του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ ήταν ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο, επιστρέφουν ξανά στο προσκήνιο, έχοντας ενδυθεί ξανά τον μανδύα των κοινωνικών αγώνων στο όνομα της αντίστασης κατά των «νεοφιλελεύθερων» πολιτικών.
Έχει διαπιστωθεί πως οι περισσότερες κυβερνήσεις, όσο καλές προθέσεις ή σχέδια και αν έχουν, στο τέλος αναγκάζονται να υποκύψουν μπροστά στο πολιτικό κόστος και διστάζουν να συγκρουστούν μέχρι τέλους με τέτοια συμφέροντα.
Αν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι, είναι ότι στο τέλος της ημέρας το βήμα μπροστά αυτή τη φορά δεν θα το κάνουν οι πολιτικοί. Θα το κάνουν οι επιχειρηματίες και οι πολίτες που θα αντιληφθούν πως τα περιθώρια να αλλάξει ρότα το καράβι της χώρας έχουν στενέψει δραματικά και αν δεν δράσουν τώρα, οι επόμενες συμπληγάδες θα το συνθλίψουν.
