Του Γιάννη Σιδέρη
Στο Μέγαρο Μαξίμου… μαδούν την μαργαρίτα για τον χρόνο των εκλογών. Υπάρχουν αρκετοί που εξακολουθούν να «γαργαλάνε», κατά την έκφρασή του, τον Πρωθυπουργό να τις κάνει τον Ιούνιο, αλλά οι πιθανότητες, χωρίς να είναι ανύπαρκτες, είναι λιγοστές.
Βέβαια και η κατάρρευση που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις να μην υπάρξει, οποιαδήποτε ήττα άνω του 3,5% θα αποτελέσει δοκιμασία. Είναι το εύθραυστο όριο που ο κ. Τσίπρας είχε βάλει («25 ψηφίζουμε 26 φεύγουν») στον καιρό της αλλόφρονης αντιπολίτευσης. Τότε με τις θεατρικές κινήσεις της επίσκεψης στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ισχυρισθεί ότι η κυβέρνηση δεν απολαμβάνει της λαϊκής εμπιστοσύνης.
Όχι ότι τώρα τον δεσμεύουν τα λεγόμενά του, δεν τον δέσμευσαν σε σοβαρότερα θέματα, αλλά προσδίδει την δυνατότητα σε ΝΔ και ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) να καταδείξουν μία ακόμη την αναξιοπιστία του - όπως και τόσες που ορθώνονται σε κάθε βήμα του (έχει καταστεί κουραστική η μονότονη επισήμανση ότι έκανε το ακριβώς αντίθετο σε ό,τι διακήρυξε).
Ωστόσο η διαφορά ενός ποσοστού περί του 4%, θα του επιτρέψει να ελπίζει ότι με ατομικά ταξίματα και εξυπηρετήσεις σε επαγγελματικούς κλάδους θα μειώσει τη διαφορά. Κάποιοι υπουργοί σε συνομιλία που είχε μαζί τους το liberal.gr, έδειχναν πεπεισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καταρρεύσει. Εξ ου και προτείνουν τον Οκτώβριο, ώστε «ο λαός να αφομοιώσει τα θετικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση. Άλλωστε υπάρχει και η ΔΕΘ» - που προσφέρεται για fake απολογισμό και νέες υποσχέσεις, θα συμπληρώναμε.
Σε μία τέτοια περίπτωση (υποθετική το πιθανότερο), ο κ. Τσίπρας θα κατοχυρώσει την ηγετική του εικόνα στο εσωτερικό του κόμματος, ώστε να έχει το αναλογούν πολιτικό βάρος και να προχωρήσει στις επώδυνες αλλαγές που στοχεύει, προκειμένου να μεταλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ σε άλλο κόμμα. Επώδυνες αλλαγές, γιατί το εγχείρημα θα βρει αντίθετη και ενεργώς ανθιστάμενη την αριστερή του πτέρυγα.
Αντιθέτως αν καταρρεύσει, σύμφωνα με συνομιλητές μας, θα είναι χειρότερα να κηρύξει εκλογές τον Ιούνιο. Θα πάει ως πρόβατο επί σφαγήν, δείχνοντας ότι έντρομος προσπαθεί να αποσοβήσει μια ορμητικότερη καταστροφή. Αυτό θα λειτουργήσει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία και θα καταστήσει την κατάρρευση επιταχυνόμενη (είναι η ψυχολογία του στρατεύματος που ηττάται και ξεκινάει την υποχώρηση. Αυτή στην συνέχεια αποκτά δυναμική και μετατρέπεται σε διάλυση).
Εφόσον θα χάσει και τους τρεις μεγάλους δήμους και την πρώτη περιφέρεια της χώρας, το κόμμα θα γίνει κομμάτια και θρύψαλα. Οδηγώντας το σε εκλογές, οδηγεί και τον εαυτό του πρόωρα στο θυσιαστήριο. Παραμένοντας Πρωθυπουργός και τάζοντας σαν αν μην υπάρχει αύριο, ενδεχομένως να περισώσει κάποια ποσοστά της δεδομένης ήττας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί... να ζουν στην Ελλάδα αλλά τις επιλογές τους και την σκεπτική τους τα καθορίζουν οι δικές τους συντεταγμένες, διαφορετικές της κοινής γνώμης.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ζει με την προσδοκία να κηρυχθεί ως υποψήφιος για Νόμπελ. Θεωρεί ότι αυτό θα του προσδώσει κύρος, καθώς πρώτη φορά Έλληνας Πρωθυπουργός θα κηρυχθεί υποψήφιος, και για κάτι που – θεωρεί ότι - έπραξε σωστά! (ήταν και αίτημα του ΕΑΜ όπως είπε η Σία).
Ωστόσο μια τέτοια υποψηφιότητα θα μπορούσε να του αποβεί μπούμερανγκ, αν παρομοιαστεί με τα τριάντα αργύρια της προδοσίας. Το κοινωνικό έδαφος είναι εύφορον σε μια τέτοια ερμηνεία, αρκεί η αντιπολίτευση να την καλλιεργήσει, και να μην την πιάνουν οι ντροπαλοσύνες της πολιτικής ορθότητας και της πολιτικής μεγαθυμίας ότι «η πρόταση υποψηφιότητας για το Νόμπελ Ειρήνης στον οποιοδήποτε Έλληνα πρωθυπουργό αναμφίβολα είναι τιμητική για τη χώρα».
Η ενδεχόμενη πρόταση είναι απόρροια και επιβράβευση της παράδοσης εθνικότητας και γλώσσας στους Σκοπιανούς ( η στήλη δεν αναφέρεται στην ονομασία, αλλά στην αναγκαία λογική συνήχηση γλώσσας και εθνικότητας με την ονομασία).
Θα μπορούσε τοπ Νόμπελ να αποβεί ιδιαίτερα αρνητικό για τον πρωθυπουργό. Είναι στάμπα ανεξίτηλη. Στο εξωτερικό θα αποτιμάται ως τιμητική, αλλά στο εσωτερικό θα είναι στάμπα μειοδοσίας.
Υπάρχει βέβαια και το θέμα του διορισμού Ευρωπαίου Επιτρόπου, αλλά αυτό περισσότερο έχει να κάνει με τις προσωπικές διασυνδέσεις που θέλει ο κ. Τσίπρας ως αρχηγός της αντιπολίτευσης σε ομάδες επιρροής του Ευρωκοινοβουλίου, και σχεδόν καθόλου με τις εθνικές εκλογές.
Κατόπιν των ανωτέρων ο Οκτώβρης μοιάζει πιο πιθανός. Ο λαός ας πρόσεχε. Τους ψήφισε για έναν ΕΝΦΙΑ που ούτε καν κατάργησαν!
