Του Γιάννη Σιδέρη
Είναι γεγονός ότι οι δύο κυρίες, Γεροβασίλη και Αχτσιόγλου, πρόσφεραν μια επιφανειακή διέξοδο κάποιας κινητικότητας στο βαλτώδες τοπίο του κυβερνητικού έργου. Η πρώτη παρουσιάζοντας την «Εθνική Στρατηγική για τη Διοικητική Μεταρρύθμιση», η δεύτερη με το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, που ανεξαρτήτως ουσιαστικών διαφωνιών, έδωσαν στον πρωθυπουργό τη δυνατότητα να παρουσιαστεί στη ΔΕΘ ως πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης η οποία αν και συνολικώς δεν παράγει έργο, τουλάχιστον υπάρχουν κάποιοι τομείς στους οποίους εντοπίζεται μια αμυδρή συνέπεια με την καταρρακωμένη λίστα των φιλόδοξων διακηρύξεών της.
Πάλι ωστόσο δεν έλειψαν οι μεγαλοστομίες, στις οποίες εθίζεται ο πρωθυπουργός και οι κειμενογράφοι του, οι οποίοι δεν έχουν κατανοήσει ότι οι ίδιες εκφράσεις που κάποτε ξεσήκωναν τα πλήθη, τώρα δίνουν μια γκροτέσκα (ευγενική η έκφραση) νότα στις ομιλίες του. Τι νόημα έχει να λέει ότι απώτερος στόχος αυτού του σχεδιασμού (της Διοικητικής μεταρρύθμισης), είναι μια Ελλάδα με πλήρως ανακτημένη την εθνική της κυριαρχία; (εκτός αν εννοείς μετά από… 99 χρόνια!).
Επίσης τι νόημα έχει να καταγγέλλεις ότι «αριστεία σήμαινε - επί προηγούμενων - ανάθεση θέσεων ευθύνης στους αρεστούς του υπουργού», όταν βοά ο κόσμος για τις χαριστικές προσλήψεις σε καίρια πόστα, μη εξειδικευμένων φίλων, γνωστών, συγγενών και «συντρόφων», από ένα κόμμα που υποσχόταν ότι ακόμη και οι σύμβουλοι των υπουργών – πόσο μάλλον του πρωθυπουργού - θα προέρχονταν από το δημόσιο, σε ένδειξη εμπιστοσύνης στο στελεχικό δυναμικό του;
Άλλωστε, όπως καταγγέλλουν βουλευτές της αντιπολίτευσης, η εξαγγελία για δήθεν «αποκομματοποίηση» της Δημόσιας Διοίκησης με τον ορισμό των Γενικών Γραμματέων από το Μητρώο Επιτελικών Στελεχών, ανετράπη από την ίδια την κυβέρνηση στο και 5΄της ψήφισης του σχετικού νομοσχεδίου, με την παραμονή των «Κομματικών» Γενικών και Ειδικών Γραμματέων και των Αναπληρωτών τους και τη θέσπιση δεκάδων νέων θέσεων Διοικητικών Γραμματέων, Θεματικών Γραμματέων και Αναπληρωτών τους.
Πόσο εχέγγυο είναι επίσης να καταγγέλλεις τους προηγούμενους, όταν ομνύεις στην αξιοκρατία (που δεν την έχουμε δει) και αναγγέλλεις διαγωνισμούς μέσω ΑΣΕΠ, το οποίο οι προηγούμενοι δημιούργησαν;
Έτσι κι αλλιώς το κυβερνητικό έργο παραμένει φτωχό, και αυτά που ανακοινώθησαν – χωρίς να είναι καθοριστικά και υλοποιήσιμα – αποτελούν μια μικρή αναλαμπή στη γενική ακινησία, η οποία στη ΔΕΘ θα επενδυθεί με οραματικές αναφορές για την Ελλάδα που σε 11 μήνες θα βγει από τον βραχνά των μνημονίων, και με κάποιες υποσχέσεις άνευ αντικρίσματος, για τη νέα γενιά, όπως και… κρουνό επενδύσεων που θα έρθει, αμέσως μετά το σύντομο κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης.
Τα δύσκολα μετά τη ΔΕΘ
Μόνο που το άμεσο μέλλον, παρόλα τα φωτεινά χρώματα με τα οποία θα προσπαθήσει να το σκιαγραφήσει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, δεν είναι καθόλου ανέφελο, και οι εκ νέου απρόσκοπτες έξοδοι στις αγορές, καθώς και η τυπική έξοδος από τα μνημόνια (η ουσιαστική θα συνεχίζεται), δεν είναι δεδομένες.
Ήδη συρρικνώνεται ο διαθέσιμος χρόνος για την καθοριστική τρίτη αξιολόγηση. Μετά τη ΔΕΘ, στις 11/9 έρχονται τα τεχνικά κλιμάκια, ενώ εκτιμάται ότι οι εκπρόσωποι των θεσμών θα έρθουν μετά το ετήσιο συνέδριο του ΔΝΤ, που λαμβάνει χώραν στις 13-15 Οκτωβρίου, (Κοινή Σύνοδος ΔΝΤ- Παγκόσμιας Τράπεζας). Έτσι είναι απίθανο η αξιολόγηση να ολοκληρωθεί εντός του Νοεμβρίου και παραπέμπεται για αρχές Δεκεμβρίου, και εφόσον όλα κυλήσουν ομαλώς – κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει η κυβέρνηση. Πέρυσι στη ΔΕΘ διαβεβαίωνε για γρήγορη ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και αυτή κατέληξε να ολοκληρωθεί τον Ιούνιο.
Ήδη, ο επικεφαλής του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής Π. Λιαργκόβας, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου επισημαίνοντας ότι δεν πρέπει να επαναληφθούν οι γνωστές καθυστερήσεις, και η αξιολόγηση θα πρέπει να κλείσει σε ένα μήνα. Διαφορετικά η ελληνική οικονομία θα χρειαστεί οικονομικό μαξιλάρι ασφάλειας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, και άρα επέκταση των μνημονίων…
Το πλέον απαισιόδοξο είναι ότι παρόμοιοι φόβοι, για καθυστέρηση της αξιολόγησης, εκφράζονται ανεπισήμως και εκ μέρους του υπουργείου Οικονομικών, και εδράζονται όχι στους δανειστές, αλλά σε εσωτερικές δυσκαμψίες και αδυναμίες των υπουργείων να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει.
Εάν επαληθευτούν οι φόβοι, δεν θα είναι απλώς κόλαφος για την κυβέρνηση. Θα είναι κόλαση, και η αποδρομή της θα είναι δεδομένη.
