Ένα σήριαλ πολιτικής τρικυμίας. Με αυτήν την φράση μπορεί να αποδοθούν τα έργα και οι ημέρες της ηγεσίας του Νίκου Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Ανδρουλάκης μπορεί να επανέφερε ιστορικά σύμβολα και συνθήματα, πέραν τούτων όμως, η «συγκομιδή» στο προσωπικό αλλά και στο κομματικό κεφάλαιο, θεωρείται επιεικώς φτωχή.
Άλλωστε γρήγορα ο Νίκος Ανδρουλάκης μπόρεσε να ανεβάσει το επίπεδο της αποστροφής με την επιμονή στην υιοθέτηση θολής γραμμής ή ακόμη για την πλήρη απουσία θέσης και πρότασης.
Ο πράσινος ισαποστακισμός ως δόγμα, δεν εξάντλησε απλώς αλλά ξεπέρασε κατά πολύ την περίοδο χάριτος που εξασφάλισε ο Νίκος Ανδρουλάκης, μετά την αναρρίχηση στον θώκο της πράσινης προεδρίας, από πολιτικούς αντιπάλους και εσωκομματικούς εχθρούς.
Οι παλινδρομήσεις διαδέχονταν η μια την άλλη, με την στρατηγική του ΠΑΣΟΚ να θυμίζει καρδιογράφημα. Με τη βοήθεια της επικαιρότητας ο Νίκος Ανδρουλάκης μπόρεσε να κρυφτεί από τους ψηφοφόρους αλλά και να κερδίσει την επιστροφή του στη ζώνη της ασυλίας.
Ο κ. Ανδρουλάκης δείχνει να θεωρεί ότι είτε ως θύμα των υποκλοπών, είτε για έναν ακατανόητο λόγο, δικαιούται εσαεί αυτήν την ασυλία. Είναι δε ακόμη πιο ανησυχητικό ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, επιλέγει την βολική αλλά κοντόθωρη προσέγγιση ότι πίσω από το γιατί εγκαταλείπεται από συντρόφους, συμμάχους και στελέχη, βρίσκεται ο Μητσοτάκης με τη Νέα Δημοκρατία αλλά όχι το βέρτιγκο που είναι έκδηλο στις ενέργειες του και απόλυτα ενταγμένο στην κομματική ρουτίνα.
Υπό αυτό το πρίσμα, η υποτιθέμενη επίδειξη πυγμής εναντίον του Ανδρέα Λοβέρδου, επιβεβαιώνει αυτήν την πολιτική παθολογία που έχει προκαλέσει στο ΠΑΣΟΚ η αρχηγία Ανδρουλάκη. Διότι κάποιος θα μπορούσε να αποδεχτεί ακόμη και την ενδεχομένως διασταλτική ερμηνεία ότι με την τοποθέτηση του, ο βουλευτής προστάτευσε τον Πρόεδρο του, εκλαϊκεύοντας τα όσα αδιανόητα ακούστηκαν από τα χείλη Ανδρουλάκη.
Σε κάθε περίπτωση ο Πρόεδρος Ανδρουλάκης θα μπορούσε το ζυγίσει με περισσότερο θάρρος και όχι εμμονικά. Να δει ξεκάθαρα ότι η πρόταση του για πρωθυπουργό «άγνωστο Χ» δεν τιμά ούτε τον ίδιο, ούτε το ΠΑΣΟΚ και την ιστορία τού, αλλά πολύ περισσότερο προσβάλλει τη δημοκρατία.
