Σκέψου, αγαπητέ αναγνώστη, το ενδεχόμενο να σηκωθείς μια μέρα το πρωί και να ακούσεις από το ραδιόφωνο πως λόγω της σύγκρουσης της τρικομματικής ή τρίχρωμης συγκυβέρνησης με το «ιερατείο των Βρυξελλών», οι τράπεζες θα παραμείνουν κλειστείς για απροσδιόριστο διάστημα και πως θα έχεις τη δυνατότητα να αποσύρεις μόνο 60 ευρώ ημερησίως για την κάλυψη των αναγκών τους. Αν μάλιστα, έχεις την ατυχία να είσαι ελεύθερος επαγγελματίας ή ιδιοκτήτης επιχείρησης, ούτε ψύλλο στον κόρφο σου.
Το ζήσαμε άλλωστε αυτό το σενάριο, στη χειρότερη εκδοχή του, το καλοκαίρι του 2015, όταν η «υπερήφανη διαπραγμάτευση» οδήγησε τη χώρα στο να αιωρείται πάνω από το έρεβος της καταστροφής. Ποιος μπορεί να τα ξεχάσει;
Απ’ ότι φαίνεται δεν μπορούν να τα ξεχάσουν ούτε εκείνοι που ευθύνονται για αυτό το μεγάλο τραύμα της νεότερης ιστορίας του τόπου μας. Αμετανόητοι και ανεύθυνοι, νομίζουν πως οι τύχες μιας ολόκληρης κοινωνίας, μπορούν να γίνουν αθύρματα στα χέρια ερασιτεχνών μάγων και κακομαθημένων παιδιών του ακαδημαϊκού συστήματος της χώρας, τα οποία έχουν μπερδέψει το παιχνίδι της Μονόπολης με τη Θεωρία των παιγνίων, για να διασκεδάσουν την πλήξη τους.
Το σενάριο της τρικομματικής ή τρίχρωμης κυβέρνησης, η οποία θα προκύψει από τις εκλογές της πρώτης Κυριακής, διακινείται έντονα από διάφορους κύκλους, πολιτικούς και μη, οι οποίοι έχουν επενδύσει στη στασιμότητα και στις φεουδαρχικές σχέσεις οικονομίας και πολιτικής.
Το διαπιστώσαμε, άλλωστε, τόσο το διάστημα που προηγήθηκε όσο και μετά το καλοκαίρι του 2015, με την πριμοδότηση του «κόμματος της δραχμής» από εκείνο το τμήμα της οικονομικής ελίτ της χώρας που πόνταρε στη μετατροπή της σε Σομαλία των Βαλκανίων.
Διακινείται, επίσης, από το «στρατόπεδο των ηττημένων», οι οποίοι θα επιδιώξουν με την αλχημεία των αριθμών και τις διασταλτικές ερμηνείες των πανταχού παρόντων συνταγματολόγων, να νομιμοποιήσουν την τερατογέννηση και να βαπτίσουν τον «νεογέννητο», νόθο παιδί μίας ανίερης συμμαχίας «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» ή όπως αλλιώς.
Γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτή είναι, ίσως, η τελευταία τους ευκαιρία. Μια πιθανή, ακόμη ήττα στις εκλογές, είναι σίγουρο πως θα απελευθερώσει το τέρας του κανιβαλισμού και της ανθρωποφαγίας, για το οποίο διακρίνεται η ελληνική αριστερά διαχρονικά, αναζητώντας στα σπλάχνα της τον «αόρατο εχθρό» που υπονόμευσε τη νικηφόρο πορεία της.
Η χθεσινή δήλωση του εκπροσώπου του κόμματος ΜΕΡΑ25, απλά ανέδειξε για άλλη μια φορά, το πως ορισμένοι αντιλαμβάνονται την ευθύνη των πολιτικών οργανισμών απέναντι στο παρόν και το μέλλον της κοινωνίας.
Δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την ικανοποίηση των δικών τους εμμονών - πράγμα που ξεφεύγει από τα όρια του πολιτικού σχολίου και παραπέμπει σε δύσκολες ειδικότητες της ιατρικής. Αυτή, όμως, θα ήταν μία εύκολη εξήγηση.
Πίσω από τέτοιου είδους σενάρια, κρύβονται πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και, κυρίως, κρύβονται οι δυνατότητες για ένα «μεγάλο φαγοπότι» που έχει σχέση με τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης της χώρας.
Μία αυτοδύναμη, σταθερή κυβέρνηση, θα έχει μεγαλύτερη συνοχή και περισσότερες αντοχές στις πιέσεις ενός πολέμου συμφερόντων, σε σχέση με μία πολυκομματική, τρικομματική ή τρίχρωμη κυβέρνηση, τα μέλη της οποίας θα θέλουν πάντα να παραμείνουν όσο το δυνατό περισσότερο χρόνο στην καρέκλα τους. Αυτό, δεν μας είναι άγνωστο.
Το είδαμε πολύ καλά κατά τη διάρκεια της συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛΛ, όπου κατάπιναν την κάμηλο και διύλιζαν τον κώνωπα, καταπατώντας αρχές και αξίες προκειμένου να παραμείνουν λίγους, ακόμη, μήνες στην εξουσία.
Στην επεξεργασία αυτών των σεναρίων, συμμετέχουν και προβεβλημένοι ως «σοβαροί» οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζοντας τη μύχια επιθυμία εφαρμογής των δικών τους μακροοικονομικών θεωριών, δανεισμένων από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
«Σύγκρουση με το κατεστημένο», «φορολόγηση των τραπεζών», «δημιουργία μη συστημικής τράπεζας για τη μόχλευση του κεφαλαίου» και άλλα ωραία, διασκεδαστικά, μα επικίνδυνα, έπεσαν τελευταία στο τραπέζι, προκειμένου να πεισθούν οι πολίτες.
Οι πολίτες, όμως, δεν μπορούν να ξεχάσουν τόσο εύκολα το δύσκολο καλοκαίρι του 2015, με τις ουρές στα ΑΤΜ των τραπεζών, την αγωνία χρηματοδότησης των επιχειρήσεων, τον ασφυκτικό έλεγχο των εισαγωγών και άλλα «χαριτωμένα» που μας έφερε η παιγνιώδης διάθεση ορισμένων.
Και η μνήμη αυτή, θα καθορίσει εν πολλοίς τη ψήφο τους, την πρώτη, κρίσιμη Κυριακή των εκλογών.
