Είναι προφανές πως διέπομαι από διάθεση προβοκατόρικη. Εξ ου και ο επιλεγείς τίτλος. Ωστόσο…
Ας σταθούμε στις μείζονος σημασίας επιλογές του ελληνικού λαού:
Το 1981 ψήφισε σε ποσοστό αθροιστικά 61% κόμματα που ήταν εναντίον της ένταξης στην ΕΟΚ, άρα εναντίον της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας…
Το 2015 ψήφισε σε ποσοστό 62% την επιλογή η οποία –τυχόν εκλαμβανόμενη στα σοβαρά από τους τότε φορείς δημόσιας δύναμης– δεν οδηγούσε απλώς εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά εκτός Ευρώπης και δυτικού κόσμου γενικότερα. Ή, άλλως, μας καθιστούσε αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους…
Τέλος, στις εκλογές του 1946 –οι οποίες σαφώς και μπορούσαν επίσης να έχουν χαρακτήρα επιλογής μοντέλου κοινωνίας και ζωής– σύμφωνα με τις έρευνες και εκτιμήσεις του μακαρίτη φίλου Ηλία Νικολακόπουλου, το ΚΚΕ θα έπαιρνε τουλάχιστον 25%. (Ας αφήσουμε τους δορυφόρους και τους συμμάχους του, εντός και εκτός του εαμικού συμπλέγματος…).
Τώρα ας μεταφερθούμε στις επιλογές μέσης σημασίας:
Υπήρξε στιγμή που ο Καμμένος άγγιξε το 11%... Που η Χρυσή Αυγή ξεπέρασε το 6%... Το ποσοστό αυτό φαίνεται σήμερα να προσεγγίζει και ο ένθεος «επιστολοπωλητής» Κυριάκος Βελόπουλος… Ενώ ελάχιστα πιο κάτω κινήθηκε ο μέγας – «καρκίνο να πάθετε» – εθνικός τηλεδιασκεδαστής του μεταμεσονυκτίου Βασίλειος ο κατεστημενοκτόνος… Βεβαίως, δε, υπήρξε και στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ – με Ζωή, Βαρουφάκη, Λαφαζάνη κ.λπ. εντός, καθώς όμως και διάφορες ποικιλώνυμες, πάντα βέβαια «ναζιάρες», συνιστώσες, του τύπου ΚΟΤΑ, ΡΟΖΑ κ.ο.κ. – ήταν μακράν το πρώτο κόμμα της χώρας…
Τέλος, ως προς την επιλογή προσώπων…
Ο Παρασκευάς Αυγερινός ουδέποτε εξελέγη με σταυρό προτίμησης… Επί πολλά χρόνια δεν εκλεγόταν και ο Κωστής Στεφανόπουλος. (Δεν εννοώ μεταδικτατορικά, ως αρχηγός της ΔΗΑΝΑ. Εννοώ ως πολιτευτής της ΕΡΕ προ του 1964…). Στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές, ο μέγας δάσκαλος του Δικαίου και αντιστασιακός κατά της Χούντας Φαίδων Βεγλερής, στην 1η Αθηνών μάλιστα, κατετάγη 22ος (επί 22). Την Άννα Διαμαντοπούλου και τον τεράστιο Σάκη Πεπονή υπήρξαν φορές που η λαϊκή ψήφος τούς θεώρησε περιττούς για το εθνικό Κοινοβούλιο. Ας μην συνεχίσω άλλο…
Ας μεταφερθούμε στον αντίθετο πόλο: Στους μεγάλους θριαμβευτές της κάλπης (και ζητώ συγγνώμη από όσους και όσες ξεχνώ…)
Επί τρεις δεκαετίες αμετακίνητος στα έδρανα της Εθνικής Αντιπροσωπείας –κάποιες φορές ως πρώτος εκλεγείς- ο «αναγεννησιακός» Νίκος Νικολόπουλος… Την αίθουσα όμως του βουλευτηρίου κόσμησε, επίσης, και ο ένας εκ των συνεκδοτών της Αυριανής (θυμάστε: του, κατά Ανδρέα Παπανδρέου, υποδείγματος δημοσιογραφίας…). Αλλά και η Άννα Καραμανλή (προς την οποία, δια της υπερπροβολής, η κρατική τηλεόραση φαίνεται πως ακόμη ξεπληρώνει δεδουλευμένα.
Πώς να ξεπληρωθεί άλλωστε η ρήση «ο προπονητής χρησιμοποίησε αναπληρωματικούς, γιατί δεν ήθελε να …καταπολεμήσει τους βασικούς παίκτες του», το «καταπονήσει» είναι δύσκολο ρήμα…). Και η Θεανώ Φωτίου… Και ο Ανδρέας Ψυχάρης… Και η Ελένη Ανουσάκη (που εξελέγη θριαμβευτικά εις βάρος του καταποντισθέντος Σάκη Πεπονή…). Και εκείνος ο Κρητικός γιατρός –μου διαφεύγει το όνομά του- με το υπέροχο «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται»… Πάντως, αν συνέχιζα θα χρειαζόμουν πάπυρο…
Αλλά ας φύγουμε από την αστεία –ή, μάλλον, την κωμικοτραγική– πλευρά της πραγματικότητας. Ο Μπέρτολ Μπρεχτ με άπειρο σαρκασμό ανέδειξε πως στις δημοκρατίες δεν γίνεται «να διαλύσουμε τον λαό και να εκλέξουμε έναν άλλο λαό». Γιατί χωρίς λαϊκή κυριαρχία –δηλαδή χωρίς την αποφασιστική ψήφο του όποιου λαού– δεν υπάρχει δημοκρατία. Και χωρίς τη δημοκρατία δεν υπάρχει ελευθερία (ούτε ως ελευθεροτυπία ούτε σε καμιά άλλη έκφανσή της). Υπάρχει μόνο τραγωδία! Ωστόσο…
Ένα ερώτημα παραμένει: Υπάρχει λόγος να είναι η Ελλάδα η μόνη σχεδόν χώρα στον κόσμο όπου οι βουλευτές εκλέγονται με σταυρό προτίμησης; Και είναι τυχαίο που στις πιο ώριμες δημοκρατίες του κόσμου –ΗΒ, Γαλλία, ΗΠΑ, Γερμανία– οι εθνικοί πληρεξούσιοι αναδεικνύονται σε μονοεδρικές περιφέρειες;
Κάτι που και την εσωκομματική δημοκρατία προάγει και κάνει οι αιρετοί να ανήκουν στο κόμμα τους. Οπωσδήποτε, δε, όχι στον χρηματοδότη, τον καναλάρχη, τον ποδοσφαιρικό παράγοντα ή τον πρόεδρο του τάδε σωματείου παλινοστησάντων… (Ή ακόμη και σε κάποιον εξαιρετικά πολύτεκνο ψηφοφόρο, με πάμπολλα επίσης καρποφόρα αδελφοξαδελφοανίψια…).
