Οι νεκροί είναι ιεροί, αλλά στην Ελλάδα δεν αφήνονται στον ανείπωτο πόνο των δικών τους, την βουβή θλίψη της κοινωνίας και την απαίτησή της για απόδοση δικαιοσύνης. Οι νεκροί προσφέρονται ως εργαλεία πολιτικής στους επαγγελματίες αγκιτάτορες.
Έχει δίκιο να λέει η μετριοπαθής Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Ράνια Σβίγκου «θα πρέπει πάνω από όλα να σεβαστούμε τις οικογένειες που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να μπούμε σε μια τοξική αντιπαράθεση. Όμως απαιτούμε την αλήθεια γιατί σεβασμός τους νεκρούς σημαίνει σεβασμό στην αλήθεια».
Όλοι απαιτούμε την αλήθεια, αλλά ας τα πει στο κόμμα της από το οποίο πηγάζει και εκπορεύεται η τοξικότητα. Χθες ο Νίκος Φίλης με παραληρηματικό λόγο δήλωσε ότι την οργή τη βλέπουμε στα νέα παιδιά που κατέβηκαν στο δρόμο για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους «απέναντι σε μια πολιτική που βλέπει τη ζωή τους ως αριθμό»! (ευτελείς πιασιάρικες φιλολογικές κορώνες που αγγίζει το όριο σκύλευσης των νεκρών, και θα ήταν δικαιολογημένες από 15χρονο).
Ο δρόμος είναι κυτταρικό βίωμα της Αριστεράς από τους δύσκολους καιρούς, αλλά έχει μετατραπεί σε αυτοσκοπό και δεξαμενή στρατολόγησης αυριανών «αγωνιστών». Το 2008 είναι σηματωρός. Η θωπεία του Φίλη, και όλου του ΣΥΡΙΖΑ, πήρε υπό τις φτερούγες της και τους λεγόμενους μπαχαλάκηδες. Προχθές κατηγόρησαν την αστυνομία ότι επιτέθηκε στο ειρηνικό πλήθος που συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα εν συντριβή και σιωπή, υπό το φως κεριών, για να τιμήσει τη μνήμη των νεκρών.
Εκείνο που έγινε ήταν ότι κουκουλοφόροι ξεκίνησαν, όπως πάντα άλλωστε, την επίθεση επιδιώκοντας την σύγκρουση. Οι ίδιοι δεν κρύβονται. Στρατηγικός τους στόχος - ή ανώριμο φληνάφημα, όπως το βλέπει κανείς - είναι η σύγκρουση με το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, δόρυ των οποίων είναι φυσικά η αστυνομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Φίλης όμως τους φτιασιδώνουν σε ειρηνικούς διαδηλωτές (που ούτε οι ίδιοι δεν θα το ήθελαν) και ως παιδιά στα οποία επιτίθεται το ανάλγητο κράτος.
Στο μεταξύ πέραν του κοινού θρήνου, αλλά στο όνομα αυτού, και πριν ακόμη κηδευτούν οι νεκροί, ο σεβασμός στο μυστήριο του θανάτου άρχισε να μετατρέπεται σε θεατρικό δρώμενο. Το «όταν φτάσεις στείλε» σχηματισμένο με ανθρώπινα σώματα, πλατείες με άδεια θρανία, μαύρα μπαλόνια στον ουρανό, την ώρα που δεν έχουν ταφεί οι νεκροί, δεν είναι πένθος και συντριβή. Είναι ακκισμός και παράσταση.
Είναι κρίμα που η ευαισθησία τους είχε στομώσει το 2018, ίσως λόγω καλοκαιρινής ραστώνης, και δεν ευαισθητοποιήθηκαν για το Μάτι. Η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας και η συντονισμένη επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω συλλογικοτήτων που τους μετατρέπει σε θορυβώδεις κοινωνικούς αρμούς, μάλλον θορύβησαν και αποσυντόνισαν την κυβέρνηση. Έτσι σε μια προσπάθεια να επιδείξει το ενδιαφέρον για γρήγορη διαλεύκανση των αιτιών και υπευθυνοτήτων, ο Πρωθυπουργός με επιστολή του στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ζήτησε να μπει σε προτεραιότητα η διαλεύκανση όλων των ποινικών υποθέσεων που σχετίζονται με το τραγικό δυστύχημα, και η υπόθεση να αναχθεί στο υψηλότερο δυνατό ανακριτικό επίπεδο.
Όμως θα έπρεπε να ξέρει ποια αντιπολίτευση έχει. Το ζήτησε χάριν επίσπευσης ανεξάρτητα από την πρόοδο της επιτροπής επιστημόνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα τρολ του στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και κάποιοι τυπολάτρες νομικοί, εσκεμμένα το (παρ)ερμήνευσαν ως παρέμβαση στη Δικαιοσύνη. Ίσως η κυβέρνηση θα πρέπει να αρκεστεί να δρα by the book επί του θέματος. Ο,τι άλλο θα παρεξηγείται και θα καταγγέλλεται.
Προσωπικά δεν αναφερόμαστε επί της ουσίας του αδιανόητου δυστυχήματος για έναν λόγο: Πλέον η υπόθεση βρίσκεται στη δικαιοσύνη. Μαζί με την επιτροπή εμπειρογνωμόνων θα αναδειχθεί η αβυσσαλέα σκοτεινή διαδρομή των ατελείωτων σκοπιμοτήτων, σκανδάλων, συμφερόντων, αβελτηριών, αδιαφορίας, ρουσφετιών, γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, πελατοκρατείας, που οδήγησαν στο αποτρόπαιο.
Θα μάθουμε και για την τηλεματική και φωτοσήμανση των σταθμών, που τόσο θρηνητικά ήρθε στην επικαιρότητα. Ως πότε λειτουργούσε, πότε σταμάτησε, πόσες προκηρύξεις και ακυρώσεις τους έγιναν, ποια κυβέρνηση τις πάγωσε και γιατί. Το μέλλον θα απογυμνώσει πολλά και πολλούς, αλλά θα έχει πληρωθεί με τόσα νιάτα.
