«Σαν σήμερα, πριν από 8 χρόνια, με τη Συμφωνία της 20ής Φλεβάρη στο Eurogroup που έφεραν Τσίπρας-Βαρουφάκης, μου δημιουργήθηκε η πρώτη σοβαρή ανησυχία ότι αυτοί που εξελέγησαν στο όνομα της Αριστεράς, για να ανατρέψουν τα Μνημόνια, δεν είχαν σκοπό να μείνουν πιστοί στις δεσμεύσεις τους», τονίζει σε ανακοίνωση η Ζωή Κωνσταντοπούλου, επικεφαλής της «Πλεύσης Ελευθερίας».
Αργότερα, κατά την ίδια, αποκαλύφθηκε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά και τους αγώνες της, αφού ξεπούλησαν ό,τι είχαν υποσχεθεί, μαζί με την πιο πολύτιμη περιουσία της χώρας μας, αποτελειώνοντας ό,τι είχαν ξεκινήσει οι προηγούμενοι.
«Δεν είναι αριστεροί ο Τσίπρας και η παρέα του που στο όνομα της Αριστεράς ακολούθησαν την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, υπηρετώντας στο ακέραιο όλες τις εξωτερικές εντολές και ξεπουλώντας αεροδρόμια, λιμάνια, πολιτιστικά μνημεία, αιγιαλούς, δημόσιες επιχειρήσεις, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ. Παρέδωσαν τις πρώτες κατοικίες στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, κυβέρνησαν με καταστολή και κλούβες γύρω απ' το Μαξίμου, περιέκοψαν κι άλλο μισθούς και συντάξεις και παραδόθηκαν στη διαφθορά».
Όσο και από τη θέση της προέδρου της Βουλής να διοίκησε η Ζωή με υπερβολική τυπικότητα και αυστηρότητα που έφτανε θα λέγαμε τα όρια της «υστερίας», σαφώς η ίδια, ο Λαφαζάνης και όσοι έφυγαν το 2015, ήταν οι ρομαντικοί της Αριστεράς που έκαναν πράξη τις ιδέες τους, και ως προς αυτό σε ηθικό επίπεδο αξίζουν τιμής.
Έχουν το ηθικό προνόμιο της εντιμότητας, ασχέτως που αν πραγματώνονταν όσα επεδίωκαν, η Αργεντινή της χρεοκοπίας θα ήταν ανοιξιάτικη βόλτα σε πάρκο μπροστά στην κόλαση στην οποία θα βυθιζόταν η Ελλάδα. Τους αναγνωρίζεται ανυποχώρητη τιμιότητα, δρουν με πυξίδα την ιδεολογία τους, και ξέρεις τι να περιμένεις. Ακόμη και στον φιλοπουτινισμό του π.χ. ο Λαφαζάνης είναι ξάστερος.
Όμως ο αριστερός λαός, που νιώθει αριστερός μόνο εκφράζοντας το αρχαϊκό αντιδεξιό του σύνδρομο, και που θεωρεί αριστερή πολιτική τον ρεβανσισμό, τους άφησε στο περιθώριο. Και την ώρα που αποχωρούσαν τίμησε εκ νέου τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ ως κυβέρνηση, ενώ τον διατηρεί σε ισχύ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όλα τα ανωτέρω για τα ξεπουλήματα που αναφέρει η Ζωή δείχνουν ότι στρατηγικές διαφορές μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης δεν υπάρχουν. Οι διαφορές βρίσκονται στις λεκτικές αποχρώσεις «ανθρωπισμού» που θα περιέχει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στην πράξη έφερε σε δεινότερη θέση αυτούς για τους οποίους δηλώνει τώρα ότι ενδιαφέρεται.
Και μάλιστα τα πραγμάτωσε με πιο υποτακτικό τρόπο. Στο εσωτερικό με επιθετικότητα κατά των εργαζομένων την οπαία έντυσε αποενοχοποιητικά ως ταξική μεροληψία (ταξική μεροληψία στη μεσαία τάξη όχι στην μπουρζουαζία), και στο εξωτερικό με ρότα υποταγής. Π.χ. από «τον εργασιακό μεσαίωνα, που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην προβλήτα της COSCO» η συμφωνία έγινε επωφελής δρόμος του μεταξιού, ή με κανακέματα στη Μέρκελ και την επιδαψίλευση αδιανόητων κομπλιμέντων στον Τραμπ.
Εκ των πραγμάτων τα δύο μεγάλα κόμματα στις κεντρικές τους επιλογές δεν έχουν μεγάλες αποκλίσεις και δεν εκπέμπουν αποκλίνοντα καθαρά αφηγήματα. Η ΝΔ με 50 δις ενισχύσεις έστω και αναγκαστικά λόγω διττής συγκυρίας (πανδημίας και Ουκρανικού) δεν ξεδίπλωσε ως τώρα κάποιο φιλελεύθερο αφήγημα, πόσο μάλλον νεοφιλελεύθερο, που παπαγαλίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από την πλευρά του αυτός εστίασε τις μεγάλες διαφοροποιήσεις του σε δευτερεύοντα ζητήματα που απασχολούν εξωκοινοβουλευτικές συλλογικότητες, όπως για την πανεπιστημιακή αστυνομία (μην την είδατε), το ξύλο που ρίχνει στα καλά καθούμενα η αστυνομία στους φοιτητές (υπόθεση Ζωγράφου και Αλβανών εγκληματιών ή το σποτάκι χαου του), τα αιτήματα του Κουφοντίνα και των ομάδων στα Εξάρχεια για το Μετρό, και άλλα εξίσου υποδεέστερα. Στο μόνο κεντρικό που ασχολήθηκε τελευταία ήταν η πρώτη κατοικία, αλλά με ισοπεδωτικό τρόπο ζητώντας προστασία δικαίων και αδίκων.
Χθες ακόμη δυο δημοσκοπήσεις, της Alco για τον Alpha και της Opinion για το Thetoc, επισφράγισαν το σχεδόν μόνιμο εύρος της διαφοράς μεταξύ των δύο πρώτων (7% η Alco, 7,5% η Opinion). Δεδομένου ότι η ελληνική κοινωνία είναι παραδοσιακά αριστερόστροφη, η εφτάχρονη υπεροχή της ΝΔ (από την Άνοιξη του 2016), δείχνει ότι ο λαός μετά την ταλαιπωρία της χρεοκοπίας και την απογοήτευση από τη διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον επιλέγει τη διαχειριστική ικανότητα των κομμάτων και αδιαφορεί για τον ρητορικό πολιτικό τους προσανατολισμό.
